7.30 น.
เสียงฝนพรำในยามเช้าซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้อากาศรอบๆตัวเย็นลงจนคนที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงนุ่มค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ทันทีที่ปรับโฟกัสได้ นาตาชาก็ยันตัวลุกขึ้นทันที ทว่าการกระทำนั้นทำให้เธอร้องโอดครวญเพราะความเจ็บปวดที่ท่อนล่าง
เจมส์...
นาตาชาหันซ้ายขวามองรอบตัวแต่กลับไม่พบอีกคน ร่างบางค่อยๆพยุงตัวขึ้นด้วยความยากลำบากแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวก่อนจะค่อยๆพาตัวเองเดินออกจากห้องนอน
"ตื่นแล้วเหรอครับ?"
เจ้าของเสียงนุ่มลึกเอ่ยถาม ร่างบางหันตัวกลับไปตามต้นเสียง ภาพที่เห็นทำให้เธอตะลึงไปชั่วขณะ
"นายใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย ฮ่าๆ โอ๊ย..."
นาตาชาหัวเราะไปกุมท้องน้อยไปพลาง
"นั่นไง ผลของการหัวเราะเยาะผม ทานข้าวครับ จะได้ทานยาแล้วรีบไปทำงาน"
บัคกี้พูดจบก็เดินเข้าไปในครัวแล้วออกมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่นาตาชาไม่สามารถเดาจากกลิ่นได้ เขาวางมันลงที่โต๊ะอาหารตรงหน้าคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อถอดผ้ากันเปื้อนออกและไม่ลืมที่จะหยิบน้ำอุ่นติดมือมาให้อีกคน
"นี่มัน เอ่อ มีชื่อมั้ย ฉันไม่เคยเห็นอะไรหน้าตาแบบนี้มาก่อน"
"ข้าวผัดสารพัด มั้งนะครับ"
เจ้าของห้องตอบด้วยท่าทีที่ดูเหมือนจะไม่ใช่การพูดเล่นแต่อย่างใด
"เครื่องมันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ แล้วนายทำเองเหรอ?"
ร่างบางถามก่อนจะค่อยๆตักมันเข้าปาก บัคกี้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามพยักหน้าเบาๆ
"ก็ไม่แย่เหมือนหน้าตามันสักเท่าไหร่"
พูดจบ ร่างบางก็จัดการอาหารตรงหน้าจนหมดไปครึ่งจาน
"นายกินแล้วเหรอ ทำไมถึงไม่กินด้วยกันล่ะ?"
"ผมไม่กล้ากิน เลย.."
"นี่นายเห็นฉันเป็นหนูทดลองงั้นเหรอ?!"
"ฮ่าๆ ผมล้อเล่น ทานไข่ต้มกับนมแล้วครับ พอดีผมไม่ชอบทานแป้งตอนเช้า"
"ถึงว่าทำไมหุ่น..."
"ครับ?"
ร่างสูงพยายามเงี่ยหูฟังที่อีกคนพูดพึมพาอยู่ในลำคอ นาตาชารีบยกมือตะปบปากตัวเองอย่างรวดเร็ว
YOU ARE READING
Her
Fanfictionหลังจากเหตุการณ์ที่สนามบิน นาตาชาเลือกที่จะทำงานกับสตีฟเหมือนเดิม ทว่าหน้าที่หลักของเธอได้เปลี่ยนจากการเป็น partner ของสตีฟไปเป็นของ "บัคกี้" ชายหนุ่มที่เกือบฆ่าเธอไปแล้วถึง 3 ครั้ง
