ผมไม่ได้ลุกออกจากที่นั่งทันทีหลังจากที่หนังจบและประตูทางออกถูกเปิดออก ผมเพียงแต่นั่งจ้องรายชื่อนักแสดงที่กำลังเคลื่อนอยู่บนหน้าจอด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งผมยกมือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาก่อนจะลุกเดินตามผู้คนกลุ่มสุดท้ายในโรงออกไปด้านนอก ในหัวผมคิดอยู่เรื่องเดียว
ผมต้องโทรหาคนคนนั้น
"ฮัลโหล"
[ฮัลโหล]
"ยูตะ .. " อ่า ให้ตายเหอะ แค่ได้ยินเสียงน้ำตาก็จะไหลแล้ว
[ ว่าไง แล้วทำไมเสียงเป็นแบบนี้ นี่ ร้องไห้หรอ?! ]
"นิดหน่อยน่ะ"
[ อ้าว เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมเนี่ย ] เสียงของเขาดูกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด
"ฉัน.. ฉันคิดถึงยูตะ อยากโทรหา" ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น แต่มันก็ไม่ค่อยจะเวิร์คเท่าไหร่
[ ห้ะ ? คิดถึงกันจนร้องไห้เลยหรอ ไม่ดีใจนะ พูดมาเลยว่าเป็นอะไร ตกใจนะเนี่ย ] อ่า ยูตะเริ่มโมโหแล้ว
"คือฉันเพิ่งดูหนังเรื่องนึงมา กำลังเดินออกจากโรงเลย" ผมยกนิ้วขึ้นมาถูจมูกเบาๆ
[ อ่าห้ะ ]
"เรื่องที่เกี่ยวกับแมว ที่ฉันชวนนายมาดูด้วย จำได้ใช่มั้ย ? "
[ อือ จำได้ แต่นายก็ไม่ได้เป็นทาสแมวนี่นา ] ก็ไม่เชิงนะ