Hayatımı Kaybettim

Gittiler

Hayat çok güzeldi ilk başlarda sonra ise hayattan nefret ettim çünkü hayat bana kötü yüzünü göstermişti yaşamanın anlamı yoktu yaşamak istemiyordum.
Ailemle aram iyi değildi annemi çok seviyordum babamı da ama babam şiddet uyguladığı için ona sonsuz bir nefretim vardı anneme de vardı tabiki olsun ama ben her ne olursa olsun onları çok seviyordum çünkü sadece onlar kalmıştı benim için ve nefretim .İlk başta herşey güzeldi taki o güne kadar dedem hastaydı hastane hastane dolaşıyorduk ve haftalardır göremiyordum yüzünü ardından babaannemi de hastaneye kaldırdık aniden fenalaştı hiçbirşey yemedi onlar benim bu hayatta örnek aldığım kalbi saf temiz insanlardı herşeyden çok onları seviyordum ama onlar gitti ilk başta babaannem daha sonra dedem onlar bana bunu yapazlar beni yalnız bırakamazlar inanmak istemiyordum onlara öldü demek içimi acıtıyordu ard arda olamazdı bu bana pahalıya patlamıştı hayata bir daha tutunamadım değiştim çok değiştim bu zamanımda bana resim öğretmenim çok yardımcı olmuştu çünkü ben resim yapmayı çok seviyordum o sıralar bana daha fazla resim yaptırıyordu kendimi iyi hissetmem için benim resimden vazgeçemeyeceğimi biliyordu zaten o sıralar öğretmenimle bir karar alıp babaannemi çizdim her gün daha güzel oluyordu her gün deniyordum daha iyisini yapmak için bir gün sıra arkadaşım o resmi karaladı ve benim o ana kafamdan aşağıya kaynar sular döküldü ağladım 6.sınfa gidiyordum o sıralar tek hayalim resim öğretmeni olmaktı resim çizerken içimdekileri ona yanasıtıyordum resim karalamak değildi benim için bana sürekli ders çalış derlerin iyi değil resim senin hayatını kurtarmıcak v.b şeyler söylüyorlardı ama ben hepsini siktir edip onların söylediklerine karşı çizmeye devam ediyordum bazen kötü bazen iyi ama benim için hepsi bir hayatımın karesiydi bunu başaramıcaktım derslerim kötüydü ama illede resimle ilgili bir meslek edinecektim başaramaya bilirdim umidim yoktu fazla am ahep devam Eda sakın pes etme onlar için dedem için babaannem için hayattaki tek sebeplerim için ne kadar ölmüş olsalar da onlar benim için asla ölmedi evet bunu hala kabullenmiyorum ve asla kabullenmiceğimde onlar hala yaşıyor rüyalarıma giriyorla sürekli bir gece babaanneme sarılıyordum rüyamda ve ağlayarak kalktım irkildim annem ve babam uyanmış kardeşim uyuyordu ben anneme ve babama sarılarak kendimi iyi hissetmiştim şuan gözümde eski günler canlanınca ağlıyordum çok dayanıksızdım şuan ağlayarak yazıyorum bu benim hayatımdı işte zaten ailemle aram o kadar iyi sayılmazdı da babam ve annem şiddet uygulardı ne kadar şuan da bunu yapmasalarda benim onlara karşı bir nefretim vardı bu ne zaman söner bilyordum belkide hiçbir zaman sönmeyecekti ...