Into The Mind

στην τάξη

Στο πρόσωπό της βλέπω αδιαφορία, λίγο άγχος και εκνευρισμός. Η δική μας αποτυχία θα σημάνει και μία δίκη της. Δεν θα βρισκόταν εδώ τώρα, εάν δεν ήταν υποχρεωμένη. Είναι όμως η δουλειά της να μας διδάσκει, να μας βοηθάει... Ή τουλάχιστον να προσπαθεί.

Αυτή η ομάδα μαθητών στην οποία ανήκω, ανάμεσα και σε άλλες, είναι τετραμελής, και η πιο δυσλειτουργική. Ο καθένας μας βρίσκεται σε διαφορετική κατάσταση.

Η πρώτη, ας αναφερθούνε σε αυτή ως Μαρία (τυχαίο όνομα), είναι ήρεμη, έτοιμη. Μάλλον όχι απόλυτα ήρεμη. Νιώθει έντονα την κριτική για το γεγονός ότι είναι τόσο έτοιμη και τέλεια προετοιμασμένη για την προσπάθεια που ακολουθεί. Προσπαθεί συνέχεια να επανορθώσει γι αυτό, σαν να ήταν λάθος της, μετατρέποντας την αμηχανία της τάξης σε ένα ελαφρύ αστείο, κάθε φορά που γίνεται υπερβολική.

Δεν θα πω ψέματα, κι εγώ την μίσησα. Υπήρξα μια από τους πολλούς, όμως δεν έφταιγα γαμώτο, δεν έφταιγα. Ήταν αυτό το υπεροπτικό βλέμμα, αυτή η ενοχλητική συμπεριφορά της. Όσο άδικο και να μοιάζει οι υπόλοιποι τρεις δεν θα γίνουμε ποτέ καλύτεροι από αυτήν. Δεν πίστεψα ούτε για ένα λεπτό ότι το αξίζει, αλλά είμαι σίγουρη για αυτό που πρέπει να κάνω. Να σταματήσω να το σκέφτομαι. Δεν είχα ποτέ την παραμικρή κοντινή σχέση μαζί της, επομένως θα σταματήσω να συγκρίνω μαζί της τον εαυτό μου. Αυτό θα πρέπει να κάνουν και οι υπόλοιποι.

Δυο θρανία πιο πίσω, βρίσκεται συνήθως αυτός. Ας πούμε ο Γιάννης, και λέω συνήθως γιατί εμφανίζεται στην τάξη μόνο όταν το θέλει. Είναι επίσης ήρεμος. Άνετος και ξέγνοιαστος με την καλή έννοια. Είναι απλά μεταδοτικά χαρούμενος. Αυτήν την ξεχωριστή ιδιότητα που την έχουν κάποιοι άνθρωποι, την εκτιμώ πολύ και την ζηλεύω, όχι με κακία. Ο Γιάννης είναι άνετος εκ φύσεως, και όχι επειδή είναι έτοιμος, ή σωστά εξοπλισμένος για τον αγώνα. Σήμερα δεν είναι εδώ, μου φαίνεται αστείο. Θα μπορούσα απλά να μην μιλήσω γι αυτόν, όμως είμαι σίγουρη ότι θα ξεχνούσα τον λόγο. Γι αυτό άλλωστε κάνω τις σκέψεις μου μια αφηρημένη ιστορία, γιατί ξεχνάω. Αυτό ήταν πάντα η αδυναμία μου, και έχει να κάνει με το ενδιαφέρον. Αυτό μου λείπει.

Τέλος πάντων

Η τελευταία κάνει μονίμως φασαρία. Ενοχλητική, θέλει να της συμπεριφέρονται σαν να ήταν αξιοπρεπής και κλασάτη, ενώ δεν είναι. Κάποιες φορές το απαιτεί, τι θράσος. Ίσως πιστεύει ότι είναι αξιοπρεπής, δεν ξέρω. Δεν ενδιαφέρομαι,  δεν νομίζω να ενδιαφέρεται κανείς. Είναι χαμένη υπόθεση πραγματικά. Δεν θα της δώσω όνομα, δεν της αξίζει μια θέση στην ιστορία μου. Τόσο ενοχλητική που με κάνει να υποφέρω.

Ο χώρος είναι τόσο μικρός, δεν υπάρχουν και πολλά για να παρατηρήσω. Όμως μου αρέσει αυτό το μέρος, δεν είναι 'αυστηρό'. Πολλές φωνές και μαλώματα, σίγουρα, αλλά ακόμη. Δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά αφιλόξενο.

_________________________

Πρέπει να σας φαίνεται πολύ παράξενο αυτό που μόλις διαβάσατε, αλλά ήθελα να το αφήσω όσο πιο αόριστο γίνεται.

Ελπίζω καθώς διαβάζατε να αντικαταστήσατε τους χαρακτήρες με πρόσωπα της δικής σας καθημερινότητας.

Βββββββββββ ❤ :*****