Ben Esila Sayaç,
Anne sevgisinden yoksun ve babasından nefret ederek büyüyen çocuk. Henüz 17 yaşında reşit olmamış ve hayatı altüst olmuş bir kız çocuğu. Holdingimize açılan dava bizi iyice çıkmaza sürüklerken bizde İstanbuldaki hayatımızdan kopup İzmire yerleşmek zorunda kaldık. Orada yeni bir hayat ve yeni bir yaşamım olacaktı ve beni avutacak bir annem bile yoktu. Babam ise sadece kendi çıkarlarını düşünen bir iş adamıydı ve benden hep daha iyisini bekliyordu ve bu beni boğuyordu. Umarım buradada iyi arkadaşlar edinebilirdim. Babama ne zaman annemi sorsam "Bizi terk etti" diyor. Ve bende annem konusunda biraz daha soru sorsam bağırıp çağırmaya başlıyordu. Hayır annesini veya babasını hayatı boyunca her görmeyen çocuk merak eder ve sorar. Ben sorduğumdaysa adeta bir yaygara kopuyordu. Sonuçta annemin bizi terk etmesinin bir sebebi vardır ama değil mi? Hiç bir anne çocuğunu 1 yaşında bırakıp gitmez. Yoksa ben mi yanlış biliyordum biricik evladını bir zalime bırakıp gider miydi?
