Bir Kadın Bir Erkek

İkinci Bölüm

"Adam kulaklıklarını çıkardı. Yine her zamanki gibi derin nefesler alıp veriyordu. Güldü, gitmek bu muydu sahiden de! Daha yeni düşünmüştü üstelik. Olsa olsa kafa dinlemek için seyahat olurdu bunun adı. Kafasını camdan yana doğru çevirdiğinde yaşlı amcanın onaylamaz bakışlarıyla karşılaştı. Omuz silkip önüne döndü. Yapabileceği pek fazla bir şey yoktu. Bu aralar fazla dışından düşünüp konuşuyordu. Yine onu düşünmeden edemedi. Acaba ne yapıyordu? Bir ara onu düşünmeyi bırakabileceği zamanı bulması lazımdı bunu aklının bir köşesine yazdı."

"Kadın yataktan mayışık bir şekilde kalktı. Oratalığın dağınık olmasına karşın o yorgunlukla hiçbir şeye dokunmadı. Bitkin bir şekilde yüzünü yıkayıp şekil değiştirmiş suratına baktı aynada. Bu oyuna daha ne kadar devam edecekti? Tükenmenin eşiğinden bir adım atsa kapaklanacaktı. Gözünden bir damla yaş aktı ve daha çenesini bulmadan hemen elinin tersiyle sildi. Güçlü olmalıydı, öyle görünmek zorundaydı ve eğer böyle gerekiyorsa buna en başta kendisi inanmalıydı. Derin nefesler alıp vermeye başlarken gülümsedi, tebessümü bütün yüzüne yayıldı. Bu, adamdan geçmişti kendisine. Ama zaten onu deli ederek ona bu alışkanlığı kazandıran da kendisi değil miydi. Odasındaki devrilmiş eşyalardan atlayarak gardrobuna ulaştı. Her zamanki kıyafetlerinden geçirip bir an önce kendini dışarı attı. Havasızlıktan tıkanmıştı artık huzura ermeliydi, en azından bu kadarını hak ettiğini düşünüyordu."

"Adam sallanan sandelyesinde karşısındaki buğday tarlasına baktı. Başkaları sahile giderken o sessizliğin bu tonunu tercih etmişti. Düşünmek için zihin boşluğu yaratmak ancak gözlerini kapattığında olmayan seslere sağır olmaktan geçiyordu. İlerleyen zamanının ardından koşup ona dur demek istiyordu uzun zamandır. Çünkü yeterinden de fazla geç kalmıştı. Ama bir yerlerden bir şeyler alınmış gibi hayatının pazılını yaparken illa bir parçayı koltuğun altına kaçırıyordu ve bulduğunda tam elindeyken yeni bir pazıla geçiyordu. İşte tam burada o sabit bir noktaya odaklanmışken bütün noktalar birleşip onu başka taraflara geçmeye sürüklüyordu. Eksikti parçalar biliyordu. Ama söyleyebileceği bir insan yoktu, yalnızdı uzun zamandır. Her uyandığında yatağı bir kova suyla ıslanmış gibi olması yetmiyor bazen yataktan düşecek gibi oluyor hatta kimi zaman düşüyordu da. Ellerini yüzüne kapattığında bir el omzuna dokundu. Döndü kimse yoktu. Ama emindi. Hassas ama ürkek bir el onu kendisine döndürmek belki de bişey söylemek için dokunmuştu. Yoksa eksik kalanlardan biri miydi? Bir anı, belki de bir kişi. Bilmiyordu işte bilemiyordu, arasa da bulamıyordu. Ayağa kalkıp direğe yaslandı. Derince bir nefes aldı bırakmamacasına. Çünkü artık her anısını kontrol eder olmuştu. Her nefes verişinde bir şeyler gidiyordu. Yine unutmak istemiyordu. Düşündü, daldı bir süreliğine de olsa soyutlandı. Eğer birileri varsa niye resimlerde yoktu. Ya da bu kadar mı umursamazdı. Niye göremiyordu bu hallerini? Belki de ölmüştü. Artık düşünmedi omuz silkip içeri girdi. Kasabada yapılacak daha çok iş vardı."

"Kadın koşturmaktan bir hal olmuş şekilde elini kapı pervazına dayadı. Nefes alacak hali dahi kalmamıştı. Huzura ermek falan derken çok geç kalmıştı. Hemen montunu çıkarıp masa başına geçti. Etrafına dahi bakmadan sanki tüm ömrü bu işten ibaretmiş gibiydi. Soyutlanmıştı. Yaptığı iş boyunca kimseyi umursamadı. Uzanca geçen zamanın ardından ve çevrede olup bitenlerden bi haber son sayfayı da yazıp aceleyle öğle molası için kendini dışarı attı."

***

"Adam köşeden döndü. Elindeki poşetleri neredeyse düşünmeden taşıyordu. Kafasındaki düşünceler emindi ki elindekilerden daha ağırdı. Yine de zihnindeki ağırlıklarla devam etti, ama bilmiyordu izlendiğini. Kadının bütün eksiklerini tamamlamak ister gibi adamı süzdüğünü. Sonraysa başını eğip kendi hüznüyle gittiğini. İstemese bile adım adım yavaşça ve zarifçe kaybolduğunu boş sokaklarda. Bilmiyordu. Bilemeyecekti. Hiçbir zaman.."