With Love In Her Eyes

Accidents

Epiloog:

Het is moeilijk als je je gevoelens niet kunt uiten, omdat anders de hele wereld ten einde komt......




Hoofdstuk 1: Accidents

"Nee! "Schreeuwde ik woedend. "Dat was mijn nieuwe jurkje die ik voor het feestje van Stephanie had gekocht!" Wat heb je ermee gedaan klein mormel!" Schreeuwde ik naar mijn kleine zusje. Lilly, mijn kleine zusje van 12 vond het heerlijk om mijn spullen te stelen en kapot te maken, alleen al om me te iriteren. "Het was maar een lelijk ding hoor!" Zei ze verontwaardigd "Jíj bent een lelijk ding!" Brulde ik. Ik rukte het jurkje uit haar handen en gaf haar een harde duw, zodat ze wankelend een stuk naar achteren liep. "En waag het nooit meer, om ook maar zelfs één voet in mijn kamer te zetten!" Schreeuwde ik in haar gezicht en rende de trap op. "Tsss..." Zei ze met een duck-face op haar gezicht en haar hand in haar zij. "Hoeft ook niet meer, want ik heb toch al wat ik zocht." Lachte ze gemeen. Ik stopte half op de trap en keek haar woedend aan. Ik zag haar blik en begreep meteen waar ze het over had. "OH MY GOD NU GA JE ER AAN JIJ KLEINE RAT!" Zei ik en stormde de trap af en sprong als een panter op haar af. Ze sprong behendig opzij en ik viel recht naast haar op de grond. "Aarrggh!!" Brulde ik geërgerd. Geef mijn telefoon terug, kreng! Ze rende gillend van het lachen weg met mijn telefoon in haar hand. Ik rende als een luipaard achter haar aan en sprong over de bank heen, ontweek nog net mijn vader en kroop onder de tafel door. Ik greep net op het nippertje nog mijn zusjes' enkel beet. Ik sleurde haar onder de tafel uit. "Laat me los!"krijste ze. "Niet voordat je mijn telefoon terug hebt gegeven!" Riep ik en ik probeerde mijn telefoon uit haar handen te wurmen. "Laat dat ding los!" Beval ik haar. "Nee!" Schreeuwde ze en beet me in mijn enkel. "Au!" Gilde ik. Lilly profiteerde van mijn afleiding en rende strompelend weg, met mijn telefoon. Ik werd woest, ik stond te trillen van woede en de grond leek wel mee te trillen. Nee, echt de grond trilde echt!
Ik hield me vast aan de tafel om niet te vallen, het hele huis begon door elkaar te schudden. Vanuit de keuken hoorde ik Lilly gillen en huilen. Was dit een aardbeving? Maar hier gebeurden nooit zulke hevige aardbevingen? Ik liep strompelend richting de keuken. "Mam!" Riep ik. "Hier Rose! Onder de tafel!" Ik dook onder de tafel. Lilly zat als een bang konijn tegen mijn moeder aan. "Waar is pap?" Vroeg ik. "Ik weet het niet, hij was net vertrokken naar zijn werk." Zei moeder snikkend. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "Pap!" Gilde ik en vloog onder de tafel uit, rukte deur open en rende huilend de straat op. Straks was er nog iets ergs met hem gebeurd! Dacht ik. De aardbeving was inmiddels gestopt, maar in de verte zag ik vanaf de zee een enorme golf het land overspoelen. Midden op de weg stopte ik met rennen. Moest ik nu verder rennen en mijn vader zoeken, of teruggaan en iedereen waarschuwen? Het laatste leek me verstandiger, dus ik maakte rechtsommekeer. Ik rende mijn straat in en riep zo hard ik kon. "Hé! Mensen! Kijk uit! Er komt een tsunami aan! Gilde ik. Ik dacht dat iedereen het wel gehoord had en rende naar huis. Daar zaten mijn moeder en Lilly nog steeds onder de tafel. "Kom onder die tafel uit, snel! "Riep ik. "Ben je gek geworden!" Riep mijn moeder. "Die tsunami gaat niet wachten totdat jullie onder die tafel uit komen! "Riep ik geërgerd. "Tsunami?!" Riep mijn moeder terwijl ze onder te tafel uit sprongen. "Ja! Kom nu maar mee!" Riep ik en trok ze mee naar het dak. Ik opende de deur naar het dakterras. "Hier". Zei Lilly terwijl ze me mijn telefoon gaf. "Sorry" zei ze pruilend. Ik graaide de telefoon uit haar handen. "Daar is nu geen tijd voor!" Zei ik.
Ik zag aan het einde van de lange straat, een golf aankomen. Alleen zwakte de kracht van de golf steeds meer af en toen hij op de helft van de straat was, was het eerder een kleine stroom water. Ik haalde opgelucht adem. Maar waar was mijn vader........?