Night Conversation

prolog

23:32

Zimny wiatr sprawił, że na skórze przerażająco bladej dziewczyny pojawiła się gęsia skórka. Jej długie, kręcone i bliżej nieokreślonego koloru włosy opadały kaskadami na twarz, jednak Ona zdawała się tym nie przejmować. Stała niewzruszona od paręnastu minut sprawiając wrażenie osoby której nie interesuje otaczający świat. Przynajmiej z perspektywy osoby trzeciej. Prawdą było, że jej brązowo-piwne oczy z powolną ciekawością błądziły po wszystkich zakamarkach miejsca w którym przebywała. Ona - tak nazwijmy naszą główną bohaterkę - ubrana w starą czarną bluzę, okulary i sprane jeansy których marki nawet nie pamiętała, stała tam. Na tym zimnym przystanku, oczekując przyjazdu swojego metra, jednocześnie pocierając swoje ręce w celu ich ogrzania. Wyglądała tajemniczo i intrygująco. Od zawsze uwielbiała sprawiać wrażenie takiej osoby. Uważała, że pozorami można załatwić wiele spraw.

Słysząc znajomy hałas powoli ruszyła się z miejsca i powolnym krokiem weszła do jednego z nocnych lini metra. Automatyczne drzwi szybko zamknęły się za nią, a Ona prędko usiadła na niebieskim, nie do końca wygodnym krześle. Nazywała je swoim, ponieważ siedziała tam codziennie o godzinie 23:33.

W metrze było trochę przerażająco, jednak Ona od zawsze kochała taką atmosferę. Uwielbiała noce. Wręcz ubostwiała tę amtmosferę ciszy i delikatnego niepokoju która ją otaczała. Naokoło nie było żadnych ludzi, którzy przerażali ją swoim sposobem bycia.

Odkąd pamięta nie lubiła ludzi. Nie mogła zrozumieć ich dziwnych zachowań. Nie rozumiała praktycznie niczego, od sposobu w jaki wiążą sznurowadła po dziwne nawyki podczas wykonywania codziennych czynności.

Sama też nie mogła zrozumieć siebie, więc nie oczekiwała zrozumienia ze strony innych ludzi. Nie wierzyła, że to kiedykolwiek się zmieni.

Bo ona, ona różne ma imiona
Jedni wołają ją miłość, inni zgaga pieprzona
Bo ona, ona imiona różne ma
Jedni wołają ją szczęście, niepojęte
Inni samica psa