So Cold / One Shot

Oh, you can't hear me cry

Na początek chce tylko powiedzieć, że inspiracją dla mnie była piosenka So Cold, którą macie w mediach i na jej szkielecie napisałam ten one shot (tzn wplotłam jej fragmenty w tekst, zauważycie o co mi chodzi, więc nie będę przedłużać). 

Życie chyba nigdy nie może być takie jakim je sobie zaplanujemy. Setki niespodzianek. Nie koniecznie miłych niespodzianek. Jesteśmy zaskakiwani na każdym kroku.

Marzymy o przyszłości pośród gwiazd, a po latach otwieramy oczy i zdajemy sobie sprawę, że nadal błądzimy na ziemi. Mamy kiepską pracę, dzięki której ledwo dajemy radę opłacić rachunki i kupić najpotrzebniejsze rzeczy.

Niektórym udaje się sięgnąć swoich marzeń, a inni muszą zmagać się z szarą codziennością. Ja niestety należę do tej drugiej kategorii. Do kategorii ludzi, którym nie udało się osiągnąć sukcesu.

Nasze życie zależy tylko i wyłącznie od naszych decyzji i wyborów. Nie ma nikogo u góry, kto by zaplanował naszą przyszłość. Nie ma też wielkiej siły, która by nas pokierowała tam gdzie zechce. Pech i szczęście to pojęcia względne. Dla każdego mogą znaczyć coś zupełnie innego. Dla mnie po prostu nie ma czegoś takiego, ale ludzie w nie wierzą, bo nie chcą czuć się odpowiedzialnymi za spotykające ich przykrości. Ludzie nie lubią być nazywani winnymi, a jeszcze bardziej nie lubią sami sobie tego uświadamiać. A prawda jest taka, że każdy jest kowalem własnego losu. Naszą winą jest to co się nam przytrafia i nie mamy prawa winić za to Boga, losu czy też ludzi wokół nas.

Ja wybrałam kilka razy źle... Zbyt wiele razy wybrałam źle i przez to dziś jestem tu gdzie jestem.

Nazywam się River Fosters, mam 23 lata i teraz opowiem Wam jak znalazłam się przemoczona i zapłakana na przystanku w jakiejś miejscowości 14 mil od mojego rodzinnego Brighton, mimo iż mieszkam w Londynie.

Przygotuj się więc drogi czytelniku na najboleśniejszy epizod z mojego życia. Idź po popcorn, żelki i coś do picia. Usiądź wygodnie. Mamy całą noc na tę opowieść.

***

Właściwie to historie powinno zaczynać się od początku. Ta zaczęła się w szpitalu i mimo, że to nie jest wymarzone miejsce na rozpoczęcie mojej opowieści nie mamy większego wyboru i musimy to przeboleć.

***

- Hej, co tutaj robisz? - usłyszałam za swoimi plecami znajomy męski głos.

- Czekam na wypis.

- River, stało się coś? Wydawałaś się zdrowa kiedy widziałem cię tydzień temu w parku.

- Fizycznie jestem.

Wstałam nim pojął sens moich słów. Ruszyłam przed siebie i zapukałam do drzwi gabinetu doktora Walkera. Usłyszawszy ciche "proszę" weszłam do środka.

- Panna...

- Fosters. River Fosters. Miałam zgłosić się po wypis.

- Tak, tak. Oto on. - podał mi kartkę papieru, zapisaną tak nieczytelnie, że chyba gorzej się nie dało. Czy każdy lekarz nie umie normalnie pisać? - Jeżeli to wszystko pozwól, że zabiorę się za swoją pracę. - Subtelnie wyprosił mnie z gabinetu.

- Oczywiście. - mruknęłam niesłyszalnie i wyszłam.

Ruszyłam prosto do wyjścia z budynku. Nim jednak opuściłam szpital oddałam w recepcji wypis i zabrałam stamtąd swoje rzeczy.

Włożyłam słuchawki do uszu i zaczęłam wsłuchiwać się w melodię. Moją playlistę rozpoczynało So Cold. Ta piosenka opisywała po części mój obecny stan. Było mi wewnętrznie tak zimno. Wewnętrznie umierałam. Nie byłam sobą odkąd ON znalazł sobie inną.