Aşk bilerek yanmak mıydı yoksa ölüme doğru hızlı adımlarla gitmek miydi ?
Her zaman bir taraf daha ağır geliyor. Şu hep söylediğimiz yalan ''seni her zaman ilk gün ki gibi seveceğim'' dünyadaki en büyük yalandır. Kimse ilk gün ki gibi kalamaz zaman insanı büyütür sorumluluklar yükler öyle bir an olur ki on yaş büyür insan.
Hayatım dipteyken bir melek gelip elimden tutup beni aydınlığa çıkarmıştı. Öyle birşeydi ki hiç kimseye benzemiyordu. O an onun benim için büyük şans olduğunu anlamıştım. Hobilerimiz , yemek zevklerimiz ve daha birçok şeyimiz aynıydı. Onunla karşılıklı oturup kahve içmek bile benim için büyük birşeydi. Beni çok sevdiğini hissetirirdi. Koklayarak öperdi , avuçlarının arasına yüzümü alıp yanaklarımı okşardı , avuçlarımdan öper ''benim cennet kokulum'' derdi. Onu tanımak bana verilmiş en güzel hediyeydi. Onu her keşfe çıktığımda içindeki yaralı çocuğu görür oldum. Hayat ona hiç adil davranmamıştı. Küçük yaşta babasını kaybetmişti , evin en küçüğüydü. O küçük yaşta binmişti hayatın yükü omuzlarına küçük yaşta atılmıştı hayata. Zaman onu öyle büyütmüştü ki içindeki çocuğu kaybetmişti ama benim yanımda huzur bulduğunu içindeki çocuğun yaşadığını söylemişti. Benim en büyük dert ortağımdı benim herşeyimdi. Bir küçük su damlasıydık biz onunla zamanla birbirine karışanlardandık ama.. birbirimize o kadar karışmıştık ki yüzümüzden anlar olmuştuk halimizi. Çok mutluyduk yani ama yine hayat her zaman ki gibi adil olmadı ne zaman mutlu olsak mutlaka bir sorun çıkar olmuştu. İlk canımın acıması parmağını kırmasıydı sanki onun parmağı değil de benim parmağım kırılmış gibi hissetmiştim çünkü ona o kadar bağlanmştım ki canı acısa canım kopardı. 6 ay gibi zorlu bir dönemden geçmiştik onunla birlikte bende acı çekmiştim hatta bazen kendi canımı kendim yakardım parmağına ne zaman çarpsam gözü yaşlanırdı benimse canımdan can kopardı.
Vazgeçilmez yaz akşamlarım vardır benim. Eş dost şekilde eğlenmeyi severdim. Ve o bana o kadar çok güvenirdi ki tanımadığı arkadaşlarımla gece yarılarına kadar eğlensem de ''sen güvendiysen olay bitmiştir'' derdi hep. En çok bu hoşuma giderdi çünkü bilirdim içten içe beni kıskanırdı ama bir şey diyemezdi. Ama tabiki hayat her zaman istediğimiz gibi gidemezdi. Zaman zaman küçük tatlı tartışmalarımız olurdu her zaman tatlıya bağlanan. Dürüst olmam çoğu zaman benim kırılmama sebep oluyordu. Çünkü herşeyi anlatırdım. Yakın bir arkadaşımın yıllar önce bana açılmasını bilmesi gerektiğini düşünmüştüm ve söylemiştim. Bunun ondan önce olduğunu ve gerekli cevabı aldığını söylemiştim. Ne kadar geçmiş beni ilgilendirmez demiş olsa da gıcıklık olmuştu doğal olarak. Bir tarafta arkadaşım bir tarafta hayatımın merkezi. Hayatım boyunca en korktuğum şeydir sevdiğimle arkadaşım arasında kalmak. Dürüstlüğüm yüzünden bazen gergin olduğum durumlar olmuştu böyle durumlarda keşke söylemesem dediğim şeylerde vardı tabiki.
Özlediğim zaman çok farklı bir insan olabiliyorum. Eğer sevdiğim insanın ses tonunda birazcık soğukluk seziyim anında soğuyorum ne kadar doğru bu yaptığım bilmiyorum ama böyle hissediyorum. Bazen kendimizi seçemiyoruz kendimizi terkedip gidemiyoruz böyle bir şey olsa böyle zamanlarda kesinlikle bunu yapardım. İçimdeki kırgınlıları def ederdim ben kolay kırılan bir insan değilimdir bunu en yakınlarım bilir. Bu kez derinden kırılmıştım 365 gün 6 saat sonra ilk defa kırılmıştım çünkü öyle bir hal almıştık ki yanımdayken bana o kadar uzaktı ki bir zamanlar bende huzur bulan adam artık bende huzur bulmaz olmuştu. Herkes kötü şeyler yaşar ama eğer aşk paylaşmaksa hüznüde yenerdik. Bana mücadele etmeyi öğreten adam artık pes eden biriydi. Hayallerinden vazgeçmişti ve bende hayalleri içindeydim. Aşk dolu bakışlarıyla içimi ısıtan adam artık bakışlarıyla içimi üşüten biriydi. Artık hayatında değilmişim gibi hissediyordum. Bana soğuk davranıyorsun derken kendini görmez olmuştu oysaki içini bana bir dökse bir kere yanımda ağlasa yemin ederim herşey güzel olacaktı.. Ben onu öyle çok severdim ki.. Gökyüzü kıskanırdı ağaçlar kıskanırdı. Zamanla herşeyin değiştiğini anlamıştım içindeki çocuğu göremez olmuştum acısı büyüktü haksızlık yapıyordum belki ama yanında olmak istiyordum neşeyle gitsem neşemi alıyordu anlatmak istedilerimi anlatamaz olmuştum ne zaman bir fikir sunsam tersler olmuştu. Elimi kolumu bağlamıştı.
Kendimi anlatacak gücüm kalmamıştı sustukça batar olmuştum. Şimdi yine ilk baştaki gibi dipteyim..
