IMAGINE

Κεφαλαιο 1ο

Ετρεχα γρήγορα...ασταμάτητα. Η ομίχλη εμπόδιζε κατα πολύ την όραση μου. Η βροχή...αυτή η καταρακτόδης βροχή. Κρύωνα. Δεν υπήρχε ίνα του κορμιού μου που να μην είχε βραχεί. Δεν ήξερα που πήγαινα...όμως έπρεπε να συνεχείσω γιατί αν δεν το έκανα ποιος ξέρει τι συνέπειες θα ακολουθούσαν. Ουτε ενα αυτοκίνητο δεν κινούνταν στους δρόμους. Μα ποιος ανόητος θα οδηγούσε με τέτοια καλοκαιρία? Μονο εγώ και οι ενοχές μου...εγώ και αυτές. Οτι χειρότερο. Πήγα να περάσω τον δρόμο. Μάλλον δρόμος ηταν, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να δω τίποτα. Τρέχω ξανά. Ξαφνικά κάτι φώτα με τυφλώνουν. Αμάξι..."όχι ρε πουστη" σκέφτηκα. Φρέναρε απότομα. Ενας άνδρας έβγαλε το κεφάλι του απο το παράθυρο.
Ανδρας: Καλά τρελός είσαι? Τι κανείς?Δεν βλέπεις?
Αυτά μπόρεσα να ακούσω...η βροχή ηταν πολύ δυνατή.
Λεωνίδας: Συγνώμη!
Φώναξα καθώς έτρεχα. Η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει. Το νερό που έπεφτε με φόρα στο πρόσωπο μου με εμπόδιζε στο να αναπνέω. Σταμάτησα.
Λεωνίδας: Που είσαι γαμωτο μου, που είσαι?
Είχα απελπιστεί...γονάτισα και άρχησα να δακρύζω.
Λεωνίδας: Που είσαι? Που?
Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα κάτι που ορκίζομαι δεν ηταν εκεί πριν. Το ορκίζομαι. Γούρλωσα τα μάτια μου. Για μια στιγμή ένιωσα ανακούφιση, για μια στιγμή ένιωσα ζωντανός...ξανά. Ετρεξα κατα πάνω της. Οταν έφτασα εκεί είχε χαθεί. Ετσι...απλα...όπως ο άνεμος. Είχε φύγει.
Λεωνίδας: Ελένη?!
Ετρεξα...την ακούμπησα. Χριστέ μου την ακούμπησα το ορκίζομαι. Το απαλό χέρι της ακούμπησε με το δικο μου. Αλήθεια λέω γαμωτο. Την επόμενη στιγμή είχε χαθεί. Ηταν παντού οπου κι αν κοιτουσα. Ετρεξα. Δεν λογάριαζα κανέναν και τίποτα γιατί εκείνη ήταν τα πάντα για μένα. Ετρεχα πάνω απο 10 λεπτά. Μου φάνηκε αιώνας...λες και ολοη μου η ζωή πέρασε μπροστά απο τα ματια μου...είτε ήμουν ζωντανός είτε νεκρός το ίδιο ήταν. Μονο εκείνη με έκανε να νιώθω χαρά, με έκανε να ξανά νιώθω με ενα της χαμόγελο...με ενα της βλέμμα...έτσι απλά, τόσο εύκολα, μα και τόσο περίπλοκα ταυτόχρονα. Ολη αυτή την ώρα...ο καβγάς μας όταν την άφησα μόνη στην βιβλιοθήκη...Η φωτιά. Χριστέ μου αν έχει πάθει κάτι έστω και μια τρίχα απ' τα μαλλια της θα τρελαθώ. Ολη αυτή την ώρα πονάω. Πονάω πολύ. Ψυχικά και σωματικά. Μπροστά μου πολλά φώτα. Αυτοκίνητα είναι μαζεμένα...και η πυροσβεστική είναι εκεί. Τοτε ήμουν σίγουρος για το που βρισκόμουν. Εντόπισα εναν αστυνομικό και τον πλησίασα για να δω τι συμβαίνει.
Λεω: Τι συμβαίνει?
Αστυν: Πήρε φωτιά το κτήριο...πλέον χάρη στη βροχή είναι υπό έλεγχο, όμως υπήρχαν άνθρωποι μέσα.
Κόπηκαν τα πόδια μου.
Λεω: Σώθηκαν κάποιοι?
Αστυν: Οσους μπορέσαμε.
Λεω: Κορίτσια? Αγόρια?
Αστυν: Ενα κορίτσι γύρω στα 20 και 3 αγόρια περίπου στην ίδια ηλικία.
Λεω: Ενα κορίτσι? Γύρω στα 16?
Αστυν: Οχι...δεν βρέθηκε.
Λεω: Δηλαδή μπορεί να...
Δάκρυσα.
Αστυν: Δεν γνωρίζω...κουράγιο.
Πλέον ήμουν χάλια.
Κάθησα στην άσφαλτο. Πλέον η βροχή είχε ελαττωθεί κατα πολύ. Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο κτήριο...έτρεμα.
Την πνευμονία την είχα στο τσεπάκι μου. Ομως ηταν το τελευταία πράγμα στο κόσμο που με ένοιαζε αυτή την στιγμή.
"Που είσαι Ελένη?" Ελεγα μέσα απο τα δάκρυα μου.

Χεεελλοοοουυυυ. Τι κάνετε? Αυτό είναι το πρωτο παρτ. Ελπίζω να σας άρεσε και να συνέχεισετε να το διαβάζετε. Σας αγαπώ πολύ πολύ πολύ μπάι τα λέμε στο επόμενο παρτ