Help.

Hoofdstuk 1

kleine medeling:
Hey lezer(s),
ik wou gewoon even zeggen dat het proloog dat je net/al lang geleden gelezen hebt al enkele keren herlezen en verbeterd was door mezelf en vriendinnen. Voor het vervolg van dit boek, gaan alle hoofdstukken die ik maak eerder kladwerk zijn. Raak niet in paniek, ik ken mezelf en omdat ik zo perfectionistisch ben zal ik het hoofdstuk toch nog enkele keren herlezen en verbeteren voor het te posten. Als er een schrijffout instaat, sorry, vermoord me aub niet, maar je mag het altijd melden. Ik sta ook altijd open voor schrijftips.
Veel leesplezier. 🖤🖤🖤
------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Ze is dood.",heeft hij gezegd.

"Ze is dood."

De steeds opnieuw herhalende woorden in mijn gedachten overstemmen de geluiden van het plenzende water rond mij. De stemmen van Pentatonix die Hallelujah zingen hoor ik amper doorheen het geruis van mijn gedachten. Het water is zo warm dat het mijn huid even lijkt te verbranden wanneer het ermee in contact komt en het daarna in een afkoelende stroom langs mijn lichaam naar de afvoer afdaalt. De momenten die ik nog maar enkele minuten geleden heb beleefd razen steeds weer door mijn hoofd en laten de realiteit vervagen.

Ik zat aan tafel naast mijn broer, mijn vader tegenover mij. Ons avondmaal verliep even banaal als elke dag van de week: we zaten aan de bruine, houten tafel en op de half kapotte rieten stoelen die al jaren slijting hadden meegemaakt zonder ooit eens gepolijst te worden; mijn vader had een maaltijd bereid waarvan de helft uit de diepvries kwam. Mijn broer en ik aten het gerecht op, meer om noodzaak dan om eetlust. Het waren dezelfde worsten en smaakloze prinsessenboontjes met voorgekookte rijst die we al sinds dat mijn vader zijn vriendin twee jaar geleden verliet voorgeschoteld kregen. De worsten waren te gebakken, de boontjes te waterig en de rijst te droog wegens de onbestaande kookkunsten van mijn vader. Mijn broer was over iets aan het opscheppen en ik zweeg uit angst voor een ander schrijnend conflict met mijn vader. Deze dagelijkse gewoonte werd onderbroken door mijn vader die opeens serieuzer werd. Je kon zien dat hij zichzelf had voorbereid op wat hij ging zeggen en dat hij op het juiste moment gewacht had.

Hij schraapte zijn keel, keek naar ons met tegenzin en zei:"Ik heb voor jullie twee keer slecht nieuws. Het ene is erger dan het andere, dus ik zal daarmee beginnen. De volgende keer dat jullie bij mij zijn, zullen we niet naar de uitverkoop gaan zoals ik beloofd had, want ik heb een onverwachte reis voor mijn werk. Ik zal vragen aan jullie moeder of jullie dat weekend bij haar kunnen blijven."

Mijn broer en ik knikten. Het was spijtig dat we niet naar de uitverkoop konden, maar zoveel waarde hadden we er ook niet aan gehecht. Dit nieuws was zelfs voor mij goed nieuws, want ik kon langer bij mijn moeder blijven. Ik zou binnen twee weken twee dagen minder in deze hel leven en dat was voor mij al een hele opluchting. Twee dagen meer zonder ruzies of zonder de onzekerheid van 's avonds eten op mijn bord te hebben. Twee dagen waar ik niet de hele avond in mijn kamer zou doorbrengen en waar ik met mijn gezin zou kunnen praten. Als dit nieuws al niet zo slecht was, of zelfs positief, zou het tweede echt niet erg kunnen zijn. Mijn broer moest waarschijnlijk hetzelfde hebben gedacht, alleen zou het voor hem de realiteit zijn maar voor mij een droom.

Mijn vader hervatte het woord:"En nu het minder belangrijke nieuws. Jullie weten vast nog wel dat jullie echte oma nog leeft."

Dat wist ik nog duidelijk. Ik was met mijn moeder aan het praten over mijn overleden 'grootouders'. Mijn vader had ons verteld dat ze overleden waren net na mijn geboorte, maar dat mijn oma sowieso niet veel belang had voor ons. Mijn moeder antwoordde doodnormaal op die opmerking:"En het was zelfs jullie echte oma niet."

Ze kreeg direct verbaasde blikken naar haar toegeworpen en toen begreep ze dat ze over haar mond gepraat had. Ze probeerde dit nog stotterend en twijfelend recht te zetten, omdat ze wou dat we dit van onze vader gehoord hadden gekregen voordat zij er over begon: "Euhhh...ik....Heeft jullie vader het nog niet verteld?"