Ik zag hem lopen. Echt een knappe gozer, dacht ik. Donker golvend haar, lang, gespierd, maar ook weer niet te. Als hij me aankeek met zijn groenbruine ogen, kreeg ik zo'n heftig draaiend gevoel in mijn buik, en was ik opeens onwijs zenuwachtig.
Op het schoolplein zag ik hem vaak praten, met een meisje bij mij uit de klas, Rachel. Of hij bij ons op school zat of de school naast ons, wist ik niet. Meestal was hij met een rode scooter, met een vriend, en soms met een hele groep. Ik werd vriendinnen met Rachel, en ergens hoopte ik dat ik zo wat meer over hem te weten kon komen.
Op een vrijdag liep ik samen met Rachel de school uit. Tussen een paar van zijn vrienden zag ik hem ook staan. Rachel trok me mee. Ze had ondertussen iets met een van zijn vrienden. Ik voelde hoe hij heel de tijd naar me keek, maar zelf durfde ik hem nog niet aan te kijken.
Hij kwam dicht bij me staan praten met een vriend. Hij begreep het echt helemaal, z'n kleren waren oké, z'n lichaam was perfect, en z'n parfum kan ik me nu nog herinneren, zó lekker. Zenuwen gierden door me heen als ik zijn stem hoorde. Ik hoopte dat hij het niet zou merken.
'En', vroeg hij opeens aan de vriend van hem die naast me stond, 'hoe heet je vriendin?' De jongen keek me lachend aan. 'Ik weet het niet', zei hij, terwijl hij me aankeek.
Ik keek mijn stuk voorzichtig aan en zei: 'Jane.' 'Jane'? Stoere naam. 'Driss', terwijl hij zijn hand op z'n borst hield.
Hij begon grapjes te maken over zijn vriend; we lagen helemaal dubbel van het lachen. Hij vroeg me waar ik woonde en liep vervolgens met me mee naar huis.
De dagen erna sprak ik hem steeds vaker. Hij bracht me naar huis, soms op de scooter, een andere keer met de auto van een vriend. We konden echt onwijs goed praten, en lagen samen vaak krom van het lachen. Hij nam vaak een roos voor me mee. Ik leerde ook al zijn vrienden kennen. Hij was zo stoer, grappig, romantisch, echt een lekkerding gewoon. Als hij een romantische bui had, kwam hij me ophalen met de auto en gingen we ergens uit eten. Hij had dan een mooie ketting of een lekkere parfum voor me uitgezocht, die hij me tijdens het eten gaf.
Hij gaf me het gevoel dat ik heel speciaal voor hem was – we waren onwijs verliefd...
Ik ging overal met hem mee naartoe. Al zijn vrienden en vriendinnen wisten dat ik de vriendin van Driss was. Het enige jammere was dat hij het niet zo kon vinden met mijn ouders. Mijn ouders hadden hem een keer thuis ontmoet toen hij me op kwam halen, en gingen hem helemaal uithoren. Hij voelde zich zo ongemakkelijk; ik zag hoe hij ervan baalde. Toen hij was vertrokken, was ik zo boos op mijn ouders. We hebben een flinke ruzie gekregen. Had ik een leuk vriendje, gunden ze me hem niet of zo? Mijn ouders kwamen toen met het verhaal dat ze hem niet vertrouwden; hij was zo vaag. Toen werd ik helemaal woest. Hij was altijd goed voor me, dacht aan me, ik was altijd met hem samen – en dan komen zij met zo'n vage reden.
Wij hadden het samen geweldig, daar kon niets of niemand tussenkomen. Hij hield van me, dat kon ik aan alles merken. Hij zei dat ook tegen me. Ik was de belangrijkste persoon in zijn leven, met mij wilde hij oud worden. Hij vond het wel heel jammer dat mijn ouders hem niet mochten, zei hij kalm tegen me.
Op een gegeven moment was het zover. Het was een romantische avond en ik voelde me zo gelukkig als ik bij hem was. Het was een perfecte avond. Hij had me mee uitgenomen. We hadden gedanst, gelachen, gezoend. En voordat hij me wegbracht, kreeg ik van hem een cadeau. Ik pakte het uit en er bleek een ring in te zitten. Hij verlangde zo naar me, en vroeg of ik die avond met hem mee naar huis wilde. Tegen mijn ouders zei ik dat ik bij een vriendin bleef slapen. Ik ging met hem naar het huis van een vriend van hem. Het was echt een spannende nacht: we hebben geen oog dichtgedaan.
De volgende dag kwam ik thuis en zaten mijn ouders net aan tafel te ontbijten. Ik had helemaal geen zin in gezeur en probeerde snel gedag te zeggen. Ze waren woest. 'Hoe was het slapen bij Marjolein?' vroegen ze. Ik zei kort: 'Leuk hoor...' Ik zag mijn vaders hoofd langzaam rood worden en mijn moeder begon te huilen. 'We hebben Marjolein gebeld. Je bent daar al in geen tijden geweest, en dus ook niet de afgelopen nacht. Hoe kun je ons dit aandoen? Stel dat er iets was gebeurd?'
Op dat moment begon ik ook te huilen. 'Ik mag niets van jullie, jullie hebben altijd iets te zeuren. Driss moeten jullie ook al niet. Als ik zo'n last voor jullie ben, dan ga ik wel weg.' Ik rende naar mijn kamer en gooide de deur dicht. Ik belde Driss op en vertelde hem het verhaal. 'Wat een ... zeg, die Marjolein! Ze had toch net alsof kunnen doen? Waarom kom je niet bij mij wonen?' zei Driss. 'Eens ga je toch uit huis, en ik kan voor je zorgen. We kunnen nu bij Mike blijven en sparen, zodat we samen kunnen gaan wonen.
