शर्मिला-२
लेखक: पोलाईट घोस्ट
माझआ सगळआ मित्राम्च्या बायकाम्पैकी मला सगळआत जास्त आवडणा~र्या शर्मीलावहिनीला शेवटी एकदाचा मी झवलो यावर माझाच विश्वास त्या दिवशी बसत नव्हता. लम्च अवर नम्तर थोड्याच वेळात वहिनी निघूनही गेली तरी मी तिच्याच विचारात मग्न होतो. शेवटी ४ -४। च्या सुमारास भतवाल चा फोन आला. त्याच्या पतपेढीला दिलेल्या बँकीम्ग सा~म्फ्ट्वेअर प~म्केजमधे काहीतरी गोची होत होती. तसा माझा मेन्टेनन्स इम्जीनियर तिथे सकाळपासून गेलेला होता पण त्या भडव्या भतवालला मला त्रास दिल्या शिवाय बरम वाटत नाही. तरफडत गाआच्या दुस~र्या टोकाशी गेलो. मग कामाच्या नादात वहिनीला जरा विसरलो. ६ वाजेच्या सुमारास मोबाईल वाजला. राज्या होता. ‘का रे आईघाल्या, फार जोर आला का अम्गात? बायकोला मारतोस ते??’ सम्तापात त्याची आई माई एक केली तो काही बोलायच्या आतच. माझआ तोम्डातून गटारगम्गाच वाहते अन त्याची राजाला चाम्गलीच सवय होती.
‘हम्म.. झालम वाटतम ‘भावोजीम’जवळ रडून!’ भावोज्जी हा शब्द राजा इतक्या टिपीकल स्टाईलने म्हणाला की मला हसूच फुटलम. ‘मला काय कावरलेलम कुत्रम चावलय का तिला मारायला? अन तू माझा दोस्त आहेस कि तिचा? आता जास्त बकबक करू नको अन मी काय साम्गतो ते ऐक. पैशे लागतात मोबाईलला.’ नेहेमीप्रमाणे राजाने माझआ सम्तापावर पाणी ओतलम. ‘इथम साईटवर एक कामगार पडलाय स्क~म्फोल्डिम्ग वरून. तम्गडम मोडलय. त्याची वाट लावतो नीट अन मग घरी येईन. म्हणजे उद्या दुपारपर्यम्त. समजलम का? सम्ध्याकाळी माझआ घरी तरफड. तुझआ ‘लाडक्या’ वहिनीला निरोप साम्ग अन तिची समजूत काढ. साली बिनडोक फोनवर माझआशी बोलायलाच तयार नाहिये. इथम दुनीयेची झवझव आपण करायची अन या सासू-सुनाम्नी मिळून आपली गाम्ड मारायची…’ राजाचा सम्ताप एकदम वाजवी होता. ‘बरम’ म्हणून मी फोन बम्द केला.
आज सम्ध्याकाळीच वहिनीवर दुसरा चान्स मिळेल असम वाटलम नव्हतम. घरी फोन करून बायकोला भतवालच्या पतपेढीत अडकलो असल्याची थाप मारली. बायकोने फोन ठेवताच शर्मीला वहिनीला फोन मारला. राजा रात्री घरी येणार नाहिये हे साम्गताच ‘वाटलम्च होतम मला. पडतील आता रेस्ट हाऊसला दारू पिऊन’ वहिनी म्हणाली.
