Henüz 17 yaşlarımdayken baş gösteren bir virüstü bu.Olup bitenden çok rahatsızdım.Arkadaşlarımın evine giderken tedirgin ve kaygılı düşünceler aklıma girer zihnimi bulandırırdı.İnsanlar gözümde devleşmeye başlamıştı ve hep yanlış yapma korkusuyla doluydu düşüncelerim.Yolunda gitmeyen bişeyler vardı bundan emindim.Fakat bana ne oluyor neden böyle bir virüsle karşı karşıya kaldım hiçbir fikrim yoktu.Günler geçiyordu ve her geçen gün kendimi daha kötü hissediyordum.Hayat artık ürkünç bir hâl almaya başlamıştı.Ama bunun daha başlangıç olduğunu bilmiyordum.Kabus gibi günler beni bekliyordu. Sadece isyan ediyordum. Neden böyle oldum neden! İnsanlar gözümde neden canavarlaşıyor.Üzüntülerim ve dertlerim hiç azalmıyordu. Her geçen gün beni daha çok yoruyor ve yalnızlaştırıyordu.Evden çıkmak istemiyordum.İnsanlarla karşılaştığımda elim ayağım birbirine dolaşıyor ne yapacağımı bilmiyordum.Virüs beynimde tahtını kurmuş ve gitmeye hiç niyeti yoktu.Tebessümler yüzümden kaybolmuştu. Soğuk ve tedirgin bir yalnızlığım vardı.Televizyon en büyük arkadaşım olmaya başladı bu dönemde.Bu halimden memnundum.Kendimi güvende ve huzurlu hissediyordum.Bu benim için bulunmaz nimetin ta kendisiydi.Arkadaşlarımdan iyice soyutlanmıştım.Defalarca çağırmalarına rağmen yanlarına gitmiyordum.O korku selinin düşüncesi bile boğuyordu beni.İnsanlar -lar eki ne kadarda ürkütücü.Onlarca, yüzlerce düşünebilen varlık. Hepsi benim için tehtitti.Artık okulda işkenceydi benim için. İnsanlar bana her baktığında boğuluyordum sanki. Sınıfa her girdiğimde tedirgin gözlerle bakıyordum insanlara.Asık suratlı,keyifsiz biri olduğumu düşünüyorlardı muhtemelen.Bu durum iyice can sıkıcı olmaya başlamıştı.Evden çıkmak istemiyordum. Ne oldu bana böyle? Yoksa lanetlenmiş miydim?Aklımda cevapsız onlarca soru vardı ki artık sağlıklı düşünemez hale gelmiştim.Bunları yazmak bile beni o günlere götürüyor.Boğazım düğümleniyor,midem bulanıyor.Ama yazmak istiyorum. Kalemim sürekli akıp gitsin istiyorum. Belkide huzuru satırlarda arıyorum.Belki bir faydası yok cümlelerimin ama yazıyorum.Amaçsızca yazıyorum hunharca. Biliyor musunuz yazarken de korkuyorum.Belki alay konusu olur yazdıklarım.Yada aşağılanır düşüncelerim.Korkuyorum ama yazmaktan vazgeçmiyorum. Çünkü biliyorum, belki şimdi değil ama birgün değer görecek sözlerim.Ne kadar çok husursuz etsede beni kaygılarım,pes etmeyeceğim inanıyorum.Belki bu kararlı tutumun ayakta tutuyor beni.Her ne kadar yayılsada bu içimdeki virüs artık savaşıyorum onunla ve acele etmiyorum.Dünüm kötüydü farkındayım.Ama yarın ne olacağı ne malum?
