'Waarom nou weer een snackbar?' Vraag ik voor miljardste keer vandaag aan mijn ouders. 'Het is toch hartstikke leuk om een restaurant te runnen met zijn drietjes?' Zegt mijn vader terwijl hij een doe-het-zelf verhuisdoos open vouwt. Een restaurant zegt ie, hij weet heus wel dat het gewoon een vieze oude snackbar is. En ja het is echt waar, mijn ouders hebben een snackbar gekocht in het noorden van Groningen. En wat zijn ze er blij mee zeg, nou ik dus totaal niet. Ik zal één ding op noemen dat ik er wel leuk aan vind: niks. Nee echt! Het is een ramp!
Al mijn vrienden en familie achter laten om elke dag achter een frituur te staan, zompige frikandellen erin mieteren en van die mensen met badslippers, trainingsbroeken en een peuk op de lip te gaan bedienen. Zelfs in de heenreis heb ik geen zin. Van Limburg naar Noord-Groningen. Dat is zeker 5 weken rijden!
'Mam, kunnen we alsjeblieft niet gewoon in Limburg blijven?' Zeg ik nog maar een keer op hoop van zegen. 'Wablief? Ik dacht dat jij zo van friet hield?' Antwoordt ze. Ja, dat klopt ook wel, maar niet als ik ze zelf moet maken. En geloof me, na één week in een snackbar te hebben gewerkt ben je echt wel klaar met die friet en frituur.
Met tegenzin stap ik in de auto en probeer een plekje te vinden tussen alle dozen. Hé, wat ligt daar? Er is een raar dik touw uit één van de dozen gevallen. Mmm, ik leg hem wel weer terug. De motor start en we rijden de straat uit, weg van ons huis, onze herinneringen.
__________________________________________________________________
Wat wil je van me?
Waar denken jullie dat het touw voor is? Laat het weten in de comments!
