Irreplaceable

Chapter 2 - The auditions

25/08/2013 - 10:00

Ik ben net toegekomen aan de school voor mijn audities. Oeh! Spannend! Ik kan niet wachten tot ik de audities ga moeten doen en welk resultaat ik zal hebben! Toen ik gestresseerd het gebouw binnen kwam, kwam er een mooi meisje naar me toe en zei; "Hoi! Ik ben lisa! Kom je voor de audities?"

"Euh.. Hey! Chanel. En ja ik kom voor de audities, kun je me misschien wijzen waar ik naartoe moet?"

"Ja tuurlijk! Kom mee, ik zal mee komen tot aan "je audities en als je wilt blijf ik bij je, voor als je eventueel vragen hebt, goed?"

"Is goed voor mij. Bedankt."

Ik volgde lisa. Toen we door heel het gebouw wandelden zag ik een paar prachtig kunstwerken van al de kunsten ze in die school uitoefenden. Zang, dans en word. En natuurlijk ook nog muziek maar dat was in een appart gebouw die aan de overkant van de straat was. Na 2 keer trappen op en af te wandelen kwamen we eindelijk aan de ruimte waar de audities door ging. Ik stak de ruimte over en zag enkel blikken naar mij toe richten. Ik besloot om ze te negeren, omdat zoals ik me al ken zou ik nog meer stress krijgen door naar ze toe te kijken. Het kamertje helemaal achterin de ruimte was het de kleedkamer. Ik deed de deur open en zag de zakken van de deelnemers die aan de audities gingen deelnemen. Lisa volgde me en zei; "Neem maar plaats hoor! Neem maar plaats waar je dat wilt. Doe maar net of je thuis bent."

"Ok, alvast bedankt ", antwoorde terug mij en brede glimlach op mijn gezicht. Was ik nou zo vol met stress? Het was eigenlijk best vreemd, ik was blij dat ik eindelijk de audities mocht doen maar toch had ik stress om het te doen. Ik bedoel wanneer ik een wedstrijd of een optreden moet doen heb ik nooit stress maar nu plots wel? Dat is raar. Was ik toch bang? Was ik gewoon bang om het feit dat ik dacht dat ik er niet door zou geraken? Maar waarom? Ik wist van mijn eigen dat ik het kon dus waarom zou ik dan plots moeten gaan stressen? Hoe dan ook, ik nam dus plaats naast een bordeaux achtige zak, het leek me een jongens zak te zijn. Ik legde mijn zak neer op het bankje. Opende het en nam mijn nylon kousen, maillot, balletschoentjes, haarnetje, spelden en haarlak. Ik kleedde me aan, stak mijn haar vast en ging naar de ruimte. Tijdens dat ik moest wachten warmde ik me efkes op.

Lisa zag mij opwarmen en kwam naar mij toe. "Wow! Zo lenig zeg!"

"Haha, tjah.. Steld eigenlijk niks voor..", zei ik met een oninteressante stem. "Wat?! Het het steld wel iets voor! Als je zo lenig bent laat ze je onmiddelijk door, als je hier op school niet genoeg lenig bent dan.. Dan laten ze je niet door. Maar ze kijken ook natuurlijk naar je techniek en je tempo", zei ze beslist met een glimlach op haar gezicht. Zenuwahtig glimlachte ik terug en deed ik verder met mij op te warmen. Wanneer ik recht ging gaan staan zag ik een jongen binnen komen. Eigenlijk zag hij er best wel goed uit, hij zag er goed uit om bevriend er mee te zijn, maar verder denk ik van niet.

"Oh! Daar zijn ze de jury! Eigenlijk zijn het de strengste leerkrachten van dans hier op school maar als je op de audities bent moet je ze altijd de jury noemen", zei ze wat bang.

"Oh..! En kunnen ze lief zijn?"

"Als je goed je best doet en als je zeer goed kan dansen wel maar anders zijn ze echt zeer streng. Maar ik zal je laten. Concentreer je goed op elke beweging en stress vooral niet. Ik ga van achterin de klas naar je kijken. Veel succes!"

"Ok, bedankt!" zei ik beslist zenuwachtig.

* 25 minuutjes later *

"Wow, Chanel! Je hebt het uistekend gedaan! Waar heb je zo leren dansen?!"

"Euhm.. Gewoon weg in een doodsimpele dansacademie", antwoorde ik haar terug met een twijfelachtig gezicht. "Wow! En gewoon door daar te oefenen kan je zo goed dansen?"

"Wel neen, ik doe veel workshops, dan nog mijn danslessen dat ik volg, dan ben ik ook nog dans leraar en ja, zo een beetje hier en daar wat dansen en zo kom je er wel!" zei ik simpel met een knipoogje.

Lisa begon te lachen. Zo vond het fijn dat ik zo goed kon dansen, wel ja ze zei het dat ik goed kon dansen. Toen we gedaan hadden met te praten ging ik vlug naar de kleedkamers mij gaan omkleden. "Hoi terug! En wat nieuws gehoord? Of moeten we straks appart naar de jury gaan?" vroeg ik aan lisa. "Je gaat straks individueel moeten gaan." Oeeeh! Spannend, ik kon niet wachten op hun reacties!

* 5 minuutjes later *

"Chanel, wil je eventjes komen, aub?" hoorde ik een stem zeggen. Ik draai me om en keek wie mij had geroepen. Het was natuurlijk de jury. Hoe dom kan ik nog zijn om niet te kunnen weten dat het de jury was? Ik ging dus naar de jury en wachte op een woord.

"Jah! Chanel! Zeer mooi gedanst, je bent zeer lenig en we zien ook dat dansen echt je passie is en daarom gaan we...

Je...

Een dikke proficiat zeggen, omdat je erdoor bent! PROFICIAT!"