Hayalperest!!

YÜZLEŞME!!

Sabah alarmın sesiyle actıgım gözlerim müthis bir sekilde acıyordu eee dünki olayın ardından ne kadarda normaldi...
Annemin sesi gelmeye basladıgında kahvaltının hazır oldugunu ve her zaman oldugu gibi beni uyandırmaya geldigini anlamam cok da uzun sürmemisti aslında "kızım öglen oldu sen hala uyuyosun ay bu gidisle evde kalıcan  kız kime diyorum uyansana" annem günlük rutinini tamamladıgında şişmiş gözlerimle anneme baktım  ama yinemi measajı yolladıktan sonra o cırtlak sesiyle basbasa kaldım

"kızım ne oldu sana bu halin ne "
"Annecim yok bisey bagırma bak simdi herkezi başımıza toplıyıcaksınn"

Suan annemin saskın bakışlarıyla basbasaydım ya herseyi anlatıcak kurtulacaktım yada gecistirip herzamanki gibi kaçacaktım....

"Annecim bisey yok dün gece 3'e kadar film izleyince sonuc bu oldu " ve annemin inanmayan bakışlarıyla herzamanki gibi basbasaydım ama ona gerçekleri anlatamam en azından o Adanın saçını basını yolmadan ve o Emre ye gününü gostermeden buna hiç niyetim yoktu...

Annem pek inanmamış olsada odadan cıktı ve hemen aşşaya in demektende eksik kalmamıştı... hemen lavaboya gittim ve aynadaki yansımamı görmemle cığlık atmamı engellemeye çalışmam bir olmuştu gerçekten şu an korkunç gözüküyordum bu halde aşagıya inersem babamda bu halimi görecekti ve kendisi bir psikolog oldugu icin yalanı mı yakalaması cok da zor olmasa gerek ne yapmam gerektigini gerçekten bilmez haldeydim ki o kurtarıcı ses kardeşim Öykü den gelmişti "ablaaa annemle babam çıkıyolarmış sende kahvaltını yaptıktan sonra masayı toplıyıcakmışsın ondan sonra da istediğini yapabilirmişsin"
Gercekten su an moralim bu kadar bozuk olmasa dans edebilirdim ama maglesef sadece derin bi oh cektikten sonra ona 'tamam' diyip hemen hazırlandım ve Emrenin evine gittim ama yoktu annesinde kalma ihtimaline karsı annesine gittim ama sonuc aynı gidebilecegi heryere bakmıştım ama o hiç bir yerde yoktu nerdeydiki simdi bu sinirden telefonumu da evde unutmuştum ve sinirim hala geçmemişti ama yapabilecek hiçbirşeyim yoktu evin yolunu tutmaktan baska...

..........

Eve geldiğimde içeriden sesler geliyodu ama bu bu Emre'ydi...
Beni gördügünde icini cekip yanıma geldi bi an elimi kaldırıp yaklaşma dememek icin kendimi zor tuttum çünkü suan bize bakan küçük bi öykü vakası vardı.
"Öykü ablacım hadi sen biraz da odanda oyna"
"Ama ablaaa..."
"Öyküüü"
Evet kızgın bakışlarımla onu odasına gönderebilmiştim sonunda ve simdi emreye hesap sormanın tam sırasıydı...
"Masal ben..."
"Bahçeye çıkalım mı "
Bahçeye çıktığımda onunda peşimden geldigini hissedebiliyordum ve yüzleşme sırası gelmişti...
"Masal ben gerçekten cok ama cok özür dilerim bu iğrençliği nasıl yaptım gercekten bilmiyorum ama cok icmiştim bana sacma sapan bağırışların artık canıma tak etmişti hepsi birlesip bide Adanın gelip senin bana karşı tavırlarını sayıp savururken kendimi tutamadım ve bi anda oldu hersey cok hızlı gelişti daha ne olduğunu anlamadan sen odaya girdin zaten..." Emrenin söyledikleri kalbime çarpıp parçalamsına dayanamıyordum artık ve dolan gözlerimden yaşlar usulca yanaklarıma dogru inmeye başlamıştı artık onu duymak istemiyordum ona gerçekten inanamıyordum....

"Emre  bi insan sırf onunla birlikte olmadı diye ve sadece hayallerinin peşinden gidip fazla hayalperestse bu nedenden dolayı birini aldatamazsın bu bi neden olamaz... biliyomusun senden de o Adadanda iğreniyorum ikinizde gözüme bi daha gözükmeyin anladın mı sakın... "
" Masal "
"Yeter!! Sus artık sus " 
artık göz yaşlarıma söz geçiremiyordum istemsiz bi sekilde yere çöktüm ve göz yaşlarım eşliğinde onun gitmesini izledim... Ve yine hayal kırıklığına uğramıştım ama benim ne suçum vardı ki sadece hayalimdeki erkeği buldugumu sanmıştım ve yine hayal kırıklığına uğramıştım...ama yinede hayat devam ediyor  ve benim haala umudum var.... çünkü umut ve hayaller yoksa hayat gittikçe zorlaşır insana....

E ne demişti sair; bi hayal kırıklığı yüzünden hayallerine küsme matmazel....