1 A.M. (OS)

1 A.M.

It's almost one in the morning at hindi pa rin ako makatulog, dahil siguro sa lakas ng ulan at paunti-unting kidlat. The same month and same day one year ago nung huli siyang tumawag sakin. Nandito ako ngayon sa kwarto kung saan kami huling nagkita, kung ko siya huling nakausap at nayakap. 

I looked around, hindi ko gusto ang off-white na kulay ng pintura ng wall. Outdated na din ang furniture. Di bale, I only need to stay here for a short time na lang. Malapit na din niya ako sunduin. Tatawag siya ngayon, may tiwala ako that he will keep his promises.

Halos mapatalon ako sa kama nung tumunog ang cellphone ko. Tumingin ako sa oras, 1:00 AM. Napangiti ako at sinagot ang tawag. Sabi ko na nga ba, alam kong hindi niya ako matitiis.

"He... hello?"

Medyo nagpuputol-putol ang boses ko at nanginginig ang kamay ko habang hawak-hawak ko yung phone ko. Naririnig ko ang paghinga niya sa kabilang linya. Para bang nag-iipon din siya ng lakas para magsalita.

"Hey... kamusta ka na Chie?"

Akala ko ay ibababa niya yung tawag pero sa wakas ay narinig ko na ang boses niya. Sandali pa lamang ay tumulo na rin ang luha ko. Pinipigil kong umiyak. Gusto kong ipaalam sa kanya na I'm strong enough na.

Chienna ang buo kong pangalan, he calls me by my nickname 'Chie'. It is not that special, but when I hear him call my name it makes me feel different kind of happy. Ang tagal kong hindi narinig ang malalim at malamig niyang boses. It's been a year, akala ko kinalimutan niya na ako at tuluyang iiwan dito.

"Ayos lang ako dito... but I really miss you Dalton..." I hope he hears me clearly. I hope he feels how hurt I am.

"I miss you too Chie..." sagot niya.

Parang nag-iba ang tono ng pananalita niya. Medyo nakaramdam ako ng kaba at takot, di ko alam kung bakit. Parang unti-unting bumibigat ang puso ko.

"Lagi tayong magkausap tuwing 1AM dati di ba?" pinaalala ko sa kanya. In the past, we talked about a lot of stuff, almost everything under the moon.

We're both night owls. I have insomnia and he's studying to be a doctor so he's used to all-nighters. Those times na kailangan ko siya ay lagi siyang nandyan. I opened up to him which is a very hard thing to do for me.

He's the calm before my storm. Literally.

"Yeah, it's been a long time since I've heard your voice... it's still the same." He sounds so sad but I guess it's the same for me too.

"Kelan mo ba ako susunduin?" tanong ko sa kanya. I want to leave this place soon. 'Cause it feels like I'm only surviving and not living, and I think, I couldn't survive any much longer.

"Soon Chie..." matipid niyang sagot.

"What the fuck Dalton? Wag mo ko bigyan ng vague answers. Soon? How soon? Next week? Next month? Next year?" I am getting angry.

"Chie, calm down. Take deep breaths..." Sinunod ko siya. Tulad ng ginagawa namin lagi dati. "Please hear me. Hindi mo lang alam kung gaano kasakit... na... wala ka dito sa tabi ko. Pero sana maintindihan mo. I promise, babalikan kita. Ikaw lang ang iniisip ko, tandaan mo yan."