Tadhana

Chapter 1

Tadhana?

"Mahal kita pero di mo lang alam
Mahal kita pero di mo lang alam woohhooo"

"Mahal kita pero di mo lang alam
Mahal kita pero di mo lang alam woohhooo"

"Mahal kita pero di mo ako pinapakinggan"

"Woohoo mahal kita pero di mo lang alam."

Nagising ako sa ingay ng alarm ng cellphone ko.
Pinatay ko iyon at natulog na lang ulit.

"Kim gising na may nagaantay sayo sa baba."-Mama
"Hmmmm naman ehh ang aga naman niya?"-ako
"Ehh ayaw mo nun ang effort niya sayo o kung gusto mo siya na lang tawagin ko dito para siya ang mang gising sayo."-mama
Agad akong bumangon sa pagkakahiga sa takot na siya ang pumunta dito.
"Ma naman nakakahiya ohh ni hindi pa ako nakakapag hilamos baka may muta pa ako."- ako
"Kaya nga bumangon ka na diyan at magbihis ka na dahil may pupuntahan daw kayo ni baby Denver mo."-Mama
"Oo na po."-ako
Narinig kong nagsarado ang pintuan agad akong nagpagulong gulong sa kama dahil sa sobrang kilig.
Ang effort kasi ni Denver ang buong akala ko ang mga lalaki hindi alam ang salitang EFFORT pero siya iba siya eh gagawa at gagawa siya ng paraan para mahulog ka sa kanya.

Kaya hindi na rin ako nagtataka kung mahuhulog ako sa kanya.

Biglang bumukas ang pintuan at nakita kong pumasok si Denver.
Nataranta ako dahil hindi pa ako nkakapag ayos.

"Baby"-sabi niya gamit ang husky voice niya.
"Hmm?"-ako
"I want you to know that I'm deeply inlove with you."-Denver
Naramdaman kong nag init ang pisngi ko dahil sa mga sinabi niya.

Nahuli ko siyang nakatitig sa akin kita ko sa mga mata niya na mahal na mahal niya. Ang ganda na mta niya dahil sa brown nitong kulay, mga pilikmata niya na kay haba haba. Tinititigan ko lang ng matagal ang mukha niya hanggang sa namamalayan kong papalapit sa akin ang mukha niya.
Pumikit ako dahil alam kong hahlikan niya ako.
"Baby"-siya ramdam ko na malapit na siya sa akin halos 1 inch nalang ang agwat at magdidikit na ang mukha namin.

"Bab-------

"Mahal kita pero di mo lang alam mahal kita pero di mo lang alam wohhooo"
Pinatay ko ang alarm ng phone ko.

At bumaba na ng kwarto

"Bangongot?"
"Sino si denver? Bakit siya pumasok sa panaginip ko"
Yan ang gumugulo sa isip ko habang pababa ng hagdan para kumain.

"Anak are you alright?"- taning sa akin ni mama
"P-po?"
"Okay ka lang ba anak kanina ka pa tulala eh."-
"Ahh hehe sorry po ma."- ako
"Ah okay."-mama
Pagkatapos niyang gawin yun ay nagpatuloy siya sa paghain ng mga kakainin para sa almusal.

"Iniisip mo ba kung sino ang magiging kaklase mo ngayon?" Tanong sa akin ni mama.
"Ahh opo eh."-ako
First day pala namin ngayon masyado akong napre-occupied ng panaginip ko kaya nakalimutan kong pasukan na pala.
I took a deep sigh bago kumain kailangan ko munang kalimutan yung panaginip na yun, ang mahalaga ngayon asikasuhin ko na ang mga gamit ko.
Fourth year high school na ako pero hindi ko feel na malapit na akong magtapos ng high school dahil na rin siguro sa mga kaibigan kong weird, dahil sa kanila naging weirdo na rin ako.. Lahat kaming member ng group ay may pagka weirdo pero minsan walang gustong makipagkaibigan sa amin, hindi dahil sa pagkaweirdo namin kundi dahil sa palagi naming seryosong mukha.
Lagi nila kaming napagkakamalang masungit dahil sa istura namin. Minsan pa nga ehh napag kakamalan kaming teacher dahil sa istura namin.
Like what the? We're just 15 yrs old to look a like a teacher! Oh god just great! Ganyan na ba kamature ang mga pag mumukha namin para mapag kamalang teacher?