Sabah her zamanki gibi doktor randevuma geç kaldım ... Hızlıca kalktım , üzerimi giyindim. Otobüs durağına gittiğimde henüz gelmemişti otobüsüm ... Çantadan kitabımı çıkardım kulaklığımı takıp zaman geçirmek istedim . O sırada bir çocuk yavaşça omzuma dokundu . Bir anda kalktım basım dönüyordu.
-İyi misiniz? Diye sordu ama bende bilmiyordum iyimiyim değilmiyim !
-İyiyim saolun ! Bi şeyim yok !!
Diyerek derin nefes almaya başladım .
Otobüs nihayet geldi. Bastım akpilimi oturdum arkaya o çocukta bindi arkama oturdu. Düşündüm içimden hastalığım ilerledimi yoksa ? Diye tedirgin oldum hastaneye gidene kadar içim içimi yedi. İndim bir durakta yürüdüm. Çünkü o iğrenç haberi duymak istemiyordum doktordan. Lanet olsun ki geldim ,.. Girdim hastaneye Hafifçe kapıyı tıklatarak
Girdim içeri . Doktor beni ilk muayene etti ama benim gözüm hep doktorda onun mimiklerinde çünkü dudak büzmesinden kaşını çatmasından korkuyorum ... Doktor muayenemi yaptı ve usulca masasına oturup gözlüğünü taktı . Hızlıca toparlanıp gittim yanına oturdum bende. Hayırdırrr doktor bey bi sorun mu var ? diyince ilk 5 saniye. Cevap vermedi daha sonra
- Hazal hanım üzülerek söylüyorum ama bir teşhis koymamış lazım .
- ne teşhisi soylermisiniz ? Bir sorun mu var?
-Kanser Tuğba hanım kanser teşhisine girdiniz
-ama nasıl olur daha doğrusu olamaz !!!
Ağlayarak çıktım odadan koşar adımlarla çıkışa doğru ilerliyordum ki tam o sırada bir doktorla çarpıştık ama o doktorun yüzüne baktığımda sanki dünyanın en mutlu , hiç derdi olmayan insandım adeta İşte herşey orda ve o an başladı ...
