'ช่วยผมด้วย..ฮึก..มีใครอยู่แถวนี่ไหม'เด็กชายรูปร่างผอมแห้ง มีดวงตาและผมที่ดำสนิท กำลังตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่ท่ามกลางป่าทึบอันกว้างใหญ่ไพศาล ที่ไม่น่าจะมีสิ่งมีชีวิตที่เรียนกว่ามนุษย์อาศัยอยู่เลย
แต่ทว่า...ใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่างกลับมีร่างของเด็กชายอีกคนที่มีร่างกายที่ดูจะตัวใหญ่กว่าเขานิดหน่อยกำลังยืนมองพระจันทร์พร้อมรอยยิ้มที่สดใส
'ช่วยผมด้วย..ฮือ..'
'...'
'ได้ยินผมไหม'
'...'
เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงเรียกเด็กชายอีกคน แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย ยิ่งเขาวิ่งเข้าหาเท่าไหร่ก็เหมือนกับว่ายิ่งห่างไกลทุกที
เด็กชายนั่งใต้ต้นไม้ด้วยความเหนื่อยล้า และเมื่อเงยหน้ากลับขึ้นไปมองที่เดิมอีกครั้ง เด็กชายอีกคนกลับหายไปอย่างไร้ร่องลอย สร้างความงงให้แก่เขาเป็นอย่างมาก
'นี่นายเป็นใคร ทำไมมาอยู่ที่นี้คนเดียว'เด็กชายรู้สึกตกใจ เมื่อคนที่หายไปนั้นกลับมานั่งอยู่ข้างๆ และกำลังพูดกับเขาอยู่
'ช่วยผมด้วย ผมหลงทาง ฮือ'
'ได้สิ เดี๋ยวฉันจะช่วยนายเอง อ้ะนี้กินซะ'เด็กชายอีกคนยืนผลไม้ชนิดหนึ่งที่มีลักษณะกลม สีม่วงออกแดงเล็กน้อย ให้แกเขา
'มันคืออะไรหรอครับ'
'มันคือผลไม้วิเศษล่ะ ฮ่าฮ่า'
'มันกินได้จริง ๆ หรอครับ'
'นายนี่ถามมากจังเลยนะ กินเข้าไปเถอะไม่ตายหรอกน่า'
'คะ ครับ อื้อ อร่อยจังเลย'
'จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นต้องกินเยอะ ๆ นะ ฉันมีอีกเพียบเลยล่ะ'
'ขอบคุณครับ'
'ว่าแต่นายชื่ออะไร'
'ฮันบินครับ ผมชื่อ คิมฮันบิน '
'ชื่อเพราะจัง ยินดีที่ได้รู้จัก
ฉัน...'อยู่ ๆ ก็เหมือนกับว่าเสียงของเด็กชายคนนั้นได้ค่อย ๆ จางหาย
และในที่สุดภาพเหล่านั้นก็ดำมืดไป
พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนมีคนมาสะกิด"ฮันบิน ตื่นได้แล้วลูกสายแล้วนะลูก"
"ครับแม่ ตื่นแล้วครับ"
อ่า...
เขาฝันไปสินะ
ฝันถึงเด็กคนอีกแล้ว