~~~~~
Het dicht begroeide bos liet weinig zonnestralen binnen.
De vogels waren stil dit keer, normaal zou je ze wel horen, maar tevergeefs.
Een licht briesje speelde met mijn lange haar.
Mijn haar golfde op en neer mee met de wind.
Het was gek dat ik dit keer maar weinig kleren aan had, al had ik ook geen kleren aan, maar eerder een nachtjapon, die net over mijn bovenbenen heen viel.
Ik had het niet koud, maar ook niet bepaald warm.
Met mijn handen die trilden, of door de adrealaline of toch door de kou, streek het stuk nachtjapon bij mijn bovenbenen glad.
Zonder dat ik mijn lichaam kon besturen begon ik te lopen.
Niet snel, maar langzaam en twijfelend, maar gek genoeg kon ik mezelf maar niet tegen houden.
Het leek wel alsof ik door iets aangetrokken werd..iets krachtigs.
Mijn voeten stapten voorzichtig over allerlei takjes heen, waar allemaal doorns aan zaten. Nog even en je kon hier gewoon beter op een spijkerbed gaan lopen.
De doorns prikten in mijn voet, ik voelde het maar mijn lichaam leek hier niet op te reageren.
En dan bleef ik staan. Ik keek om me heen, net alsof ik op wat wachtte.
Mijn dood?
Zoals in vele dromen?
Inmiddels stond ik al in het bloemenveldje.
Het zag er fleurig uit met al die gekleurde bloemen.
Mijn hart sloeg een slag over wanneer er een gedaante langs de bomen passeerde.
Eerst liep de gedaante langzaam en twijfelend deze kant op.
Mijn lichaam bleef staan, al wilde ikzelf wegrennen en om hulp gaan roepen.
Mijn lichaam werkte niet mee, en het zou ook niet mee gaan werken ook.
Hoe graag ik het op dit moment ook wilde.
Misschien denk je nu..je kan je ogen dicht knijpen?
Maar nee.
Mijn hele lichaam leek wel een soort..geprogrammeerd.
Ik leek wel een robot.
Wanneer de persoon het licht in stapte, niet echt het zonlicht, want die werd verdwongen door de bladeren , de takken en de bomen, bekeek ik hem van top tot teen.
Ja, je leest het goed, Hem.
Ik had hem in meerdere dromen of nachtmerries gezien.
Meestal stond hij of op een afstandje toe te kijken of hij verpeste gewoon heel mijn droom. Hij had me vaak wel eens met een hand om draai vermoord.
Ik snap niet hoe hij het deed of hoe het kon, maar mijn ogen kon ik maar niet afwenden.
Mijn ogen volgden zijn brede schouders, zijn donkere kleding, bleke huid, felrode ogen. Wacht...felrode ogen. Iets klopte hier niet.
De ogen die ik zo vaak kil naar me heb zien kijken vanuit een donkere hoek.
Zijn ogen leken iets donkers te hebben.
Iets. in zijn ogen liet me huiveren.
Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. " Hello my dear".
Hij leek het plezant te vinden dat ik enorm bang was of misschien wel slecht gekleed..misschien wel te uitdagend.
Deze jongen leek me niet bepaald een lievertje, in ieder geval..dat was niet aan zijn uiterlijk te zien.
Hij had een ketting om waar een silver kruis aan bungelde.
Zijn haar heeft een donkerbruine,kastanje achtige kleur.
Even stond ik versteld , dat hij mij bedoelde.
" Wat fijn dat ik je nu een keer in het echt leer kennen", grijnsde hij.
Hij knipoogde een keer uitdagend.
In zijn ogen verschenen pretlichtjes.
En dan was hij opeens verdwenen.
" Je ziet er verrukkelijk uit ", ging hij door.
Dit keer draaide ik me met een ruk om wanneer ik de diepe maar uber smexy stem naast me hoor. Het leek wel een obsessie. MIjn hele hoofd was leeg en verward keek ik naar hem.
Een klein deel van me was doodsbang en blijkbaar leek hij daarvan een glimp op te vangen.
" En je ruikt ook nog eens verrukkelijk".
Hij was weer verdwenen en nu hoorde ik de stem vlak achter me.
Een koude arm werd om mijn middel heen geslagen en ik werd tegen iets kouds aan gedrukt.
Waarschijnlijk tegen zijn lichaam.
Zijn koude adem streek over mijn hals heen.
Dit leverde bij mij een rilling over mijn rug op.
Hij schoof mijn haar opzij.
" We zien elkaar nog eens, don't forget me,my dear".
Hij zette een nagel in mijn middel. Ik schreeuwde het uit.
~~~~~
Fan?
VOTE !
COMMENT!
FOLLOW!
1 follow = follow back.
Vinden jullie het tot nu toe wat?
You Like mijn schrijfstijl?
Kan ik hier nog wat aan veranderen?
Tips ?
Xx Monica.
~~~~~
