Udomowiony

Rozdział 1

Anabelle jak na codzień wstała z posłania i zeszła elegancko po schodach na śniadanie. W misce czekała już jej ulubiona karma. Po krótkiej chwili zorientowała się, że jej pani już wyszła do pracy. Nie zwlekając ani chwili dłużej wyszła na dwór.

-Ah, jaki piękny dziś dzień. Nic go chyba nie zepsuje. - Nie mów hop zanim skoczysz.

-Uwaga!! - Z nieznanej dla Anabelli strony nadleciał inny bezpański kot.
Rypnął na ziemię i zatrzymał się o centymetr od Anabelli.

-K-kim ty jesteś?!  I co tu robisz?! Mogłeś mnie staranować!

-Wybacz kisiężni... - Zaczął mówić wstając z ziemi i przyglądając się Anabelli. - Znalazłem swoją bogini.

-Że co?! - Jednym ruchem przywaliła mu w pysk z liścia oburzona. - Czy ty wiesz z kim rozmawiasz?! Chociaż...  Przyznać muszę, wyglądam jak bogini.

Widać było, że nieznajomymy mię mógł wytrzymać że śmiechu z powodu jej egoizmu.

-Wybacz moja pani. Jestem...

-Brudny...

-Co?

-Jesteś cały brudny w błocie. Poczekaj zaraz to naprawie. - Powiedziała idąc gdzieś.

-Że co proszę?  - Nagle Anabella wróciła z szlaufem ogrodowym. Wodę skierowała na kota.

-No już lepiej. A więc jak masz na imię? - Zapytała swoim chłodnym tonem. Jego to jednak nie zraziło.

-Camil. - Odparł kłaniając się.

-Hm, a więc Camilu. Żegnam cię. - Powiedział to znowu oschło wracając do domu.

-Poczekaj! -Złapał ją za ogon. - Fajna jesteś. Odwiedzę cię dziś wieczorem. Czekaj na mmie. - Po tych słowach znikł gdzieś w krzakach.

Anabell przez chwilę wpatrywała się w miejsce gdzie siedział.
-Głupek... -Powiedziała sama do siebie. Elegancko podeszła do hamaku i na nim się położyła. Zaczęła rozmyślać: "Czy on naprawdę przyjdzie? Nie... To chyba jakiś żart, aby taki plebs próbował rozkochać w sobie arystokratke. Pójdę do Sam, może ona mi doradzi."  Sam to najlepsza przyjaciółka Anabelli. Nie zwlekając ruszyła ku niej.