Yeraltından

yeraltı

Çok etkileyici bir cümleyle giriş yapmak isterdim fakat aklıma hiç birşey gelmiyor. Ama yazdıklarımı silemeyeceğimi söylemeliyim. Her zaman ilk söze başladığım cümleyle kendimi daha iyi analatabileceğime inanırım. Herneyse size yeraltından bahsetmek istiyorum. Yada kendime

Burası karanlık değil sandığın gibi hatta gözlerini kamaştıracak kadar aydınlık olduğunu söyleyebilirim. İşler farklı yürüyor burada doğrusu. Mekan ve zaman önemli değil aslında. Ruh halin hep aynı yada hep değişiyor. Bunalımdasın yada değil. Yapman gereken tek şey söylediklerine kendine inandırman. Yada inandırmaman. Bana gülebilirsin ama işin aslı bu işte. Kendinle çelişmek-
Gerçek hayatta olduğu gibi söylediklerinin arkasında durmak zorunda değilsin. Üstte yazdığıma pişman olduğum cümlelerde de söylediğim gibi yapman gereken kendini inandırman yada inandırmaman.

Saçmalıklarımdan bir halt anladıysan şunu söylemeliyim biz çok okuyan insanların kafası böyledir. İnan yazdıklarımın bir anlamı yok. Anlamı olsa yazmazdım da zaten. Nedenini boşver. Delirmiş olabilirim.

Evde en çok yaptığım şey okumak. Dış etkilerle içimdeki sürekli kaynaşmayı bastırmaya çalışıyorum. Kullanabildiğim tek dış etki ise okumak, yine okumak. Okumanın bana çok yardımı dokunuyor. Coşku veriyor, zevk veriyor acı veriyor. Arada bir canımı son derece sıktığı da oluyor.

Bunun üzerine değişik bir şeyler yapmak gereksinimi duyuyor; o zaman gözden uzak, karanlık çirkin bir hovardalık girişimine kaptırıyorum kendimi. Herzamanki marazi hırçınlığım yüzünden tutku adını vereceğim duygularım keskin ve yakıcı. İsteri nöbetletini andıran bunlarımlar gözyaşlarıyla, çırpınmalarla birlikte geliyor. Okumaktan başka ne yapabileceğim bir iş ne de gidebileceğim bir yer var. Çevremde saygı duyduğum, beni oyalayabilecek bir uğraş bulamıyorum.

Üstelik bir de sıkıntıdan patlayacak hale gelip ayrılıklara, çelişkilere karşı içimde sönmez bir istek duymaya başlayınca kendimi her türlü rezilliğin kucağına atıyorum.