Ne zaman başlamıştım yazmaya bilmiyorum sanırım içimde çiğ gibi büyüyen feryatlardan sonra yada herkes gittikten sonra olabilir.Babam hayatımin kahramani.Geldi ve daha ben ona sarilmadan gidiyorum dedi nereye sorusuna cevap alıp almadigimi hatirlamiyorum zaten ne onemi vardi ki nereye gittiginin.Benim için zaman önemliydi çocuktum evet o yüzden bir çocuk gibi davrandım sabırsız ve umutla.Ne zaman geleceksin?Zira ilkokul yıllarımdı zaten doğru düzgün pek evde göremezdik babamı.Genelde akşamlari gelir sabah uzun tenefüs saatinde okuldan firlayip onu Uğurladiktan sonra giderdi.o zamanlar çok bi hayalim yoktu basitçe bişey istiyordum aslinda o okulun kapisindan dedemle değilde bir kere babamin elinden tutup girmek.dedim ya ben o zamanlar çocuktum.eee akşamlari okul olmadiğindan bu hayalimi ben hep erteledim tipki babamin bize daha iyi bir hayat sunmak için erteledikleri gibi.ama olsun ben her gece rüyalarimda girdim.şimdi babam.gidiyordu.döndüğünde elele tutuşup o kapidan giremeyecek kadar büyük olmam umarim.o yüzden ne zaman geliyorsun sorusu bu kadar önemliydi.cevap her zaman bilmiyorum kizim olsada ben inatla o soruyu sordum babama.ve o inatla bana bir zaman söylemedi.bende bir başka seneye erteledim.boğazimda düğüm düğüm olan ne varsa.kimsenin olmadığı bir yere gidip ağlamam gerekiyordu.ama en sondaki odaya bile gitsem hickiriklarim duyulurdu dedim ya ben o zamanlar çocuktum sessiz ağlamak ne bilmezdim.benim hickiriklarimda kahkahalarimda hep İçten ve sesli olurdu...sonra büyüdüm tam tersi oldu.önce sessiz ağladım içimde daha büyük feryatlar varken üstelik sonra daha sessiz güldüm içimde ağlarken.
