"Orospu çocukları," çıkarabildiğim en yüksek sesle bağırdım. "Sikeyim, sikeyim..." Gittikçe sesim kısılıyor, gözlerim kapanıyordu. Gözlerimi açık tutmaya çalışarak kafamı salladım.
Sarhoştum ve sokağın ortasında bağırıyordum. Bazıları korna çalıyor, bazıları yağmurun oluşturduğu küçük çaplı gölleri üzerime fırlatıyordu. Ritmik hareketlerle yürüyordum. Kocaman siyah botlarımı hızla yere bastırıp sonra zıplıyordum. Küçücük vücudumda bu botlar garip duruyor olabilirdi.
Yürümem yavaşlamıştı, yorgun bedenimi taşımakta güçlük çekiyordum. Sanki bütün dünya durmuş, her şey sessizleşmişti.
O sırada yanımda bir araba durdu. Bende onunla durdum ve bir süre öyle bekledim. O an ne kadar çok yorulduğumu tam anlamıyla anladım. Bakmaya cesaret edemiyordum,. Kim olduğunu göremesem de, Matthew olduğunu biliyordum. Her kötü zamanımda yanımda olan çocukluk arkadaşımdı, belki de yanımda olan tek insandı.
Ne yazık, ona aşıktım.
O ise beni kız kardeşi gibi sever ve korurdu. Rüzgar, ıslak saçlarımı savururken, arabanın kapısının açıldığını duydum. Bileğimden tutup, beni arabaya soktuğunda ona bakabilecek cesareti bulamadım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Friends Like Lovers
Random"İlişkimizi anlamıyorum. Bazen arkadaşız, bazen aileyiz, bazen ben sana bir yabancıyım. Böyle olmak istemiyorum. Sana dokunmak istiyorum ama kırılırsın. Sen, gözlerimin görebileceği en net görüntüsün. Çok üzücü. Gözyaşlarımı tutamıyorum, hiçbir şey...
