Help.

proloog

"Het enige ding dat telt is, dat we allemaal op de een of andere manier bevrijd raken van onze geschiedenis"
-Je moet dansen op mijn graf door Aiden Chambers

Mam sloeg me die dag voor de eerste keer, de eerste en laatste keer. Ze zei dat het haar speet, dat ze zichzelf niet was, maar ik vergaf het haar niet. Het was niet eens mijn echte moeder, mijn echte moeder mishandelde me vroeger en toen ontmoette paps de vrouw die ik nu mam noem.

Mam zei dus dat ze zichzelf niet was, maar dat was ze al lang niet meer. Dat ze zichzelf niet was had ik al gemerkt de dag dat paps wegging. Mam kwam thuis met tranen in haar ogen en een glazige blik, ze zei tegen me dat papa "even" weg was en de rest van de avond staarde ze in doodse stilte naar het niets.

Ik was haar kwijt.

Paps heb ik nooit meer teruggezien, hij was niet even weg, maar het bleek dat hij ervandoor was met een andere vrouw, weggevlucht. Twee jaar later stierf hij, levend verbrand, de ergste dood dat iemand zich kan voorstellen. "De boomerang van ongeluk" zoals mam het noemde, wie ongeluk geeft, krijgt het ooit wel eens terug.

Met mam ging het steeds slechter, ze kwam laat in de avond of niet thuis, was alcoholistisch geworden en ging naar bed met vreemde mannen.

Niks kon haar nog schelen, zelfs ik niet. Niemand zorgde voor mij, ik moest maar mijn plan trekken. Het maakte me alleen maar kwader dat ik moest lijden door wat mijn vader gedaan had. Hoewel mam wist dat ik er nog was om voor te zorgen, was ze toch zo geworden, maar waarom?

Toen kwam de dag dat ze me voor het eerst sloeg, het was al laat in de avond en mam kwam zoals gewoonlijk laat thuis. Ik vroeg haar waar ze geweest was maar het enige antwoord dat ik kreeg was het weerloze gestaar van haar zielloze ogen.
Die zielloze ogen, ik had ze al zo vaak gezien, dat ik me haar normale ogen me amper kon herrineren en dat die zielloze ogen bijna normaal leken voor mij.

Toen veranderden haar ogen ineens, ze vulden zich met pure woede en haat en mam sloeg me, voor de eerste en laatste keer.

Haar ogen bedaarden weer en ik vluchtte naar boven aangedreven door razernij. Die nacht sliep ik niet, de woede hield me wakker. Het leek wel dat er een vlam in mij was gaan branden na al die jaren dat ik hem had geprobeert tegen te houden en dat die hoe verder in de nacht hoe groter en heviger werd en eindigde met een vuur van woede dat niet geblust kon worden.

'S morgens ging ik naar beneden, en toen ik de keuken binnenging zag ik vreemd genoeg mam aan tafel zitten en volgde ze haar dagelijkse 'dag van een alcoholieker' programma niet.

Ik ging tegen het aanrecht staan en keek mam aan nadat zij mij gedurende heel mijn inkomst in de keuken had aangestaard. Haar ogen, haar ogen waren vol leven en spijt, ik schrok er bijna van, ik kon de lieve moeder die ik vroeger had bijna weer herkennen.

"Het spijt me, gisteren was ik mezelf niet, ik wou je echt niet slaan, het spijt me zo, ik zou je nooit pijn willen doen. Ik ben te ver gegaan, ik zal veranderen, ik beloof het je, ik zal weer beter worden."

Zij, mam, beter worden?

Het ging haar sowieso niet lukken, ik kende haar, en hoe kon ze zelfs haar excuses aanbieden?
Twee jaar, ik moest al twee jaar een liefdeloos leven leven, zonder dat iemand voor mij zorgde, zonder ook maar enige aandacht, en ik moest het haar zomaar vergeven en geloven dat ze beter ging worden?
Ik snapte het, ze was gekwetst door mijn vader en had tijd nodig om weer beter te worden, écht, ik snapte het. Maar ze leek vergeten te zijn dat zij niet de enige was die leed, ik leed ook. Ik moest alleen met mijn verdriet leren omgaan en het leren te verbergen.

Ik zag de staander met keukenmessen staan, recht voor mij. In een vlaag van verblindende woede pakte ik er het grootste en scherpste mes uit en stak ik hem in één vlotte beweging recht in mijn mams hart.
Ze had haar tweede kans allang verspeeld, toen ze mij had achtergelaten en verwaarloosd.

Ik liep weg van huis, vluchtte weg, en liet het mes achter in mams borst, waar het hoorde en het allang gezeten zou moeten hebben. Geen enkel souvenir nam ik mee, gewoon een beetje geld waarmee ik kon overleven.
In de eerste de beste klerenwinkel die ik zag ging ik binnen. Verving mijn oude kleren door nieuwe en dumpte de oude in de dichtsbijzijnde container.

Ik moest mijn verleden wissen, geen enkele herinnering aan mijn oude leven bijhouden.

Het nieuws van mam haalde de voorpagina van vele kranten, ze hadden het allemaal over een alcoholistische vrouw die waarschijnlijk eerst haar kind had vermoord, ergens had gedumpt en daarna zelfmoord had gepleegd. Dat allemaal waarschijnlijk onder invloed van drank en misschien zelfs drugs.
Het leek wel alsof ze mam een laatste eer wilden bewijzen door haar dood op de voorpagina met grote letters te verkondigen: "Alcoholistische vrouw vermoord zoon en pleegt daarna zelfmoord", "Vrouw draait door en pleegt zelfmoord na haar zoon te doden": of zelfs: "Depressie van arme vrouw ging te ver".

Niets daarvan was waar, alleen ik wist de waarheid, ik had mam vermoord.

En hier was ik dan, letterlijk mijn verleden ontvluchtend. Proberend al mijn herinneringen te vergeten, mijn geheugen te wissen.
Maar nu, nu weet ik wel beter, mijn verleden heb ik nooit kunnen vergeten, nooit kunnen ontvluchten en zal ik ook nooit vergeten.
Je geschiedenis blijft je achtervolgen hoe hard je ze ook probeert van je af te schudden. Je geschiedenis is als de duisternis die je binnenin voelt, het zal altijd een deel van jou zijn wat je ook probeert.