Bazen hayata küsuyorum çünkü hayat beni yordugu için. Üzülüyorum, ama dik de durmaya çalışıyorum. Bu dik durmamin sebebi annemin bana hep soledigi kelime 'kızım sen güçlü ol' annemin bu kelimesinden sonra güçlü olmaya karar verdim. Annemin öldüğü gece sanki hayatla aram kopmuş ben başka bir yerdeyim hayat başka çünkü annem benim hayatımdi ve hayat anlamım bitmişti kimse cenazemize gelmedi . Çünkü gelinecek kimse yok babam zaten annemi aldatıp başka kadınlarla yatar kardeşim üniversiteyi izmirde okur bu yüzden ben de tek yaşıyorum. Birden bir zil sesi babam arıyordu ona baba bile demek istemiyordum
"Efendim"
"Evde misin"
"Evet başka nerde olabilirim ki "
"Açsan bir şeyler getiricektim"
"Aç değilim"
Babamın yüzüne kapattıktan sonra uyumustum ve sabah olmuştu babamın yeni yazdirdigi okul özel okul inanmıyorum özel mi orda beni Eziklerler inanmıyorum kesin bile bile yaptı. Ve yeni hayatım başlıyor EZİK
Annemi özlemiştim şimdiden çünkü o beni koruyup kollardi birden odama doğru 'Defne' denen bir ses duymuştum bu babamın sesiydi hemen kapıyı örtüp yanına gittim. O hiç eve gelmezdi neyse sormakta fayda var
"Ne"
"kibar olur musun biraz kızım
İnanmıyorum bana kızım dedi.
"Kızım mı sen bana hayatın boyunca kızım demedin ne ara aklına geldim "
"Defne haddini aşma üstünü giyin okula gidiyoruz"
"Okulun ismi ne"
"Gidince görürsün"
