ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ.

Η πρώτη μέρα.

Σήμερα ήταν σημαντική μέρα για μένα.
Είχα ξυπνήσει από τις 6 τα ξημερώματα για να ετοιμαστώ.Βλέπεται εγώ και η  οικογένειά μου πριν από ένα μήνα αποφασίσαμε να μετακομίσουμε από την περιοχή που μέναμε λόγω των ληστειών που γίνονταν.Από τι καταλάβατε δεν ζούσαμε και στην καλύτερη περιοχή.Βεβαία το σπίτι μας το πήραμε πρίν από 5 χρόνια οπότε μας ήταν δύσκολο να το εγκαταλήψουμε έτσι.Οι ληστείες όμως ήταν μια αφορμή για να φύγουμε εφόσον μέναμε σε επικίνδυνη περιοχή και το σπίτι μας δεν βρισκόταν και στην καλύτερη κατάσταση.Εξάλλου, οι γονείς της Λυδίας (της κολλητής μου) μας είχαν μας μιλήσει για ένα σπίτι που βρίσκεται σε πώληση κοντά τους και ότι αν ενδιαφερομασταν για αυτό να τους παίρναμε τηλέφωνο για να μας βοηθήσουν γιατί ήξεραν καλά τον ιδιοκτήτη του.Ετσι εμείς πήραμε την ευκαιρία να αγοράσουμε αυτό το σπίτι το οποίο ηταν και κοντά στην Λυδία αλλά και σε καλή περιοχή.Ακριβώς μετά από τρείς βδομάδες (δηλαδή την προηγούμενη βδομάδα) τελειώσαμε την μετακόμηση και είχαμε εγκασταθεί στο καινούργιο μας σπίτι.Μας πήρε μια βδομάδα να προσαρμοστουμε στο καινούργιο μας περιβάλλον έτσι εγώ θα πάω για πρωτη φορά στο καινούριο μου σχολείο σήμερα.Για αυτό κιόλας είναι και μεγάλη μέρα.Ευτυχώς που έχω και την Λυδία γιατί αλλιως θα τα χα παίξει τελείως. Δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος!Ηταν η δεύτερη βδομάδα του σχολείου μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές.Το κουδούνι στο καινούργιο μου σχολείο χτυπούσε 8:30 οπότε έπρεπε να φάω πρωινό,να βρω τι θα φορέσω και να πάω να πάρω την Λυδία απο το σπίτι της το οποίο ήταν πέντε λεπτά απόσταση με τα πόδια από το δικό μου.Αφού έφαγα πήγα να ετοιμαστώ.Φόρεσα ένα μαύρο ψηλόμεσο παντελόνι με τρύπες στα δύο γόνατα και από πάνω μια ριγιε κολλητή μπλούζα οποία έβαλα μεσά απο το παντελόνι και απο πανω απο την μπλούζα έβαλα το τζιν μπουφάν μου. Εφτιαξα ελαφρά τα μαλλιά μου και τα έβαλα πίσω από τα αυτιά μου αφήνοντας δυο τούφες μπροστά να τα καλύπτουν.Πήρα την τσάντα μου και έφυγα για το σπίτι της Λυδίας.Ωχ!Με συγχωρείτε ξέχασα να συστυθώ!Λογικό αφού είμαι τόσο αγχωμενη που τα πόδια μου τρέμουν και κάνω σαν νευροσπαστο από την στιγμή που ξυπνησα!Τέλος πάντων με λένε Νεφέλη και είμαι 16 ετών.Είμαι σχετικά ψηλή,το χρώμα του δέρματος μου είναι λίγο μελαμψό, έχω μακριά ανοιχτά καστανά μαλλιά και μαυρα καστανά μάτια και μεγάλα χείλια.Επίσις είμαι λεπτή στο σώμα χωρίς ιδιαίτερα πιασιματα.Οταν έφτασα στο σπίτι της Λυδίας ήταν 8:15 χτυπησα το κουδούνι και μου άνοιξε αμέσως λέγοντας "άντε ρε που εισαι και σε περιμένω να έρθεις κάτι αιώνες!"."Σορρυ που είναι η  πρώτη μου μερα σε ενα διαφορετικό περιβαλλον και  σε όλη την διαδρομή για το σπίτι σου ετρεμα σαν το χρυσόψαρο απο το πολύ άγχος!"είπα με παράπονο."Καταρχάς θέλω να παρεις μια ανάσα" είπε και γω πήρα."Είναι ενα απλό λυκείο χαλάρωσε τίποτα παραπανω"συνέχισε.Εγώ δεν απάντησα.Απλα αναστεναξα.Αυτή πήρε την τσάντα της και βγήκαμε απο την πόρτα του σπιτιού της αρχίζοντας να περπατάμε και οι δυο βιαστικά για το σχολείο.Ευτυχώς το σχολείο από το σπίτι της Λυδίας ήτανε 8 λεπτα περπάτημα.Μόλις φτάσαμε αντικρισα ενα τεράστιο προαύλιο μπροστά μου και πολλα παιδιά χωρισμένα σε παρέες.Στην αρχή διστασα να μπω μέσα αλλά αμέσως μετα με τράβηξε ή Λυδία απο το χέρι να μπούμε μέσα."Καλά θα περάσουμε" είπα μέσα απο τα δόντια μου ή Λυδία όμως το ακουσε και μου απάντησε με ενα απλό σκασε και εναν αναστεναγμό.Ευτυχώς που ήμουν μαζί με τη Λυδία μέσα στην τάξη γιατί αλλιως θα καθόμουν μονη μου σαν το ηλίθιο και δεν θα μιλουσα σε κανέναν. Ασε που είμαι και ντροπαλή και έστω κάποιος να μου  απευθυνε τον λόγο θα κοκκινιζα σαν το πατζαρι και θα  κοιτουσα σαν το ζαβλακωμενο οπότε καλύτερα έτσι να μην γίνω και ρεζίλι σπό την πρωτη μερα που ήρθα στο σχολείο! Οι ώρες κυλούσαν γρήγορα είχαμε φτασει στην πέμπτη ωρα και γω με την Λυδία θέλαμε να πάμε στην βιβλιοθήκη γιατί αυτή έπρεπε να παραδώσει ενα βιβλίο που είχε πάρει για να κανει μια εργασία.Ετσι πήγαμε στην βιβλιοθήκη επέστρεψε το βιβλιο και έτσι πως φευγαμε εγώ (όπως παντα) είχα μείνει να κοιτάζω γύρω μου τον χώρο ο οποίος ηταν τεράστιος και είχε παντου τεραστια ράφια με παρα πολλά βιβλια.Ξερετε είμαι λάτρεις των βιβλίων για αυτό εκανα και έτσι.Ξαφνικα όμως έπεσα πανω σε κάτι σκληρό."Συγνωμ.." πήγα να πω αλλά με το που γυρισα να δω ποιον χτυπησα τα ματια μου αντίκρισαν εναν άγγελο.Ηταν ψηλός και γεροδεμένος με καστανοξανθα μαλλιά και γαλάζια σκούρα  μάτια.Το προσωπο του είχε πολλές γωνιες.Καθόμουν και κοιτουσα σαν το ζαβλακομενο!ΣΑΣ ΤΑ ΠΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΑ ΠΑ;"Είσαι καλά;"μου λέει σχηματίζοντας ενα σουπερ σέξυ χαμόγελο στο πρόσωπο του."Νναι κ-καλα είμαι..συγνώμη και π-παλι"λέω τραβλιζοντας."Δεν πειράζει συμβαίνουν αυτά" μου λέει και μου κλείνει το μάτι.Εγώ χαμογελαω στραβά και κανω στην άκρη να περάσει σαν να μην έγινε τίποτα.Με το που γυρνάω να κοιτάξω την Λυδία τημ βλέπω να με κοιταει με ανοιχτό το στόμα. "Ξες ποιος ηταν αυτός;"με ρωταει σοκαρισμενη."Οχι αλλά οποιος και να ταν ητανε κουκλος" είπα αναστεναζοντας."Αυτός λοιπον ηταν ο Πέτρος ενα από τα πιο ωραία αγόρια του σχολείου μας.Πρόσφατα χώρισε με την κοπελα του και μου έκανε εντύπωση που σου μίλησε τόσο ανοιχτα συνήθως είναι παρα  πολύ σνομπ με όλα τα κορίτσια"είπε. "Αλήθεια;"απάντησα ξαφνιασμένη με αυτά που είπε."Ναιιιι ίσως να του αρεσεις λιγο γιατί σπάνια μιλάει με τόσο άνεση σε μια κοπελα έτσι ποσο μάλλον με κάποια που ήρθε σήμερα για πρωτη φορά στο σχολείο".

Γεια σας με λένε Ερμιόνη και αυτή είναι ή πρωτη μου ιστορία στο wattpad.Ελπίζω να  σας άρεσε το πρωτο μέρος της ιστοριας μου!!Θα προσπαθώ να ανεβαζω συχνα παρτς αν και θα μου είναι δύσκολο λόγω εξετάσεων.Οτι θέλετε να μου πειτε μπορείτε να σχολιασετε απο κάτω!περιμένω σχόλια σας!Αν σας άρεσε το πρώτο μέρος της ιστορίας μου και θέλετε να συνεχίσω μπορείτε να βάλετε ενα αστεράκι ακριβώς από κάτω!Ευχαριστώ πολύ.
-Ονη-