Misofonie

Ik zit in de klas rustig te werken, als een jongen uit mijn klas met zijn pen begint te tikken. Ik draai me om: de jongen zit geconcentreerd over zijn schrift gebogen. Hij doet het dus niet om mij te irriteren.
'Wil alsjeblieft ophouden met tikken?' fluister ik.
Hij kijkt me verbaasd aan: 'Deed ik dat dan? Ja, ik zal er proberen op te letten.'
'Bedankt!' fluister ik.

Even later begint de jongen toch weer te tikken. Ik probeer het geluid buiten te sluiten. Maar ondanks mijn inspanningen om het te negeren, vult het geluid al snel mijn hele hoofd. Van werken komt niet veel meer. Al snel beginnen me ook andere kleine geluidjes op te vallen: iemand kucht, iemand verzet zijn voet even, de leraar typt op haar computer. De geluiden vullen mijn hoofd, en ik merk dat ik de controle over mijn lichaam begin te verliezen. Dat mag niet gebeuren! Als dat gebeurt ga ik mensen pijn doen! Er is nog maar één oplossing: maken dat ik hier wegkom. Snel sta ik op, en loop weg. De hele klas kijkt op. Komt dat door mij? hoor ik de jongen haast denken.

Pas als je op de gang sta, kalmeer ik weer een beetje. Ik laat mijn adem gaan, ik besef me nu pas dat ik mijn adem de hele tijd had ingehouden. Ik probeer mijn verkrampte spieren wat te ontspannen en ik loop even een rondje door de lege school. Ik kom tot rust, en weet dat het nu eigenlijk weer tijd is om terug de klas in te gaan, maar ik weet ook dat ik in de klas meteen weer in stressmodus zal schieten, en dat ik hier rustig kan worden. Ik tril nog een beetje, een teken dat ik nog niet echt rustig ben geworden. Ik neem nog een keer diep adem, en loop terug naar het lokaal.

Later loop ik het lokaal uit. Pauze! Niet meer in een benauwd lokaal met te veel mensen waar iedereen te dicht bij je zit! Ik ga op het vaste plekje van mij en mijn vrienden zitten. Een eindje verderop staan een paar jongens te klooien. Ze werpen af en toe wat blikken in mijn richting, maar ik besteed er niet zo veel aandacht aan. Ik trek nogal de aandacht nu ik mijn haar zo drastisch kort heb geknipt. Ik pak mijn boek uit mijn tas en begin te lezen. Uit de groep jongens maakt zich nu een wat kleinere jongen los. Eersteklasser, schat ik zo in. Hij loopt naar mij toe en zodra hij een beetje in de buurt is begint hij met zijn tong te klakken. Ik zucht, en verstop me achter mijn boek. Stelletje kleuters. Mij irriteren om erbij te horen. Ik dacht dat ik dat na groep 3 wel zo'n beetje gehad zou hebben. Ik probeer me op mijn boek te concentreren, maar het lukt niet echt. Het geluid zuigt al mijn aandacht naar zich toe. Zachtjes begin ik in mijn hoofd te zingen. Ik probeer het geluid met muziek te overstemmen, maar het werkt niet. Op een gegeven moment houd ik het niet meer uit. Ik sta op, en loop weg. Achter me hoor ik het groepje in lachen uitbarsten. Dat maakt me zo kwaad dat ik me razendsnel omdraai. Het kleine jongetje springt verschrikt achteruit. Snel loopt hij terug naar de relatieve veiligheid van de groep. Ik staar de jongens in de groep woest aan. Ik sta stokstijf stil, maar al mijn spieren zijn aangespannen, klaar om weg te vluchten. Een beetje als een in het nauw gedreven prooidier. En dat is wat ik ben, een prooidier, altijd op de vlucht. Net op dat moment komt Simone aanlopen, een vriendin van mij. In een oogopslag heeft ze door wat er aan de hand is. Ze loopt naar me toe. 'Anna!' zegt ze, maar ze bereikt me niet. Ik ga veel te veel op in mijn innerlijke gevecht. De jongens zien Simone wel aankomen. Voor haar zijn ze bang. Of nou ja, soort van. Ze stuiven in ieder geval uiteen. Lafaards, denk ik hoofdschuddend.
'Anna?' Simone pakt me vast, 'kijk me aan.'
Ik gehoorzaam. Haar ogen zijn behoorlijk eng, maar het helpt me wel.
'Rustig. Kalm.'
Ik haal diep adem, en knik. 'Het gaat wel weer.' Simone laat me los, maar blijft me wel aankijken alsof ze me niet helemaal gelooft.
'Stomme kleuters,' zeg ik, terwijl ik weer ga zitten. En dat meen ik ook, uit de grond van mijn hart. Maar ik durf niet te zeggen wat ik echt denk: hoelang kan ik dit nog volhouden? En hoelang is dat nog nodig? Zou van school wisselen helpen? Maar ik wil hier niet weg, ik hoor hier thuis!

Opmerking van de auteur:
Ik heb twee momenten uit mijn leven beschreven. Het is waarschijnlijk niet precies zo gegaan, aangezien ik het gewoon vanuit mijn herinneringen heb geschreven, en zulk soort dingen voor mij dagelijkse kost zijn. Ik weet bijvoorbeeld niet meer zeker of ik toen met het kleine jongetje een boek bij me had, en of het meisje dat in mijn verhaal Simone heet ze toen heeft weggejaagd. Waarschijnlijk wel, want zo gebeurt het meestal. Ik heb dit verhaal niet geschreven om de waarheid perfect na te bootsen, maar ik heb het vooral geschreven om Misofonie wat meer onder de aandacht te brengen, en om de wereld *kuch kuch* de jongens bij mij op school *kuch* te laten merken hoe erg iemand onder zulk soort dingen kan lijden. Naast de jongens (en één meisje, maar echt voornamelijk jongens) die het doen om mij te irriteren, hebben ook andere mensen er last van. Het vermoeilijkt het contact met vrienden, klasgenoten en mijn zusje. Daarom heb ik ook twee momenten beschreven, in plaats van één. Ik had ook nog ruzies met mijn vrienden en problemen thuis aan de eettafel kunnen beschrijven, maar dat leek me een beetje overdreven. Ik ben al naar veel psychiaters en dergelijken geweest, en het heeft wel een beetje geholpen. Ik ga nu zeg maar niet meer met alles wat ik toevallig in mijn hand heb gooien. ;-) Ik ga nu alweer *zucht* een traject in, deze keer van het AMC, en bij deze ben ik een stuk hoopvoller dan alle vorige. Deze is daadwerkelijk specifiek gericht op Misofonie. (Ik weet ook nog maar sinds kort dat ik dat heb) En dan nog één laatste dingetje, voor ik deze absurd lange author's note afsluit. Het filmpje dat ik heb toegevoegd is Quiet, een liedje uit de musical Matilda. Dat beschrijft behoorlijk goed wat ik voel met die geluiden. (Alleen het eerste "opbouw" gedeelte, ik kom nooit bij het tweede "stilte" gedeelte aan. En ik hoor geluiden, in plaats van vragen.) Nu houd ik dan echt op. Doeidoei xxx Alassë