Walentynkowe opowieści

Lotta Ledger - Mafumafu x Akiakane

        Chłopak ścisnął mocniej rękę dziewczyny. Czuł się przy niej szczęśliwy. A jeszcze większą radość sprawiał mu fakt, że mógł dzielić z nią to uczucie. Akiakane była najmniej skomplikowaną dziewczyną na świecie. Zawsze mówiła, co jej leży na sercu, lubiła się bawić i krzyczeć. A jakby tego było mało – była śliczna. Jej zielono-wiśniowe warkocze opadały na plecy. Gdy spacerowali razem prawdopodobnie zgubiła spinki, które trzymały tą fryzurę w ładzie, ale niespecjalnie się tym przejmowała.-Słuchasz mnie w ogóle? - spytał chłopak z pretensją.-Ani trochę - zaśmiała się w odpowiedzi. Poranny spacer z ukochaną w walentynki i tak zapowiadał się wspaniale, więc Mafu jedynie uśmiechnął się. Zapowiadał się najszczęśliwszy dzień jego życia. Minął rok od momentu, w którym zaczęli być parą. Żadne z nich nie pozwoliłoby zepsuć tej atmosfery. Mimo tego, że trwała zima wciąż było na tyle ciepło, że wystarczyło założyć bluzę.-Co chcesz dzisiaj zrobić? - zapytał. Szli naprawdę długą uliczką, niemalże pustą, wzdłuż której posadzone były kwiaty. Była to najbardziej malownicza okolica w całym miasteczku. W pewnym momencie dziewczyna gwałtownie puściła rękę chłopaka i pobiegła przed niego.-Do parku, przejdźmy się! - krzyknęła zwycięsko zostawiając Mafu w tyle. "Idę, idę" - zdążył powiedzieć, ale ona już dawno nic nie słyszała. Z jednej strony uważał, że to urocze, a z drugiej za każdym razem był o kilka kroków za nią.-Nie pędź tak – odezwał się, gdy już ją dogonił. Akiakane zaśmiała się.-Chcę spędzić ten dzień najlepiej, jak się da! Cieszę się, że cię poznałam.Położyła się na wysuszonej trawie. Na tym tle wyglądała jeszcze weselej, niż zwykle. Tęczowe ubrania kontrastowały z jednobarwną ziemią. Wtedy, jakby za dotknięciem magicznej różdżki - czar prysł. "Przeprowadzam się. Do innego kraju"- wyszeptała ze łzami w oczach. Najszczęśliwszy dzień, którym teoretycznie powinien być, zamienił się w ponure popołudnie. Oboje bardzo chcieli spędzić ten czas razem, ale nie mogli zdobyć się na uśmiech. "Jakbym miał coś pamiętać to na pewno dzień naszego pożegnania. Coś, czego bałem się najbardziej. Moment, w którym uświadomiłem sobie jak bardzo ją kocham i ten, w którym musiała mnie zostawić. I nawet nie czułbym się tak źle, gdyby mnie rzuciła. Zacząłbym życie od nowa, zapomniał. Ale teraz? Nie mogę tego zrobić"-Nie odchodź! - krzyknął przyglądając się odjeżdżającemu pociągowi. Stał samotnie na peronie w ciszy. Czasami przeszkadzał mu szum wiatru.-Proszę, nie odchodź.