1.

43 1 2
                                    

Stemmingswisselingen.

"Stemmingswisselingen." Zo noemt mijn therapeute het. Ja dat klopt wel. Mijn stemmingen wisselen. Ik wil dit niet, ik wil gewoon beter zijn, gelukkig zijn. Althans, dat denk ik soms. Andere dagen wil ik gewoon niet meer leven, dat lijkt mij veel makkelijker. Maar als het leven niet fijn is, waarom zou de dood dat wel zijn? Nee, dood is niet de oplossing. Ik wil weglopen, terug naar mijn ouders, mijn broertje. terug naar huis. Maar ik kan het niet, soms lijkt het zo rustgevend. Niks doen, niet ademen, niet lachen, niet huilen, niks. Was ik maar dood. Dan zou niemand zich meer zorgen over mij hoeven maken. Zie je? Daar ga ik weer met mijn stemmingswisselingen. Ik weet het allemaal niet meer. Als ik op school ben is alles zo naar, behalve de pauzes. dan ben ik bij mijn vrienden. Als ik in de les zit is het verschrikkelijk. Mensen die me uitlachen, mensen die grapjes maken. Ik vraag er zelf om. het is allemaal mijn schuld. "Stemmingswisselingen." Is wat ik zeg terwijl ik naar de reling van de brug ren. Maar het moment dat mijn handen de brug verlaten, heb ik spijt. en ik denk: Niemand, maar dan ook niemand weet dat ik eigenlijk niet dood wil. Niemand weet dat ik spijt heb van-

Au! Ik heb nog nooit zo een erge pijn gevoeld. Ik had niet gedacht dat water pijn kon doen. Ik hoor een boot aankomen in de verte. Of beeld ik mij dit in? Ik voel dat iemand mij omhoog trekt. Ik durf mijn ogen niet open te doen. Ik kán mijn ogen niet open doen. Een drukkend gevoel op mijn ribbenkast. Van schrik en pijn open ik mijn ogen. Er staat een man naast me hij kijkt bezorgd en realiseert zich dan dat mijn ogen open zijn. De vrouw die naast me zit haalt haar handen van mijn borst. "Heb ik je pijn gedaan?" Vraagt ze bezorgd. Ik schud mijn hoofd. "Ik ben zo blij dat je nog leeft. Je zou eens moeten weten hoeveel mensen we omhoog halen die al dood zijn, of hoeveel mensen niet eens teruggevonden worden." Maar dat wil ik helemaal niet weten. "We brengen je naar het ziekenhuis." Ja dat snap ik ook wel. Mijn ribben doen heel veel pijn.

Op de achtergrond hoor ik een sirene. Ik voel hoe ik op de brancard wordt gelegd. Na een poosje gaan de deuren weer open. Ik hoor allemaal dokters gepraat "10 milligram morfine" En dat soort dingen. Morfine is toch verslavend? Ik word op een bed gelegd. "Dit kan een beetje pijn doen." Zegt een vreemde man. Hij heeft een witte jas aan. Hij pakt een spuitje. Ik haat naalden. Ik draai mijn hoofd weg, een kleine prik voel ik in mijn hand. "Dat was het, dat viel wel mee toch." Ik knik. Mijn ribben doen nog steeds pijn. "Hoe gaat het nu met je?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Je bent zeker erg geschrokken?" Zegt de man. Ik knik. Ik wil niet praten. Ik wil mijn familie. de dokter stelt maar vragen en vragen. Of ik spijt heb, ja dat heb ik. Of ik het nog een keer zou doen, en of gelukkig ben. Bij de laatste twee vragen haal ik mijn schouders op. Ik ben niet gelukkig, maar ik ben ook niet ongelukkig. Ik ben blij dat ik nog leef, maar het liefst verdwijn ik van de aardbodem.

Mijn vader komt langs vandaag, ik heb hem nooit gekend. hij liep weg bij mijn moeder toen ik vier jaar oud was. Vandaag zie ik hem voor het eerst. Er loopt een vreemde man binnen. Dat moet hem zijn. Hij kijkt naar me en schrikt. "Waarom?" is alles wat hij zegt. Nou, heeft deze man geen hersens ofzo. Ik haal mijn schouders op. "Dit is heel erg moeilijk voor me weet je dat?" Nou nee, want ik heb jou nog nooit gezien. Je bent een vreemde voor me. Ik schud mijn hoofd. "Natuurlijk weet je dat niet. Je bent een kind van je moeder. Dat is genoeg reden om je te haten!" roept hij.

Dat is de druppel. "Mama is anders slim genoeg om drie kinderen op te voeden en ook nog eens te werken!" begin ik. "Jij! Jij was te laf om voor me te zorgen. Jij was te laf om bij mama te blijven. Jij was dom genoeg om weg te lopen. Door jou ben ik hier beland. Omdat mijn bloedeigen vader nooit contact met me op wilde nemen, en nu ik na een fucking zelfmoordpoging in het ziekenhuis lig, zeg je dat het moeilijk is voor jou? Serieus. What the fuck is er mis met jou? Je loopt bij ons weg. En als ik contact met je op wil nemen verhuis je. Je hebt geld zat en gunt mam, mij en mijn broers helemaal niks. Wij zijn je kinderen en jij loopt van ons weg. Elke keer als ik je toch vind heb ik een beetje hoop. en elke keer, maar dan ook echt elke keer wijs je me af. En door jou ben ik depressief. Door jou voelde ik me niet genoeg. Door jou is mijn onzekerheid zo erg geworden. En door jou, heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Dus ga je nou niet lopen aanstellen met dat het moeilijk is voor jou terwijl jij er nooit voor mij geweest bent als ik je nodig heb!" Schreeuw ik. Ik kijk naast me en zie een beker water staan. Geen moment twijfel ik. Ik pak het op en gooi het naar hem toe. Dit bedoel ik, met mijn stemmingswisselingen.

Oké dit was het. Het is erg kort maar ik ben er wel trots op.. Bedankt voor het lezen💕cover is gemaakt door @princesstiger

Je hebt het einde van de gepubliceerde delen bereikt.

⏰ Laatst bijgewerkt: Jul 25, 2016 ⏰

Voeg dit verhaal toe aan je bibliotheek om op de hoogte gebracht te worden van nieuwe delen!

StemmingswisselingenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu