(...)Έχει σκοτεινιάσει εδώ και αρκετές ώρες, νωρίτερα από ότι θα έπρεπε για φθινόπωρο. Φταίνε τα σύννεφα που έκαναν την εμφάνιση τους και συνωστίστηκαν μπροστά στον ήλιο κρύβοντας το φως του. Σκέφτεται ότι λίγες μέρες πριν ήταν μέχρι τις 9 στην παραλία. Στο χωριό του, Σεπτέμβρη μήνα, αυτός και οι σκέψεις του. Πολλές από δαύτες. Από τη μία ηρέμησε αλλά από την άλλη..
Θέλει να πάρει ένα τηλέφωνο. Βάζει την επιθυμία του μπροστά γιατί δεν του αρέσουν τα ''πρέπει''. Στην πραγματικότητα όμως πρέπει. Ξέρει ότι θα τον βοηθήσει πολύ. Μπαίνει στο κλειστό καρτοτηλέφωνο. Κλείνει την πόρτα. Τινάζει την καπαρτίνα του που έχει σχεδόν ποτίσει από την ξαφνική βροχή. Φυσικά και δεν έτρεξε. Δέχτηκε τη μοίρα του περπατώντας με αργά, σταθερά βήματα όπως συνήθως, ενώ γύρω του έτρεχαν άνθρωποι πανικόβλητοι, για να γλυτώσουν από τη -θαρρεί κανείς- όξινη βροχή. Que sera sera σκέφτηκε. Έτσι τα αντιμετωπίζει όλα άλλωστε. Με ένα απλό ανασήκωμα των ώμων.
Στηρίζεται πίσω και πιάνει το ακουστικό στο χέρι του. Ανάβει ένα τσιγάρο και κατεβάζει λίγο το καπέλο του. Περιμένει λίγα δευτερόλεπτα αν και στην πραγματικότητα δε χρειάζεται. Φυσικά και θυμάται τον αριθμό. Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι όμως τον θυμάται απ'έξω. Ποτέ δεν τον ξέχασε. Δεν έχει καν αμφιβολία για το ότι πρέπει να κάνει αυτό το τηλεφώνημα, απλά καθυστερεί λίγα δευτερόλεπτα ακόμα, δίνοντας χρόνο στον εαυτό του να προετοιμαστεί. Λες και γίνεται. Το μόνο που τον κράταγε πίσω ήταν η περηφάνια του. Δε θέλει να δείχνει αδύναμος. Σε κανέναν και ποτέ.
Ακούει τον πρώτο μακρόσυρτο ήχο και του κόβεται λίγο η ανάσα. Ίσως έπρεπε να έχει πιει 2 ποτά πρώτα, σκέφτηκε. Ή 6. Θα ήταν σαφώς πιο χαλαρός. Και ακούει τη φωνή της.
-Ναι;
-Πρέπει να μιλήσουμε. Στις 00:00 θα είμαι "εκεί".
Είναι σίγουρος ότι κατάλαβε ποιος είναι και που εννοεί. Όσο κι αν σιχαίνεται τα κλισέ, του αρέσει που έχουν το μέρος τους. Αυτή η γρήγορη σκέψη καθυστερεί τον πανικό που έρχεται από την απόλυτη σιγή που ακολούθησε τα λόγια του. Του κόβονται τα πόδια. Πάει να το κλείσει και ακούει ένα απότομο αλλά σίγουρο "Θα έρθω''.(...)
