Psikopat Kız

Yalnızlık

Bugün, o gün. Hayatımın karardığı, meleklerimin öldüğü gün. İki yıl önce bir meleğimi, bir yıl önce de diğer meleğimi kaybettim ben.

İki yıl önce kaybettiğim annemdi. Annem, ona hiçbir zaman anne demedim. Hep meleğim dedim. Zor geliyor, onu toprağın altında düşünmek. Ama sonra hatırlıyorum. Onun sadece bedeni toprağın içinde. O iyi. Benim meleğim iyi.

Diğer meleğim, bir yıl önce kaybettiğim. O annem gibi değildi. O belki bana meleğim diye seslenecekti. Ama bu kezde babam engel oldu. Baba demeye utandığım kişi. Bir baba kızına nasıl bunu yapabilir ki? Bir baba kızına tecavüz edebilir mi?...

Bu umurumda değil! Umurumda olan tek şey o aptal insan -sözde- yüzünden meleğimi kaybetmem. Birkez mezarına gitmiştim. Mezarı, kolum kadar. O kadar küçük ki!

Gidemiyorum. İkisininde mezarına gidemiyorum. Sadece bir kez görebildim. Zaten şimdide dört duvar arasında deliriyorum.

Delirdiğimi hissedebiliyorum. Bazı şeyler rüya gibi gelmeye başladı. Sanki hiçbir şey gerçek değil, uzun bir uykuya dalmışım ve sürekli rüya görüyorum.

Yeni arkadaşlarım oldu. İki tane kız. Çok iyiler. Bana o kadar iyi davranıyorlar ki!

O iki kız dışında bir kadın daha geldi. Ama onun yüzü kanlar içerisindeydi. Arkadaş olmak istediğimi söyledim ama istemedi sanırım. Sustu. Ya da uyuyordu. Gözleri kapalıydı çünkü...

Aras

Yanımdaki kadına baktım. Onu seviyorum. Çok... Miray' ım. Benim. Artık sadece kalbi değil, bedeni de benim. Onun ilki ve sonuyum. Tabii ki de o da benim ilkim ve sonum. Play boylardan değilim. Ben kim miyim? Yakında öğreneceksiniz. Çok yakında...

⚪⚫⚪⚫⚪⚫

Saklandığın o küçük delikte buluyor seni, yalnızlık.
Seviştiğin o kalpsiz bedende uyuşturuyor seni, yalnızlık.
Sıkıştığın o küçük evinde vuruyor seni, yalnızlık.
Öldürüyor seni...
Öldürüyor beni...