Ne anladım biliyormusun ben yine yalnız kaldım,ben yine ağladım,ben yine üzüldüm ben yine bu yola güvenerek çıktım bak yine güvenim kırıldı ama sana karşı olan güvenim bir gram sarsılmadı.
o kadar özlemiştimki o kahferenginin en sevdğim tonu olan gözlerini ,böyle karşıma çıkınca sana sımsıkı sarılmak istedim yapamadım biliyormusun yine gelemedim yanına.
Sana sarılırken bile doya doya sarılamadım sımsıkı yapamadım biliyordum çünki sen gitmiştin benden bir kere dönmeyecektin belkide bu yüzden yapamadım bu yüzden alışmak istemedim.
Bak yine haklı çıktım bir insan haklı çıkmaktan nefret edermi be ben her dafasında üzüleceğimi ortaya koyarak giriyorum bu yola haklı çıkmaktan her seferinde üzülen ben olmaktan bıktım .
Ben kırıldım cidden hiç kırılmadığım yerlerden hiç dokunulmamış yerlerden kırıldım . Her akşam kafamın içinde kıyametler kopmasından bıktım. Böyle kafamın içinde milyonlarca böcek var ve beni tüketmeye başladığını hissediyorum.
İnsan her gün gördüğü kişiyi özlermi ben özlüyorum yanımda olmana rağmen böyle uzak olmandan nefret ediyorum,aradaki mesafelerden nefret ediyorum. Aklıma bir şey geldi ben hep ondan bundan nefret ettiğimi dediğimde sen neyi seversinki demiştin orda yüzüne baktım ama içimden geçen bir tek seni severim diyemedim......
