Solaris [Chanbaek]

di

Bünyem kuvvetliydi. Küçükken çok az hasta oldum. 4-6 yaşları arasındayken de hastaneye tek gitme sebebim psikolojik tedavi görüyor olmamdı. Hastane ortamı boğucuydu, iğrençti. 5 yaşında bir çocuk için cehennem gibiydi. Hala hastanelere girmekten pek hazzetmiyorum. Hastaneler bana babamın ölüm anındaki çaresizliğimi hatırlatıyor çünkü.

7 yaşına kadar Park Chanyeol ile sadece birkaç kez karşılaştım. Ne zaman görsem elleri hafifçe titriyor olurdu. Anneme bunun nedenini sorduğumda ise buraya tedavi olmak için gelmesine sebep olan olayın şokunu hala yaşıyor olabileceğini, ya da hastane ortamının verdiği gerginlikten dolayı olabileceğini söylemişti.

Benim de bazen hastanede nefesim kesildiğini hatırladığımdan bu bir miktar normal olsa gerekti ama ona üzülürdüm. Tabii, Park Chanyeol kendisine üzünülmesini istemezdi. Ama ben yine de üzülürdüm.

Park Chanyeol'un hayatıma kalıcı olarak yerleşeceğini anladığım gün, bunun da tarihini biliyordum, çünkü içine kapalı bir çocuk olarak büyüdüğümden beri tek sırdaşım günlüklerimdi, 8 Ağustos 2007'ydi.

O gün verandada ellerim çenemin altında oturmuş, karşımdaki manolya saksısının üzerine konmuş bir Beyaz Benekli Zıp Zıp kelebeğini izlerken, gözlerim yolun karşısındaki iki yıldır boş duran evin önünde fren yapan 2003 kasa Toyota'ya ve içinden inen siyah uzun saçlı erkek çocuğuna takılmıştı. Kaşlarımı çatarak ellerimi çenemden yavaşça indirdiğim sırada çocuk arkasını döndüğü için ağzı açık bir şekilde ona bakan beni farketmiş ve küçük bir tebessüm sunmuştu. Kalp atışlarım hızlanırken ellerim yordamıyla ayağa kalkmış ve arkamı dönüp düşmek pahasına gözlerimi sıkıca kapatarak merdivenlerden çıkıp evin içine kaçmıştım.

Kızaran yanaklarımla koşup kendimi bir koltuğa atınca annem başını okuduğu gazetesinden kaldırmış ve eli kalbinin üzerinde sakinleşmeyi bekleyen bana bakıp gülümsemişti. İşte, Park Chanyeol'un nefesimi ilk kestiği gün, o gündü.

O günden sonra nefesimi kesmesine izin vermek, sürekli yaptığım bir şeydi.