Bir pazartesi sabahı.Ben Gülnaz 14 yaşında Babası tarfindan terk edilmiş ve Annemle birlikte mutlu bit yaşam sürüyirduk "mutlu"dedim de herkeszin yaşadı mutluluk değil çünkü bir yanım eksik ve boş'du.Ama ben bu duruma alışmıştım sadece okulda arkadaşlarımın benle alay etçeklerini düşünüyordum.
Zamanı gelmişti okula gidicektim..
Sonunda okula gelmiştim çok iyi arkadaşlarımın olacağını tahmin ediyordum, ve öyle oldu. . Bazı kişiler nefret dolu bir şekilde olsada herkez bir süre sonra birbirine iyice bağlanacaktır. ve okulun ilk günü
İlk dersi öğretmen;herkeze tanışma fırsatı vermişti... Herkez yanidakinin nasıl biri olduğunun öğrenme çabalarındaydı. şanslıydım ki yanımdaki iyi bir Erkek'di biribirimize hemen alışmış sınıfın en iyisiydik bilmem belki bize öyle geliyodu..güzel bi günü böyle geçirmiştik.Sıra ikinci günün faydalrındaydı..
Sıra ikinci günde çoğu kişi birbirini tanımış alışmıştı sonuçta Dört sene boyunca beraber olacaktık.
Ama ben sadece sıra arkadaşımı tanıma fırsatı bulmuştum sürekli aynı konuları tekrar ediyor. Daha iyi notları sahip olmak istiyordum. Çünkü Annem benden çok şey bekliyordu bana güveniyordu güveni boşa çıkaramazdım..
sanırım başarıcaktım ve emindim. Her nekadar kimseyle tanışamdıysam zamanla olucaktı Bunu biliyordum.
Sınıfta çoğu kişiyi tanımayan da kimin arasında ne olduğun tahmin edebiliyordum;Mesela Sıra Dersi arkadaşım;çok iyi ve saf biriyi Sonunda derse geçtik öğretmen;herkesi tanımak için onlar bazı sorular sordu:tabi ben hepsini cevaplayamadım nedeni ise Babamın benle annemi ben daha 4 yaşında'iken bırakıp gitmesinden kaynaklanıyordu.Babamın nasıl biri olduğunu bile biliyordum nerde yaşadığını ve Kimlere birlikte olduğunu.Annem biliyordu ama bana söylemiyordu çünkü babamı görmek için oraya gidicegimi biliyordu..
