ติ๊ก เสียงเครื่องนับคะแนนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฉับ เสียงใบมีดฟันเหยื่อผู้โชคร้ายโดยไม่ลังเล เด็กสาวซึ่งมีจุดเด่นที่ปลายผมซึ่งเป็นสีแดงสดจัดการศัตรูที่อยู่ข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย เคียวสีขาวซึ่งเป็นอาวุธสังหารถูกเด็กสาวใช้ฟาดฟันเหล่าสัตว์พันธุ์ซึ่งกลายเป็นเหยื่อให้กับมัน ใบมีดที่มีความคมจนหน้ากลัวกำลังดูดซับเลือดสีแดงสดเข้าไป ซากศพที่มีของเหลวสีแดงไหลออกมาเริ่มเพิ่มจำนวนขึ้นจากการถูกฆ่าอย่างไม่ปราณี
เหล่าผู้ชมซึ่งกำลังนั่งดูการประลองก็ได้แต่จับจ้องไปที่เด็กสาวคนนี้อย่างตั้งใจ คะแนนของเธอเริ่มพุ่งไปที่หลักพันอย่างรวดเร็ว เสียงของเหล่าสัตว์กลายพันธุ์ที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจากการถูกตัดแขนไม่ก็ขาดังทั่วสนามประลอง
"ฉันว่าหลังจบการประลองครั้งนี้ ฉันคงต้องไปเอาเธอเข้าหน่วยสังหารแล้วมั่งเนี่ย"
"เห้ อย่าคิดจะตัดหน้าฉันนะ ฉันขอเด็กคนนี้ก่อน"
"ฉันขอด้วยสิ เด็กแบบนี้หาให้ตายก็ไม่เจอหรอกฉันขอจองไว้ก่อนเลย"
เสียงของเหล่าขุนนางไม่ก็นายพลจากทั่วประเทศที่กำลังคิดจะเอาเธอคนนี้เข้าหน่วยสังหารเริ่มดังขึ้น
แกร๊ง เสียงระฆังบอกเวลาดังขึ้น จึงทำให้พวกสัตว์กลายพันธุ์ที่กำลังจะถูกปล่อยโดนลามโซ่ทันที เด็กสาวที่ได้ยินเสียงระฆังก็ได้ฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ตัวสุดท้ายพอดี
"เอาล่ะครับ ตอนนี้เราจะมาสรุปคะแนนทั้งหมดของเธอดูกัน"
กรรมการหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับลากข้อมูลคะแนนไปแสดงที่หน้าจอ
"แมชที่ 1 ได้ 1546 แมชที่ 2 ได้ 9879 แมชที่ 3 ได้ 10587 แมชที่ 4 ได้ 98874 แมชสุดท้ายได้ 156435 รวมแล้วได้ 277321 คะแนนครับ!"
เมื่อผลคะแนนออกมาก็ทำให้ผู้ชมมากมายต่างแสดงความยินดีให้กับเด็กสาวไม่ว่าจะเป็นการโยนดอกกุหลาบลงไปให้เธอหรือไม่ก็เสียงเชียร์ของเหล่าผู้ชมที่ดูการแข่งขันของเธอ
"ตอนนี้ก็เป็นอันจบการประลองของวันนี้แล้ว เชิญเหล่าผู้ชมเดินไปทางประตูทางออกได้เลย ส่วนผู้เข้าแข่งขันให้เดินเข้าไปที่ห้องพักได้เลย และการจัดอันดับจะถูกติดไว้ที่หน้าบอร์ดของโรงเรียนนะครับ"
กรรมการหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกับชี้ไปที่ประตูทางออก เหล่าผู้ชมเริ่มเคลื่อนตัวเองไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว เด็กสาวได้แต่มองภาพดั่งกล่าวแล้วค่อยเดินเข้าไปที่ห้องพัก
แอด เด็กสาวพลักประตูเข้าไปเธอเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มผิดกับในสนามลิบลับ พอมองไปที่เก้าอี้แล้วก็มีร่างของผู้แข่งขันทั้งหญิงทั้งชายนั่งกันเต็มห้อง
เหล่าผู้แข่งขันที่ประลองเสร็จพอได้เห็นเด็กสาวเดินเข้ามาก็ยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
"น้องรักของพี่!"
พอเด็กสาวลองมองมาที่ต้นเสียงก็ต้องรีบดีดตัวหนีทันที เพราะว่าสิ่งที่วิ่งมาหาเธอก็คือหญิงสาววัย 14 ซึ่งเป็นพี่สุดที่รัก(?)นั่นเอง เธอพยายามจะจับเด็กสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องรักของเธอทันทีที่เด็กสาวเริ่มใช้ความสามารถพิเศษด้านความเร็วแต่ถึงอย่างงั้นแรงคนรึจะสู้แรงหมาป่าได้ หมับ หญิงสาวจับที่ผ้าคลุมสีดำของเธอจึงทำให้ร่างของเธอถูกดึงไปด้วยหญิงสาวได้โอกาสจึงกอดร่างเล็กซึ่งมีความสูงน้อยกว่าเธอนิดน้อย ส่วนคนที่โดนกอดก็ได้แต่ปล่อยให้คนที่สูงกว่าตนกอดไป
"พี่หยินเป็นงี้ทุกที"
เด็กสาวพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจเพราะพี่ของเธอเป็นพวกติดน้อง ย้ำ! พวกติดน้อง พอร่างสูงได้ยินดั่งนั้นก็หัวเราะในลำคอแล้วเอาคางวางไปที่หัวของคนตัวเล็กแล้วกอดคอเด็กสาวจากด้านหลัง คนตัวเล็กไม่ว่าอะไรก็ได้แค่ปล่อยให้พี่สาวของตนกอดคอต่อไป
"นี่สินะ น้องสาวที่เธอบอกกับฉันน่ะ"
เสียงของใครบางคนดังมาจากข้างหลังพี่สาวของเธอ หยินที่ได้ยินเสียงก็ขยับใบหูของหมาป่าไปมาพร้อมกับหันหน้ามาข้างหลังแล้วยิ้มออกมา
"อือ นี่แหละน้องสาวของฉัน"
หยินพูดพร้อมกับเอาร่างของคนที่เป็นน้องสาวหันมาตามตน และสิ่งที่เด็กสาวคิดเมื่อได้เห็นเจ้าของตนเสียงเป็นอย่างแรกก็คือ แมว!! เพราะว่าต้นเสียงก็คือแมวสีดำนั่งอยู่กับพื้น
'WTF!! แมวพูดได้!!'
ตอนนี้ความคิดต่างๆของเธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะถึงเธอจะมีพี่สาวเป็นลูกครึ่งหมาป่าแต่เธอยังไม่เคยเห็นลูกครึ่งแมวเลยเพราะว่าตะกูลครึ่งแมวน่ะโคตรหาตัวยากเพราะพวกเขาจะไปอยู่ในป่ามั่งแหละ ซอกตึกมั่งแหละและที่สำคัญก็คือตะกูลครึ่งแมวมีความโหดเท่ากับตะกูลครึ่งหมาป่าซึ่งมันจะหน้ากลัวมากท่าสองตะกูลนี้มาเจอกันก็คงมีเหตุตีกันอย่างแน่นอนแต่ไหงมาพูดดีกันยังกับเป็นเพื่อนกันมาก่อนล่ะเนี่ย
"ฉันว่าเธอน่าจะคืนร่างก่อนนะ จะได้คุยกันได้สะดวกหน่อย"
หยินพูดพร้อมกับชี้มาที่น้องสาวตัวเองที่กำลังอยู่ในโหมด Shut down แมวสีดำได้แต่พยักหน้าแล้วก็กลายร่างตามที่หยินบอกแต่โดยดี
"คร่าวนี้พอใจรึยัง"
โคตรสวย นั่นคือสิ่งที่เด็กสาวคิดเพราะว่าร่างมนุษย์ของแมวตัวนี้มีเรือนผมสีดำเหมือนสีขน จมูกโด่ง ปากเข้ารูป ใบหน้าเรียวสวย ขอบอกเลยว่าสวยอย่างกับนางแบบแต่มันก็ยังมีจุดที่บ่งบอกว่าเป็นพวกลูกครึ่งอยู่คือ หู หาง และนัตย์ตาที่ยังคงเป็นแบบของแมวอยู่
"ฉันชื่อ แบล็ค ลูกาซัส เอกาโต้ ยินดีที่ได้รู้จัก"
แบล็คพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
"ฉันชื่อ--"
ขณะที่เด็กสาวกำลังจะแนะนำตัวนั่นเอง อยู่ๆก็หญิงสาวที่มีเรือนผมสีขาวเดินมาทางพวกเธอท่าดูจากสีหน้าแล้วเธอคงหงุดหงิดอะไรมาล่ะมั้ง พอเธอเดินมาถึงก็มองหยินและแบล็คอย่างเอาเรื่องแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"พวกเธอกล้าดียังไงถึงมาทิ้งฉันไว้คนเดียวหะ!!"
เสียงของหญิงสาวเข้าไปกระทบโสนประสาทของเด็กสาวเต็มๆจึงทำให้ตอนนี้เธอหูชาไปในที่สุด
"ไวเวอนเธอน่ะมัวแต่เก็บของในห้องพักน่ะสิเราเลยไม่อยากรอเนี่ย"
หยินพูดออกไปพร้อมกับมองไปที่หญิงสาวข้างหน้าด้วยสีหน้าเหนื่อนใจกับความเอาแต่ใจของเธอ แบล็คก็พยักหน้าให้กับหยินแล้วพูดเสริมต่อ
"ใช่ ท่าเธอไม่เก็บเป็นชั่วโมงเราก็รอได้อยู่หรอกแต่เธอเล่นปาไปตั้ง 2 ชั่วโมง"
หญิงสาวที่มีชื่อว่าไวเวอนถูกทั้งคู่รุมว่าก็ได้แต่ก้มหน้างุดๆแล้วบ่นพึมพำออกมา"ก็เก็บแค่ 2 ชั่วโมงมันนานตรงไหน..."
""ได้ยินนะ""
แบล็คและหยินพูดออกมาพร้อมกันแล้วมองไปที่ไวเวอนทันทีส่วนน้องสาวของหยินก็ได้แต่มองภาพตรงหน้าแล้วพูดแทรกขึ้นมา
"ฉันว่ามันถึงเวลากลับหอแล้วมั้งเนี่ย"
เพียงแค่คำพูดของเด็กสาวก็ทำให้ทั้งสามหยุดเถียงกันทันทีจากนั้นทั้ง 4 คนก็ต้องใส่เกียร์หมา(แมว) วิ่งจนมาถึงหน้าหอพักนักเรียนซึ่งถูกสร้างแบบสมัยก่อนพอมาถึงหน้าหอพักทั้งไวเวอน และแบล็ค ก็หอบอย่างอ่อนเพลียแต่ดูเหมือนสองพี่น้องที่วิ่งมาด้วยกลับยังไม่มีอาการหอบเลยซักนิดแถมยังแข่งวิ่งกันมาด้วยความเร็วที่ไวกว่าสปอร์ตคาร์ซะอีก
"พี่ยังเร็วไม่เปลี่ยนเลยนะ"
เด็กสาวพูดพร้อมกับยกนิ้วให้กับหยิน
"เธอก็เหมือนกันแหละ เร็วอย่างกับลม"
หยินพูดตอบน้องสาวไปด้วยสีหน้าร่าเริงเช่นกัน
"งั้นขึ้นห้องพักกันเลยดีกว่า ฉันขี้เกียจรอแล้ว"
ไวเวอนพูดออกมาแล้วเดินเข้าไปในประตูห้องพักทันที แบล็ค และสองพี่น้องตัวแสบ(?)ก็ได้แต่เดินตามไวเวอนไป
ณ ห้องพัก 213
แบล็ค หยิน และไวเวอนที่มาถึงห้องพักก็แยกย้ายไปเตียงแต่ละคนซึ่งถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้วส่วนเด็กสาวก็ได้สำรวจเตียงแต่ละคนด้วยท่าทางสนใจไม่น้อย
"แล้วเธอมีห้องนอนไหม เจ๊จะได้ให้เธอนอนด้วย"
หยินบอกกับน้องสาวเธอพร้อมกับชี้ไปที่เตียงตรงหัวมุมห้อง
"ไม่อ่ะเจ๊ เดี๋ยวฉันจะไปนอนห้องข้างบนเอา"
เด็กสาวชี้ขึ้นเพดานแล้วทำหน้าตาระรื่น หยิน แบล็คและไวเวอนที่ได้ยินดั่งนั้นก็มองหน้ากันเพราะว่าชั้นที่พวกเธออยู่คือชั้น 3 ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดแต่ก็เคยได้ยินว่ามีห้องใต้หลังคาซึ่งเคยเป็นห้องทำงานของขุนนางมาก่อน
"แล้วเธอจะขึ้นไปยังไงในเมื่อบันไดมันถูกรือไปหมดแล้ว"
แบล็คพูดพร้อมกับกอดอกหยินและไวเวอนพยักหน้าให้กับคำพูดของแบล็คทันที เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรเธอเดินไปลากเก้าของหยินที่ข้างเตียงมาแล้วมาหยุดตรงข้างประตูห้อง เธอขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วเอามือแตะกับเพดานห้องแล้วค่อยแตะไปรอบๆ กึก นิ้วของเธอกดไปที่เพดานดูจากข้างล่างเหมือนเป็นแค่เพดานธรรมดาแต่ท่าอยู่ระดับเดียวกับเด็กสาวแล้วมันคือปุ่มรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสซึ่งมีสีเหมือนกับเพดาน
พอเธอกดปุ่มไปแล้วเพดานข้างบนหัวของเธอก็เลือนออกอย่างช้า พอเลือนออกเสร็จมันก็จะเป็นช่องโหว่ที่เป็นสี่เหลี่ยมจตุรัสที่มีความกว้างพอที่จะปีนขึ้นไปได้ ทั้งสามคนที่มองเธอก็อึ้งกันไปเป็นแถบ เด็กสาวยักไหล่ครั้งนึงแล้วปีนขึ้นไปทันที
"เห้อ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"
หยินพูดพร้อมกับมองไปที่ช่องโหว่ของเพดานที่น้องสาวของเธอขึ้นไป ไวเวอนกับแบล็คก็มองท่าทางของหยินด้วยความมึนงงเพราะท่าเป็นพี่น้องกันจริงๆก็จะต้องเป็นหมาป่าทั้งคู่แต่ทำไมมีแต่คนน้องที่เป็นมนุษย์ล่ะ งั้นคงต้องถามเอาสินะ ไวเวอนกับแบล็คพยักหน้าให้กันแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้หยิน แบล็คซึ่งเป็นคนที่สนิทกับหยินมากที่สุดในตอนนี้เลยเป็นคนตั้งคำถาม
"นี่หยินฉันขอถามหน่อยสิ เธอกับเด็กคนนั้นเป็นอะไรกันเหรอเห็นเหมือนเธอจะเรียกเธอว่าพี่ด้วยสินะ"
"ใช่ ฉันอยากรู้เหมือนกันเพราะท่าเป็นพี่น้องกันจริงเด็กคนนี้คงต้องเป็นหมาป่าด้วยสิ"
"เอ่อ คือ..."
หยินที่ถูกถามมาแบบรัวๆก็เงียบไปพักนึงก่อนจะนั่งลงไปบนเตียงของเธอแล้วพูดว่า "งั้นฉันจะเล่าให้ฟังแล้วกัน" พอทั้งสองคนได้ยินดั่งนั้นก็พยักหน้าแล้วนั่งลงไปที่เตียงแบล็คซึ่งอยูใกล้กับเตียงหยินที่สุด หยินสูดหายใจเข้าก่อนจะเล่าเรื่องของน้องสาวเธอให้กับทั้งสองคนฟัง
"ตอนนั้นเป็นวันที่มีหิมะตกหนัก ฉันกับพ่อออกไปหาอาหารเพื่อให้อยู่รอดในฤดูหนาวตอนนั้นฉันเดินไปเห็นรถม้าที่คว่ำอยู่ฉันเรียกพ่อมาดูเพราะมีศพคนประมาณ 3 เห็นจะได้ พ่อฉันมองศพที่น่าจะกระเด็นออกมาจากรถม้าซักพักก่อนจะเอาตัวดันรถม้าที่คว่ำอยู่ให้หงายขึ้นแล้วค่อยๆลากอะไรบางสิ่งออกมาพอฉันเข้าไปดูสิ่งที่ท่านเอาออกมาก็คือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆซึ่งเธอก็คือน้องสาวคนปัจจุบันของฉัน โรซ่า ไนท์แมร์ พ่อของฉันบอกว่าจะรับเลี้ยงเธอไว้เพราะท่าปล่อยไว้อย่างงี้พวกหมาป่าฝูงอื่นอาดจะฆ่าเธอก็ได้ แล้วหลังจากนั้นพ่อฉันก็เลี้ยงเธอแล้วให้ฉันเป็นพี่สาวของยัยนี้นั่นแหละ"
พอหยินพูดจบพวกเธอทั้งสองก็ อ่อ ออกมาเป็นเสียงเดียวกันหยินจึงหยุดเล่าแค่นั้น แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำของตนมาดื่ม ส่วนไวส์กับแบล็คก็แยกย้ายไปจัดของต่อและโรส(หรือโรซ่านั่นแหละ)ก็หายหัวไปเรียบร้อย
เวลา 9:00 ตัดมาทางโรสซึ่งกำลังย้ายสิ่งของต่างๆเข้ามาในห้องใต้หลังคาซึ่งมีความกว้างเท่ากับ 9 ห้องพักมารวมกันหลังจากที่เธอขึ้นถึงห้องใต้หลังคาแล้วเธอก็ย้ายทั้งโต๊ะที่เธอเอาไว้ออกแบบอาวุธ อุปกรณ์ของพวกช่างตีเหล็กซึ่งเธอมีติดตัวมาตั้งแต่เด็กและอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับการวางแผนการรบ การสร้างอาวุธและการสร้างกลไกจักรกลต่างๆ แล้วก็แบบแปลนเกี่ยวกับอาวุธที่เธอสร้างขึ้นมามากมาย
"เสร็จซักที~~"
โรสปาดเหงื่อที่ไหลรินมาจากใบหน้าของเธอ(ก็พี่แกเล่นย้ายของมาขนาดนี้ไม่เหนื่อยบ้าละ:ไรต์)โรสยืนมองห้องที่เคยว่างเปล่าแถมเต็มไปด้วยฝุ่นแต่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยเครื่องมือต่างๆของเธอและต้นไม้อีกหลายสายพันธุ์ เธอวางเคียวที่เป็นผลงานที่เธอภูมิใจที่สุดและถูกลือกันว่าเป็นอาวุธที่ร้ายแรงที่สุดชิ้นนึงวางบนหัวเตียง แล้วเอาผ้าคลุมสีดำแดงไปแขวนที่ข้างโต๊ะทำงานหลังจากนั้นก็ล้มลงไปที่เตียงแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา
กึก ไวส์,หยินและแบล็คซึ่งแอบปีนขึ้นมาหลังจากที่โรสหลับไปและเหตุผลของทั้งสามที่ขึ้นมาก็คือความอยากรู้อยากเห็นซึ่งก่อขึ้นจากเสียงของสิ่งของที่โรสย้ายมา พอทั้งสามปีนขึ้นมาก็เริ่มสำรวจทันที ตรงกลางของห้องเป็นที่กว้างสำหรับนั่งเล่นส่วนทางซ้ายของห้องเป็นที่นอนและที่ออกแบบอาวุธส่วนทางขวาก็แบ่งออกเป็นสองฝั่ง คือฝั่งที่เป็นเครื่องมือตีเหล็กต่างๆและอีกฝั่งก็คือผลงานที่ทำเสร็จแล้ว
"จัดห้องซะเรียบร้อยเลยนะ"หยินพูดขึ้น
"ฉันว่ามันเหมือนกับพวกช่างตีเหล็กมืออาชีพเลยนะน้องสาวเธอน่ะ"
"ฉันก็ว่างั้นเพราะดูจากแบบแปลนตรงนี้แล้วมีแต่อาวุธที่พวกขุนนางใช้กันทั้งนั้น"แบล็คพูดขึ้นพร้อมกับหยิบแบบแปลนบนโต๊ะของโรสมาดู
"แต่อาวุธแบบนี้น้องสาวของเธอคงไม่ได้ทำเองคนเดียวหรอก"ไวส์พูดแล้วหยิบดาบที่มีกลไกสามารถเปลี่ยนเป็นปืนได้มาดู
"เธอคิดผิดแล้วล่ะ เพราะโรสเป็นคนจัดการทั้งหมดคนเดียวไม่ว่าจะเป็นการออกแบบและการลงมือทำ"หยินพูดขึ้นพร้อมกับนั่งลงไปข้างๆร่างของโรสที่ยังหลับอยู่
"เอะ เอ๋! เป็นไปไม่ได้หรอก เด็กแบบนี้เนี้ยนะที่เป็นคนสร้างอาวุธที่ซับซ้อนได้ขนาดนี้ เหอะฉันไม่เชื่อหรอก"ไวส์พูดออกมาอย่างไม่เชื่อเพราะอาวุธที่ซับซ้อนขนาดนี้จะถูกสร้างออกมาด้วยความคิดของเด็กที่อายุแค่ 13 ปี
หยินก็ไม่พูดอะไรเพียงแต่ชี้ไปที่ดาบคู่ของไวส์แล้วพูดออกมา
"อันนั้นเธอได้จากพ่อของเธอใช่ไหม"
ไวส์พยักหน้าแล้วหยิบดาบคู่ที่มีอักขระเวทเขียนอยู่ที่ตัวดาบขึ้นมา
"ดาบสองเล่มนั้นโรสทำขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน ตอนนั้นคุณชาล์วที่เป็นขุนนางของตกูลสโนว์บลัดเป็นคนมาขอให้โรสทำดาบคู่ให้ เขาบอกว่าอยากจะให้เป็นของขวัญของลูกสาว โรสที่ได้ยินดังนั้นก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเลแล้วสร้างดาบเล่มนี้ตลอดทั้งคืน เธอรู้ว่าตกูลสโนว์บลัดเป็นตกูลที่มีความสามารถด้านอักขระเวทย์สูงจึงสร้างดาบที่สามารถเพิ่มความสามารถโดยใช้คาถาเวทย์ต่างๆได้"
"แต่พ่อบอกว่าคนที่ทำดาบให้ท่านชื่อ ไนท์ ไม่ใช่ โรสนิ"
"ก็ไนท์เป็นชื่อทางการค้าของยัยนี้อยู่แล้วเพราะไม่อยากให้ใครเรียกชื่อเธอซักเท่าไร"
"แต่พ่อไม่เคยเห็นบอกว่าใช่เวท์ยเสริมความสามารถต่างๆได้นิ"
ไวส์พูดขึ้นมาพร้อมกับมองดาบทั้งสองด้วยแววตาสงสัย เพราะพ่อของเธอให้มาเป็นของขวัญก็จริงแต่ไม่ได้บอกว่าสามารถเพิ่มพลังต่างๆด้วยคาถาเวทย์ได้แถมเธอก็รู้แค่การร่ายเวท์ยต่างๆเท่านั้นเพราะในครอบครัวของเธอไม่มีใครเคยร่ายเวท์ยเพิ่มพลังให้แก่อาวุธของตน
"เดี๋ยวยัยนี้ตื่นขึ้นมาคงสอนเธอเองแหละ"
หยินพูดขึ้นมาเพราะอ่านสีหน้าของไวส์ออกจึงบอกไปแบบนั้นพอไวส์ได้ยินที่หยินพูดก็ยิ้มออกมาทันที แบล็คซึ่งอ่านแบบแปลนของโรสอยู่ก็หันมาหาหยินแล้วส่งปืนพกและมีดเล่มเล็กให้กับเธอ
"เดี๋ยวท่าน้องสาวของเธอแล้วบอกด้วยว่าช่วยเพิ่มความเร็วในการยิงกระสุนแล้วเพิ่มความคมให้กับมีดให้หน่อยนะ" แบล็คพูดขึ้นก่อนจะลงไปจากห้องของโรส
"งั้นฉันไปก่อนล่ะ แล้วต้องให้น้องเธอมาสอนด้วยนะ"ไวส์ชี้มาหาหยินเหมือนว่า ท่าไม่มาสอนเธอโดนแน่
หยินก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับไวส์ที่ลงไปจากห้องก่อนจะหันมามองน้องสาวสุดขี้เซาที่ยังนอนโดยไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเขาเลย
"งานเข้าแล้วไหมล่ะ หยินเอย"
หยินบ่นกับตัวเอง เพราะท่าโรสตื่นขึ้นมาแล้วคงต้องทำงานหนักกว่าเก่าแน่นอน
====================================
BẠN ĐANG ĐỌC
HIGH SCHOOL OF HUNTER
Viễn tưởngโรซ่า ไนท์แมร์ เด็กสาววัย 13 ปีเธอเข้ามาในมาเรียออฟฮันเตอร์ด้วยความฝันที่อยากจะกลายเป็นนักฆ่าและด้วยความฝันเหล่านั้นจึงทำให้เธอมีหัวใจที่เยือกเย็นพายใต้รอยยิ้มและความใสซื่อของเธอ จนเธอได้พบกับเธอคนนี้...
