Öylesine, hayat..

2.

Elimdeki sınav sonuçlarına bakıyorum sessizce.

Sessizce..

Bir insan bunlara karşı ne söyleyebilir ki? Yalnızca gözyaşlarımın konuşmasına izin vermekten başka ne yapabilirim ki?..

Ama onlar da konuşmayı tercih etmiyor. Onlar da, aynı benim gibi, içime bağırıyor. Beni suçluyor, ben gibi.

Sadece evde kalamaz mıyım anne? Sadece sonsuza dek kitap okumak isteyemez miyim?

Çünkü yapabildiğim başka bir şeyim yok.

Hiçbir yeteneğe sahip değilim. Ve derslerimde de başarılı değilim.

Elimde olan tek şey; hocaların küçümseyen bakışları.

Beni o bakışlardan koruyacak bir güneş gözlüğüne bile sahip değilim.

Yalnızca okuma-yazma biliyorum, ama onu da yapmama izin vermiyorlar.

Hayat izin vermiyor, onu kitaplara adamama..

Halbuki yalnızca kitap okurken biz birlikte olabiliyoruz. Ben ruhumu kitaplarımda bırakıyorum hep. Hayat tek başına ilerliyor..

Bense sadece arkadan bakmakla yetiniyorum.

Ne zaman koşarak yetişebildim ki hayata?

Cevabı biliyorum; hiçbir zaman.

Özür dilerim, anne.