Fears | B.I [iKON]

One Shot

Bobby hyung ile Show Me The Money nin 3. sezonuna katılmaya karar vermiştik.

Ön elemenin yapılacağı gün gelmişti. Bobby hyung ile elemenin yapılacağı yere gittik.

Sıramızın gelmesini bekliyorduk. Bu sırada yarışmaya katılan diğer kişilerin performansını da görüyorduk. Çok vasat olan da çok iyi olanda vardı. Ama bizim kadar iyi değillerdi. :piçsmile:

Sıramızın gelmesini beklerken kendi kendime pratik yapıyordum. Hata yapmak istemiyordum. Ki kolay kolay hata yapan biri değildim.

Uzun bir bekleyişin ardından sıra bana gelmişti. Gerginim ve heyecanlıydım.

Ya geçemezsem?

Hakem kafasını başla anlamında sallayınca rapimi yapmaya başladım.

Devamı nasıldı?

Aklıma gelmiyor!

Ellerimi enseme götürdüm.

Sözleri unutmuştum..

Biraz duraksadım, bir şeyler yapmam lazımdı.

Kendimi ortaya attım ve freestyle rap yapmaya başladım.

Rapimi bitirdiğimde hakemin gözlerinin içine bakıyordum. Kolyeyi verecek miydi? Ya vermezse? Ne yaparım o zaman?

Ve sonunda hakem kolyeyi bana uzatmıştı. İçimden oh be çektim. Kolyeyi alıp boynuma geçirdim. Sevinmiştim aynı zamanda rahatlamıştım.

2.tur geldiğinde tekrar bir hata yaptım. Yine sözleri unuttum.

Neden böyle oluyor?

Benim sorunum ne?

Sanırım o gün yüzünden.. Bir travma yaşıyorum. Bir hata yaptım ve ardı ardına hata yapmaya başladım.

Sanırım korkuyorum.

Hata yapmaktan korkuyorum.

Flash Back

JYP stajyerleri ile bir yarışma yapacaktık. Şarkı sözlerini JYP binasına giderken sürekli tekrarlıyordum. Ama sözleri bir türlü hatırlayamıyordum. Sürekli takılıyordum. Yang Hyun Suk başkanımızın önünde kolay kolay hata yapmazdım ve korkusuzca şarkımı söylerdim. Ama bugün ne oldu da bu şekilde bir gerginlik, bir korku içimi kapladı. 

JYP binasına girdiğimizde içimden hala sözlerimi tekrarlıyordum. 

İçeri girdiğimizde stajyerlerle savaş selamlaşma da başlamıştı. Yazdığım sözlere güveniyordum. Tabiki galip biz olacaktık. Çünkü ben B.I' ım. 

Savaş başlamıştı. İlk önce rapçiler yarışacaktı. A Team'in mi B Team'in mi rapçileri yarışacaktı, kimse bilmiyordu. Ya da iki grubun rapçileri mi? 

Herkes Yang başkanımız ağzından çıkacak sözlere bakıyordu. 

Yang başkan istediğimiz cevabı vermişti. "A Team ve B Team rapçileri ortaya çıkın."

İki takımda yarışabilecekti. Uzun zamandır bu dört rapçinin bir araya gelip bir şeyler yapmasını istiyorduk. Şimdi tam zamanıydı. 

Beat çalmaya başladı ve bizde hazırladığımız rapimizi göstermeye başladık. İlk part Bobby hyungundu. Kendimi müziğe kaptırmıştım. Eğleniyordum ama bir yandan da gergindim. Çünkü sözlerde hata yapmaktan korkuyordum. Ne kadar tekrarlasam da unutuyordum. İlk kez böyle hissediyordum. 

Sıra yavaş yavaş benim partıma geldi.Gerginliğimi üzerimden atamıyordum ama rapime başladım. Her şey iyi gidiyordu. Ama sözler aklıma gelmiyordu. Hiçbir şey yapamamktansa freestyle rap yapmak daha iyiydi. Kenarda oturan JYP stajyerlerine yaklaştım, onlara laf attım. Freestyle rap yapıp partımı bitirdim. Şarkı bitince tamamen özgüvenim kaybolmuştu. Yerin dibine geçmek istiyordum. Normalde hata yapmayan ben, böyle bir yerde böyle bir durumda nasıl hata yapabilmiştim. Alt dudağımı ısırdım. Buradan defolup gitmek istiyordum. Bu hata bir daha 'asla' tekrarlanmayacak.

Flash Back End

Tablo hyung-nim "Yang Hyun Suk başkanın önünde de hata yapıyor musun?" diye sordu.

Bende yapmadığımı söyledim. Çünkü rapimi yaparken rahattım ve özgüvenle doluydum. Ama şimdi sürekli hata yapıyordum. Hatalarımın üstesinden geldiğimi göstermek için Be I şarkısını yazdım. 

Kendime, rapime, yazdığım sözlerime güveniyordum. Ama o günden beri hata yapmaktan korkuyordum ve bu korkum beni hata yapmaya sürüklüyordu. Ölmek istiyordum ya da tamamen ortadan yok olmak. 

Bir önceki turda, bu tura geçmemi sağlayan şey seyirciydi. En yüksek oyu alan ikinci kişi olmuştum. Bir çok hata yapmama rağmen ikinci sıraya oturmaktansa sonuncu olmak daha az utanç verici olabilirdi. 

Tablo hyung haklıydı. Seyirci, Yang başkandan daha önemliydi. Bizi bu konuma getiren seyirciydi. Seyircinin övgülerini almak, seyirciyi tatmin etmek daha önemliydi. Onlar yoksa biz de yoktuk. 

Bekleme odasında otururken gergindim. Kafamı iki elimin arasına aldım ve kafamı aşağıya gömdüm. Başarabilirdim. Şimdiye kadar başarabildiysem şimdiden sonra da başarabilirdim. Grubum için, geleceğim için, hayallerim için bunu başaracaktım.

Bu sefer özgüvenim tam bir şekilde sahneye çıktım. 

"syoneun sijakdwaetgo eumageun heureuji

millyeooneun budamgame sigeun ttami heureuji"

Hatalarımı telafi etmek adına yazdığım bu şarkıyı, özgüvenle, korkusuzca söylemeye başlamıştım.

MIC check 1, 2 My name is B.I

syoneun ije sijak ije naui sigan

neonen ije dwiro dwiro

naneun ije wiro wiro

MIC check 1, 2 My name is B.I

 Haterdeura mian ije naui sigan

Everybody say oh!

Everybody say oh!

Şarkımı bitirmiştim. Hiç pişmanlık duymadım. Sonunda gerçek beni ve gerçek yeteneğimi gösterebilmiştim. 

Bu korkumun üstesinden gelebilmiştim. Kaybetsem bile, diğer tura atlayamayacak olsam bile umrumda değildi. 

Korkularımın hayallerimin önüne geçmesine izin vermeyeceğim...