"ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไง แนท"
"ฉันเป็นหนี้นาย แต่ก็นะ ฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะเขาทุกครั้ง"
"นั่นเพราะมันไม่ใช่เขา เธอเข้าใจฉันใช่มั้ย?"
"ฉันเข้าใจเขามากกว่านายเสียอีก เข้าใจดีเลยล่ะ..."
"งั้นก็ตามนี้ ต่อจากนี้ไป..."
"ดูแลคนดีของนายพร้อมกับเป็นคู่หู รับทราบค่ะ คุณกัปตัน"
"ต้องแบบนี้สิ"
ร่างสูงยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีแปลกๆ ที่นาตาชาไม่เคยเห็นมาก่อน
"อะไรของเขา"
โดยเกือบลืมไปว่ามีงานมากมายที่ยังต้องทำ ร่างบางสายหัวเบาๆ ก่อนจะพาตัวเองกลับเข้าสู่งานตรงหน้า
"คุณนี่นะ คิดจะทำอะไรกันแน่ ถ้านาตาชารู้ความจริงล่ะก็..."
"ไม่มีใครทำผิดกฎหมาย ผมว่าเป็นสิ่งที่น่ายินดีด้วยซ้ำ"
สตีฟตอบกลับแฟนสาวอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว พลันนึกถึงหน้าเพื่อนรักแล้วอดขำไม่ได้ เขารู้ดีว่าบัคกี้แอบลอบมองนาตาชาอยู่บ่อยๆ จากที่สมัยหนุ่มๆบัคกี้นั้นขึ้นชื่อเรื่องการจีบหญิง แต่ตอนนี้กลับดูเก้ๆกังๆ จะไม่ให้เขาตลกได้ยังไง
18.15 น.
Rrrr Rrrr
"เฮ้ย!"
ร่างหนาสะดุ้งตัวโยนเพราะเสียงเรียกเข้าของสิ่งที่เรียกว่า 'โทรศัพท์มือถือ'
"เมื่อไหร่จะชินกับเครื่องนี่สักทีนะ"
เขาบ่นพึมพาก่อนจะกดปุ่มสีเขียวเพื่อตอบรับคนที่ถือสายรอ
"สะ สวัสดีครับ"
"ฉันเอง นาตาชา โรมานอฟ"
"หา? ทำไมคุณ..."
"สตีฟบอกว่าวันนี้คุณไม่ค่อยสบาย เลยไม่ได้มาทำงาน เป็นยังไงบ้าง?"
ร่างสูงขมวดคิ้ว พลันคิดในใจ
'เดี๋ยวนะ ใครไม่สบายกัน?'
'สตีฟบอกเองว่าวันนี้เป็นวันหยุด'
"เฮ้ นายโอเคมั้ย? อยากได้อะไรหรือเปล่า ฉันกำลังขับรถ จะถึงคอนโดนายแล้ว ห้องอะไรนะ?"
"เอ่อ.. ดีขึ้นมากแล้วครับ คุณจะทานอะไรก็ซื้อมาเถอะ ผมอยู่ห้องเลขที่ 384"
"อ่าหะ ไว้เจอกัน บาย"
เมื่อวางหูจากนาตาชา บัคกี้ก็กดหาเบอร์สตีฟแล้วโทรออกทันที
"โอ้ว นายโทรเป็นแล้วเหรอบัค มีอะไรหรือเปล่า?"
"นายบอกโรมานอฟว่าฉันไม่สบายงั้นเหรอ? อะไรเนี่ยสตีฟ ฉันไม่เข้าใจ"
"ทำตัวให้ดูเหมือนคนป่วยไว้ก่อนดีที่สุด บอกได้แค่นี้แหละ โชคดีนะเพื่อน"
YOU ARE READING
Her
Fanfictionหลังจากเหตุการณ์ที่สนามบิน นาตาชาเลือกที่จะทำงานกับสตีฟเหมือนเดิม ทว่าหน้าที่หลักของเธอได้เปลี่ยนจากการเป็น partner ของสตีฟไปเป็นของ "บัคกี้" ชายหนุ่มที่เกือบฆ่าเธอไปแล้วถึง 3 ครั้ง
