Gecenin Bestesi ( Düzenleniyor)

1.Bölüm

Gözlerimden süzülen damlayi elimin tersiyle sildim. Güçsüz gorunmeyecektim, olmayacaktim. Her ne kadar her şeyim ellerimden koparılıp alınsa da kendimden taviz vermeyecektim. Her şeyden önce ben gözü kara bir  astsubayın kızıydım. Kendini vatanı için feda edebilecek kadar korkusuz ve güçlü  bir babanın kızıydım. Ben Hazan Beste Arısoy. Kendimi anlatacak kadar uzun bir hikayem yok. Annem bundan 6 yıl önce tüm vücudunu yavaş yavaş ele geçirmeye baslayan sinsi akciger kanseri hastalığının gec farkedilip son evresine gelmesinden dolayi vefat etti. Her ne kadar hastalik teshis edilir edilmez kemoterapi  almaya başlasa da hastalığın son evresinde oldugu icin hiçbir işe  yaramadı . Tedaviye başladıktan hemen hemen 1 yıl sonra  da ölümün karanlık yüzü onu bizden çekip kopardi. Veda bile edememiştik hiçbirimiz. Gün be gün  eriyip bittigini görmüştük sadece. O heybetli kadının bir anda çöküşünü izlemiştik. Ondan geriye ise sadece tek bir sayfa vasiyet mektubu kalmıştı.
Annemin vasiyeti üzerine babam 4 yıl sonra birisiyle evlendi. Babamın  acı çekmesini istemiyordu annem kendince bu şekilde. Ona 4 yıl yas tutması için izin vermişti. Sonra hayatına bakmasını istemişti. Eskisi gibi gulebilmesini istemişti. Tek şartı vardı oda evlendiği kişinin bana herhangi bir sorun teşkil etmemesiydi.  Evlenmişti de babam. Dul bir kadınla. Babamın üveyime bakışlarıyla anneme bakışları arasında oyle bir uçurum vardı ki... Acı çektiğini her hareketinden, her sözünden kolaylıkla  anlayabilirdiniz. Babamin evlendigi kadın garip bir kişiydi. Soğuk, içten pazarlıklı , ne halt olduğu sonradan ortaya çıkan.
Babamın naaşı kaldırılırken göğsümun ortasından gelen acı  her yerimi sardı. Şehit olmuştu babam. Ölmüştü. Yoktu artık . Annem gibi oda ansızın gitmişti . Beni tek teselli eden sey şimdi gideceği yerde rahat olduğunu bilmemdi. Ne kadar güzel bir mevkiye sahipti. Herkesin isteyebileceği tertemiz bir şanlı bir ölüm.  Bacaklarimdaki son bir kuvvetle koştum ve askerlerin omuzlarında ki tabutuna tutundum. Aglamayacaktim. Bizi bu hale getirenlere istediklerini vermeyecektim. Şimdi onun üniforması yla  babamın yanında alnim dimdik  bir şekilde yürüyordum. Dudaklarımdan dökülen iki kelimeyle ... " VATAN SAOLSUN!.