...
En net voordat ik zijn lippen raak, word ik wakker. Een geluid. Het lijkt wel of er glas breekt. Maar, het is 2:00? Papa zal toch niet meer wakker zijn? Nou, misschien ook wel. Misschien heeft hij een wijnfles laten vallen en liggen er nu duizenden scherven en een plas wijn op de grond te schitteren in het kamerlicht. Maar toch vertrouw ik het niet. Papa is nooit wakker om twee uur 's nachts. Oke, ik geef toe, hij blijft wel iets te laat op, maar twee uur is toch wel laat. Ik pak mijn zak lamp uit mijn nachtkastje en loop de overloop op. De vloer kraakt onder mijn voeten. Beneden hoor ik voetstappen. Papa's voetstappen? Ik sluip de trap af en spits mijn oren. Het licht van de zak lamp verlicht maar een klein deel van het zwarte niets. Een stem. Zacht gefluister. Dat kan papa niet zijn, waarom zou hij midden in de nacht gaan fluisteren? Ik word bang van mijn gedachten en pak een potlood dat op het kastje in de gang lag. Ik hou hem voor me als wapen. Het zal me niet heel veel verder brengen, maar het stelt me tenminste gerust. Ik duw de deur naar de woonkamer een stukje open en schrik. Het is geen plas wijn dat op de grond ligt, maar een plas bloed. Met een lichaam. Het lichaam van mijn vader. Ik zak ineen en probeer wakker te worden uit deze nachtmerrie. Dan voel ik een koud stuk ijzer tegen mijn keel. 'Als je gilt, ben je dood.' Zegt een koele stem. Dan wordt er een zak over mijn hoofd gestopt en wordt ik opgetild. Voor de rest krijg ik niks meer mee.
Ik open mijn ogen, maar het blijft donker. Wat is dit? Ik probeer mijn handen naar mijn gezicht te brengen om te checken of er iets voor mijn gezicht ligt, maar ik krijg mijn handen niet zover. Ik doe mijn uiterste best om mijn ledematen op te tillen, maar het lijkt wel alsof ze uitgeschakeld zijn. Ik herinner me niks van wat er gebeurd kan zijn en probeer overeind te gaan zitten, maar ook dit werkt niet. Plotseling wordt de duisternis weggehaald en brandt er een fel licht in mijn gezicht. Aha, het licht was dus gewoon uit. Maar dat geeft nog geen reden voor mijn gevoelloze ledematen. Ik knipper wild tegen het felle licht en na een paar seconden kan ik eindelijk zien wat er aan de hand is.
Ik lig. Ik lig niet op een bed. Ik lig niet op de bank. Ik ''In'' een soort operatietafel. Nee, niet eens een operatietafel. Eerder een soort cocon. Een metalen cocon. Ik probeer mijn hoofd op te tillen, maar het lijkt wel alsof een of ander drukpunt boven op mijn hoofd me tegenhoudt. Plotseling voel ik de druk sterk afnemen en kan ik mijn hoofd bewegen. Ik til hem in paniek op en kijk om me heen. Ik lig dus vast in een soort operatietafel, met allemaal metalen buisjes (die lijken op doucheslangen) die mijn lichaam ingaan. Wacht. Metalen buisjes die mijn lichaam ingaan? WAT IS DIT? Ik beweeg mijn hoofd wild en probeer me los te rukken, maar ik lijk wel verlamd.
Ik probeer te schreeuwen, maar het lukt niet.
