KÜÇÜK YAZARDAN DENEMELER

SESSİZ

Sessiz bir çocuğun, yazdığı mektup; 

Ben hayatı sessiz yaşıyorum. Sessiz gülüp, sessiz ağlıyorum. Hayata hep sessiz bakıyorum. Alıştım! İnsanların benimle dalga geçmesine, beni dışlamalarına alıştım. Tek dileğim konuşmak. Her insan gibi, ben de konuşmak istiyorum. Acımı gözlerimle değil, dilimle anlatmak istiyorum. Hayatımı dört duvar arasında değil, özgürce yaşamak istiyorum. Bazen soruyorum kendime; '' Neden ben, neden ben konuşamıyorum. ''. Üzülüyorum; anneme (SENİ SEVİYORUM) diyememek, dememek beni çok üzüyor. Babamın annemi terk etmesinde de kendimi suçluyorum. Ben normal bir çocuk olsaydım, babam annemi terk etmezdi.  Geceleri korkuyorum ama, annemi çağıracak bir nefesim bile yok. Çocukken benim ağlama sesim, anneme ninni gibi geliyormuş. Ama o trafik kazası, bana hayatı zindan etti. Doktorlar bir daha konuşamayacağımı söylüyor fakat ben bunu da başaracağım. Anneme son bir kere daha '' ANNE'' diyeceğim...

                                                                 ( sessiz çocuklar derneği için düzenlenmiştir)