Erityian One-Shots and Short Stories

1- Picnic and Jealousy (edited)

•Akemi•

"Nandyun siya! Bilisan natin!"

Napatingin sina Riye at Akane sa akin at agad naman na sumunod. Kakatapos lang namin magsolve ng case pero sa kasamaang palad ay nakatakas ang isa sa dalawang kriminal kaya eto kami ngayon, hinahabol siya.

"Gaaah! Kainis ang kriminal na yun! Grabe!" Reklamo ni Akane habang umiikot, trying to hear the criminal's movement. I also looked at my surroundings and finally found him just turning around a corner.

"Ayun siya!"

"Yeah. I hear his foosteps. And apparently, he's not used to running long. Ang lakas ng hinal niya. Psh. Weak." Sabi ni Akane sabay iling ng ulo niya. Her sixth sense is really helpful at times like this.

"Then let's go nee-sans!" Energetic na sabi ni Riye at tumakbo na kami.

After a whole lot of running, and taking a few shortcuts we were already just a few meters away from the criminal. Pumasok siya sa isang old abandoned warehouse na sinundan namin. Pagkapasok namin, makikita mo talaga ang pagiging cramped ng warehouse dahila ng daming mga supplies na nakatambak sa paligid. May mga metal shelves din na nakalinya kaya saglit kaming nahirapan sa paghahanap sa kriminal.

" Can you hear him?" I opened a part of my mind and used my inner voice to communicate with Akane. I can see her straining her ears, trying to hear the criminal. After awhile ay tumango siya sa amin.

"Yeah. He's somewhere over there." Tinignan ko ang tinuro niya and she was right. A few meters away from us was the criminal in a sitting position, trying to catch his breath.

" Let's surround him. Akane you take right and Riye, take left." Utos ko sa kanilang dalawa. Tumango sila at sinunod agad ang  utos ko.

"You're surrounded Mr. Murderer. There's nowhere for you to run now." Napatayo ng mabilis yung kriminal sa biglaang pagsulpot ni Akane sa right side niya. Balak pa ata niya na tumakas when Riye and I showed up from our respective places.

"Stay t-the hell a-away from me!" Nanginginig na sigaw niya at may inilabas na knife galing sa kanyang pantalon. Damn. Kelan pa niya yan nakuha? Galing ba yan sa warehouse?

"Or else what?" Bored na tanong ni Akane habang nakapameywang. Wala talagang bakas na takot sa mukha niya. Sabagay sanay naman na kami dito, not to mention na sword handling ang specialty niya. Blocking this knife is a piece of cake for her.

We took one step forward and he suprised us by pointing the knife at the pulse of his neck. Is he that desperate to get out of jail?

"I-I'll kill myself!" Sigaw niya sa amin. God, he is desperate.

"Are you sure Mr. Arraño. Can you really follow your own threath?" Napatingin ako kay Riye na sobrang seryoso ang mukha. She hates it when people commit suicide. I looked at the murderer and using my sixth sense ay nakita ko siyang nanginginig habang hawak-hawak ang kutsilyo.

"Your hands are shaking. You can barely hold that knife Mr. Arraño much less kill yourself." I pointed out. Nakita ko rin ang pagkabigla niya. How could he not be suprised? We are standing in a dimly lit area so I'm sure he's wondering how I can clearly see his actions.

"Your heart is also beating eratically fast and your breaths are shallow. Are you scared of something? " Tanong ni Akane with a mocking tone. Tinignan kami ng masama ni Mr. Arraño at akmang sasaksakin na nga niya ang sarili niya when we immediately stopped him.

Kinuha ko ang mga cards ko at pinuruhan si Mr. Arraño sa mga binti niya while Akane sprinted towards him and kicked his knife away. He pushed Akane away and made an attempt to escape when Riye stopped him by jumping on his back toppling him forward. Pero ang nakakainis ay hindi namin siya ma-arrest dahil nagwawala siya. Nahirapan kaming lagyan siya ng handcuffs kasi he's trashing around with Riye on top of him. Saglit akong natakot sa kalagayan ni Riye pero naalala ko na judo ang specialty niya. She can handle this, I'm sure. At tama nga ako, Mr. Arraño was about to punch Riye when she easily dodged it and used the opening to pinch the pulse of his neck. He was finally unconscious.

"Okay ka lang Riye?" Tanong ko kaagad sa kanya.

"Opo nee-san. Okay lang ako." Sagot niya at tumango ako. Buti naman.

"The real question is, paano natin siya ibabalik sa agency?" Tanong naman ni Akane. Oo nga , paano na to? Tumakbo lang naman kami dito eh, wala kaming dinalang sasakyan. Ang layo pa naman ng agency at ang bigat pa ng lalakeng ito. Naisipan ko naman na kukuha nalang ng kahit anong sasakyan si Akane at pilitin kaming sumakay. I inwardly shivered. Mas gugustuhin ko pang maglakad ng malayo kesa sa sumakay sa isang sasakyan na si Akane ang maddrive.

Speaking of Akane, kanina pa siya tumitingin sa direction sa kung asan ang entrance door ng warehouse. Don't tell me balak talaga niya na kumuha ng kotse?!

"They're here." I raised an eyebrow at her statement. Sino ang nandito?

"Well, nice job girls." Nabigla naman ako nung narinig ko ang boses  ni  Ken sa mismong entrance ng warehouse. I turned around and saw Hiro, Ken, and Reiji kaya lumapit kami sa kanila.

"Ang tagal niyo." Sabi ni Akane. Kinamot lang ni Ken ang ulo niya habang si Reiji ay nagkibit-balikat. Wala namng ginawa si Hiro kundi ang lumapit sa unconscious na kriminal at inexamine siya.

"Nice job handling him." Rinig kong sabi ni Hiro sa isip ko.

"We worked together but thanks." Sagot ko sa kanya. Nagpatulong naman siya nina Ken para mabuhat yung criminal papunta kay Miyu.

"Good morning masters." Bati sa amin ni Miyu pagdating namin sa kanya. Binati din namin siya at pumasok na. Once we were all inside Miyu, ininform nila kami na tapos na pala nilang asikasuhin ang kasabwat ni Mr. Arraño. Pagdating namin sa agency, kinuha na ng mga senshin police si Mr. Arraño habang kami naman ay pinuntahan si sir Ryuu.

"Great job as always Atama." Puri ni sir Ryuu sa amin. Napangiti kami sa sinabi niya.

"Thank you sir."

"Okay, you're done for today. Go back to your dorm and get some rest." Utos niya sa amin. We bid our goodbyes. Dumaan kami sa hallway at mabuti nalang talaga at nawala na ang takot ko dito. Pero napalitan din naman ng lungkot ang takot ko na iyon. This was one of my memories with Demi at kahit 3 years na ang nakalipas ay hindi pa rin ako nakaget-over sa pagkamatay niya.

"Stop thinking about that." Sabi ko na nga ba, narinig iyon ni Hiro.

"Sorry."  I smiled sadly at him. Nagulat ako nung saglit niyang hinawakan and kamay ko and squeezed it tightly as if reassuring me. Magkatabi kasi kami habang naglalakad. Binitawan naman niya agad ang pagkakahawak sa kamay ko at baka makita iyon nina Akane.

Once we were in our dorm, nagpaalam na kami sa isa't-isa at naghiwalay na.

"Gosh, namiss kita kama!" Humilata si Akane sa higaan nang pumasok kami sa room namin. Umiling nalang ako sa mga pinaggagawa niya at pumunta nalang sa kusina para magluto.

"Gaah. Nakakapagod na talaga! Kainis naman ng mga kriminals ngayon, left and right kung makagawa ng krimen. Walang pahinga!" Reklamo ni Akane habang nakahiga. Napabuntong-hininga ako sa sinabi niya. Totoo naman kasi, these past 2 weeks halos hindi na kami nakapagpahinga ng maayos dahil sa mga cases na sinosolve namin. Halos hindi na nga kami makapagklase ng maayos dahil doon. Feeling ko nga, wala pang isang araw matapos namin masolve ng isang case ay meron na namang isa.

Nakakainis rin at nakakalungkot  isipin na may mga humdrums na ganun-ganun lang makadisregard ng buhay ng mga tao. Oo, kahit dala yun sa galit, revenge and other stuffs ay nakakalungkot parin. Pero mas nakakainis yung iba na pumapatay lang ng tao dahil wala silang ibang magawa sa buhay nila. Grabe, pwede naman magsports nalang ah? O di kaya magpinta sila, para masaya. Pero hindi, mas gusto talaga na pumatay nalang.

"Hoy Akemi!" Napatalon ako sa gulat nung biglang sumigaw si Akane sa tenga ko. Akane naman!

"Hahahahaha! Ang mukha mo Akemi! Pfft! Hahaha!" Pinalo ko siya sa balikat habang nagmumukhang timang parin siya kakatawa. Haaay. Aatakihin ata ako sa puso dahil sa mga kalokohan niya.

Tinapos ko nalang ang pagluluto ko at agad inayos ang lamesa. Pagkatapos naming kumain, ay nagpunas muna ako at humiga narin sa kama.

Maya-maya, I can feel my eyes slowly closing as sleep invaded me. At the verge of sleeping, only one thought remained in my head.

Sana naman hindi na kami sobrang busy bukas.