Kadın sigarasını yakıp pencereden dışarıyı izlemeye başladı. Birasından bir yudum alıp ,boğazından geçen acı tadın içini yaktığını hissetmişti.Önceleri sadece zevk için yaptığı bu rutini artık acısını birazcık dindirmek için yapıyordu.aslında umutsuzdu kadın,çaresizdi. Çare'yi hep başka insanlarda aramıştı bugüne kadar.Belkide bu yüzden hep kaybetmişti.İnsanların iyi olduklarına inanmıştı,kaybedeceğine hiç inanmamıştı,kendine çok güveniyordu bir zamanlar,ama o zaman artık bitti.Kadın sigarasını söndürüp ,yerde olan montunu alıp,bir anlık donup kaldı .Gözleri evi taradı.Darmadağındı.Bitmişti.Herşeyini kaybetmişti,işini,parasını,kocasını.Sadece bu ev kalmıştı,anneannesinden bir ev.Gözleri doldu kadının,yutkundu.Yeni bir başlangıç yapmak zorundaydı.Ama nasıl?.Yerde duran eşyaların yanından geçip ,gıcırdayan kapıyı açtı,kapı bile dökülüyordu artık.O kadar unutkandı ki ,kapıyı kilitlemeden çıkmıştı evden.Aklında delice düşündüğü sorular vardı.Etrafını izledi.Annesini çekiştiren çocukları,sohbet eden kadınları,herkesin problemleri olduğunu hep bilirdi kadın,ama o anda herkes o kadar sorunsuz gözüküyordu ki,artık yoldan geçen birine sarılıp ağlamamak için zor tutuyordu kendini.Her sabah yaptığı gibi yine olanları gözünün önüne getirdi,bıkmıştı artık,ama bir türlü durduramıyordu kendisini.Yine gözünün önüne geldi yangın,çığlıklar....kocasının ölüşü. Evini orda kaybetmişti genç kadın,canını bile feda edebileceği kocasınıda.Orda ama canını verememişti onun için.O anda minik bebekleri için çırpınıyordu ama onu bile başaramamıştı.Yaşadığı üzüntüler geçirdiği tüm stress yüzünden artık minik bebekleri de yoktu.Herkes ona destek verici sözler diyordu o zamanlar.Ama kadın bunların sadece boş laflar olduğunu hep bilmişti,hiç kimse böyle birşeyi yaşamadan o sözleri dememeliydi,çünkü sonra bu daha çok acıtıyordu insanın canını.Gözlerinin yeniden dolduğunu fark eden kadın artık durması gerektiğini anlamıştı.Bunları düşünmemeliydi.Sadece bugünlük...Eline yine bir sigara aldı dumanını içine çekti.İçinde biriken denizi kurutmak için.Çantasında bulunan son kitabını çıkardı.O son kitap son direnciydi onun.Kitapları okurken herşeyi unutuyordu.Bittiği an ise gökten bir taş gibi düşüp acıtıyordu her yerini.Artık bir kalemle yazılan bu hayatını değiştiremez hale gelmişti.Kadere de pek inanmıyordu açıkcası.Artık bitsin bu rüya diyerek gözlerini yukarıya dikti.Gökyüzünü seyrediyordu.Gözünün önüne bir sahne geldi güzel günlerinden.Kocasıyla çimenlerde uzanmış gökyüzünü seyrediyor,parmaklarıyla bulutları işaret edip farklı farklı şeylere benzetip gülüyorlardı.Kadın gözünün önüne gelen bu sahneyle istemsizce gülümsedi.Ne kadar şanslıydı o zaman.Artık kıpırdaması gerekiyordu,birşeyler yapmak için kendini zorlamıyordu bile. her zaman mutlu olan,arkadaş çevresi bol olan,düzenlenen her partide yer alan bu kadın artık yapayalnızdı.En yakın arkadaşı bile satmıştı onu.Kadının hayat tarafından yediği darbeyi görüp bir darbe daha koymuştu kadının belinden.Hakkında dedikodular çıkarıp attırmıştı kadının ömrünü hasrettiği işinden.Neyi yanlış yapmıştı kadın?bir düşünmeye başladı, her zaman iyi kalpli biri olmuştu,yapa bildiği kadar iyilik yapmıştı bugüne kadar.Ama ailesine karşı değil.O ilgiyi gösterememişti onlara.Şımarık,evin tek çocuğu olmuştu.Buydu,hayatının ona sunduğunun, fazlasıyla alışıydı, olay.Ama pes etmeyecekti kadın birazcık zamana ihtiyacı vardı.'Artık harekete geçmelisin'diyecek arkadaşı olmadığı,kendi kendine demeliydi bu lafları.Tek başına hareket edip,yanlışına doğrusuna katlanmalıydı herşeyin.Bunu kendisi de biliyordu ,keşke annesi yanında olsaydı ama onu da kaybetmişti küçükken.hep ona bakıp onun gibi güçlü olacağına yemin etmişti kadın.Çünkü annesi de güçlüydü ,kızına anlatmadığı çoğu zorluklu şeyden geçmişti.Belkide herşeyi içinde tutamamıştı, hastalığa yakalanıp,kızının ismini son kez söyleyip kapatmıştı gözlerini.Babasını görmemişti bile kadın.Ne bir haber almış ,ne tek kelime duymuştu hakkında.Aslında babasını bulabilirdi ve şimdi yapacağı şey bu olacaktı ilk önce.Şimdiye kadar nasıl hiç merak etmemişti anlayamıyordu bile.İhtiyaç duymamıştı ona, o yüzden,ama şimdi herşeyden çok ihtiyacı vardı.Laf olsun diye bile olsa,bir babası olacaktı . o da ölmemişse tabii ,diye geçirdi.Bir umut dolmuştu içine,heyecanla karışık.Heyecanını hiçbir zaman içinde yaşayamamıştı kadın.Herşeyi unutmuş montunu hızlıca almış eve koşmuştu.Yaptığı ilk şey anahtarı kilit'e sokmaktı .Ama sonra hatırlamıştı kilitlemediğini.gülmüştü kendi kendine. Ayağı bir kutuya takılmıştı o an, dengesini zor korumuştu,elini kutunun içine soktu, bir resim vardı, kocasıyla.Yine çökmüştü kadın, ama kocasının sözleri hep aklındaydı.'hep mutlu olmalısın,çünkü sen buna layıksın'. Kadın buna layık olmadığını tabii ki biliyordu ,ama kocası mutlu olsun diye mutlu gözükecekti artık.ilk önce evin temizliğiyle başladı.Evde bu kadar toz olduğunu daha şimdi fark ediyordu, ama neredeyse bir aydır burada yaşıyordu kadın.Bu nasıl bir dağınıklılıktı kendisi de şaşırıyordu.Ama toparlanacaktı artık.Hemen annesinin odasına geçti,gençliğinde bu odada kalıyordu .ama sonra taşınmıştı ailesinden, ve uzun zaman sonra kızı girmişti odasına.Hiç gelmemesine rağmen sanki ezbere biliyordu odayı.Dokunulmamıştı sanki,ilk bir kaç çekmece açtıktan sonra,kendini yatağa atmıştı.Biraz tavanı izledikten sonra,etrafına bakınmıştı,garip şeyler aramıştı gözleri ,işe yarayacak şeyler.hiçbirşey bulamıyordu,yaşadıklarından sonra umudu çok çabuk tükeniyordu kadının.Yatakta oturur pozisyon aldı ,ayaklarını yere bastırdı.Ayağına birşey değmişti.Eğilip yatağının altına baktı aradığı garip şeyin bu olduğuna dair içinde bir hiss vardı.Çabucak açtı kapağını,aradığı şey buydu.fotoğraflar. bazı fotoğraflar parça parçaydı,ama çoğu tek parçaydı.bir fotoğraf aldı genç kadın eline . Annesinin gençliğiydi bu fotoğraf , büyük bir çevresi varmış annesinin,hepsinin elinde birer içki vardı.Genç kadın güldü kendi kendine.Bir fotoğraf daha aldı eline annesiydi yine ama daha olgun hali.yine etrafında çok kişi vardı,yine partideydi görünüşe bakılırsa,yine gülüyordu.Onun da haberi yokmuş demek ki çekeceği acılardan.Kadının ilgisini bir adam çekti fotoğrafta...
