With Love In Her Eyes

Jeremy

Hoofdstuk 2 : Jeremy

Er was gelukkig niks ergs met mijn vader gebeurt. Hij kon samen met zijn collega's in het kantoor blijven schuilen. Er was ook niemand zwaargewond geraakt in de stad. Dus alles viel nog mee. Maar ik moest wel gewoon weer naar school! Dát is pas een ramp! Heb ik net een aardbeving én tsunami achter de rug, moet ik me nog bezig houden met school! Onuitstaanbaar! En mijn rotzusje mocht wel thuisblijven omdat ze helemaal 'overstuur' was! Pff, wat was er wel niet gebeurt als ík overstuur was, dan was de hele straat niet gewaarschuwd en dan bleven mijn moeder en zusje nog fijn onder de tafel zitten!

Ik liep het schoolgebouw binnen en liep naar mijn vriendinnen Cathy en Susan toe. "Hey meiden, hoe gaat het?." Zei ik. -had ik maar niks gezegd.....- " OH MY GOD ROSE DOE NIET ALSOF ER NIKS IS GEBEURT!!" Gilden ze tegelijk. Ik deed een paar stappen naar achteren. "WE GINGEN BIJNA DOOD!!" Riep Cathy terwijl ze me door elkaar schudde. "Ja maar aangezien jullie hier voor me staan en nog gezond genoeg zijn om zo hard te schreeuwen viel het dus nog mee." Zei ik droog en trok ze mee aan hun arm. "Maar......maar...Rose!" Stamelden ze. "We kunnen best zelf lopen!" Zeiden ze en ik liet hun los. "Meiden, dit was écht niet zó erg, er gebeuren ergere dingen hoor." Zei ik en liep het klaslokaal binnen. "Pfff, dan gaan wij ergens anders zitten!" Zeiden ze nep verdrietig. Ik hield ze niet tegen want ik wist dat ze het hoogstens één lesuur volhielden. Ik ging alleen aan een tafel zitten en pakte mijn wiskundeboek uit mijn tas. Bah, hier had ik s'morgens vroeg dus écht geen zin in. Ik pakte mijn schrift en ging er maar wat in tekenen. Precies op dat moment liep de docent naar binnen. Ha, dacht ik, nu is híj te laat. Maar ja dan maakt het opeens niks meer uit. Maar hé, achter hem liep een jongen die ik helemaal niet kende. Hij zal wel nieuw zijn op school, dacht ik. "Jongens, mag ik jullie aandacht?"zei meneer Burton. "En meisjes." Kuchte Sasha. "Dankje voor je aanmerking Sasha, en aangezien jij ook tot de meisjes hoort wil ik ook graag jou aandacht als het kan." Zei hij. " Dit is Jeremy, hij komt uit Nieuw-Zeeland en hij is hier nieuw, ik wil graag dat jullie hem een beetje helpen als hij vragen heeft enzo. Ga maar naast Rose zitten Jeremy" zei hij. Ik keek verbaasd op toen ik mijn naam hoorde, want ik was niet echt aan het opletten. Mijn mond viel bijna open. Hij was verlegen maar hij straalde aardigheid uit. Hij ging naast me zitten. "Ehh, hoi." Zei hij verlegen. "Hoi, ik ben Rose. Zei ik en stak mijn hand uit. "Jeremy" zei hij en schudde mijn hand. Ik knikte en trok verlegen mijn hand terug. "Aangenaam kennis gemaakt." zei ik en keek weer naar de docent. Ik probeerde net te doen alsof het me héél erg interesseerde. Maar dat lukte niet echt. "Ahum, ik denk dat we toch echt met opdracht 34 en niet met 23 bezig zijn Rose Winston." Zei de docent toen hij naast mijn tafel kwam staan. "Huh, o, ja, sorry..." Zei ik stotterend. WAT STOND IK NU VOOR SCHUT! Moest het me net nú overkomen? Dacht ik geërgerd. Ik keek vanuit mijn ooghoek naar Jeremy. Ik bloosde toen onze blikken kruisden. Hij glimlachte lief. "Dat overkomt mij ook vaak.." Grijnsde hij. "Huh wat?" Zei ik suf, omdat ik zó geconcentreerd was met strak naar het bord staren. Hij lachte zacht en hoofdschuddend. Hij bleef me maar aankijken... Waarom keek hij nou de hele tijd? Was er iets mis? "Is er iets? Vroeg ik voorzichtig. Dit keer was het zijn beurt om suf te reageren. "Huh, wat, o nee niks, hoor..." Zei hij. Ik knikte en wierp me weer op de les. "Mevrouw Winston!" Riep meneer Burton. "Wat is het antwoord van vraag 37?"vroeg hij. Ik slikte, wat een timing! "Sorry, ik weet het niet, meneer."zei ik. "Weet je het niet, omdat je het niet snapt, of niet oplette? Zei hij, het was niet bedoeld als vraag.

"..."

"Dat wordt dan nablijven hè." Zei hij meedogenloos.

"Meneer!" Riep Jeremy. Iedereen keek hem verbaasd aan, ik ook trouwens. "Het was mijn schuld, ik leidde haar af..." Zei hij

Ik keek hem met open mond aan. Wat deed hij nou? Hij was hier net nieuw! Dit zou geen al te beste indruk op de docenten zijn, al op de eerste dag straf. "Wat doe je?" Fluisterde ik. Hij knikte onopvallend.

"Dat wordt dan voor jullie allebei nablijven!" Zei meneer Burton.

Toen hij weer terug naar het bord draaide en verder ging met de uitleg draaide ik me naar Jeremy. Ik schudde aan zijn arm. "Waarom deed je dat? Nu moet jij ook nablijven, voor niks!" Zei ik. "Dan ben je tenminste niet alleen, toch?" Zei hij grijnzend. Ik rolde met mijn ogen. Ik werd boos. "Hoe kun je nou zo stom doen?" Zei ik. "Je kent me niet eens en dan zorg je ervoor dat je straf krijgt door mij!" Zei ik. "Weet je wel dat dit gevolgen zal hebben op hoe de docenten je gaan behandelen? Ratelde ik. Hij luisterde rustig.

"Weer jullie twee!" Riep meneer Burton. "Uit mijn les!" Riep hij. Ik werd woedend. Wat kwam hij er nou de hele tijd tussen?! Logisch dat niemand wil luisteren naar zijn oersaaie les! Ik stond op en deed niet eens de moeite om de tafel en stoel recht te zetten. Ik deed mijn tas over mijn schouder en liep richting de deur. Jeremy was minder boos en liep rustig de deur uit. Ik ging expres als laatste nar buiten zodat ik de deur keihard dicht kon slaan. Eenmaal buiten gooide ik mijn tas op de grond. Jeremy keek mij verrast aan. "Jij kunt boos worden zeg!" Grijnsde hij. Ik keek hem nijdig aan. Ik zou nu zeker ook een preek van mijn moeder krijgen. Ik kreeg een woedeaanval. Ik zag Jeremy bezorgd kijken. Ik trilde van woede. De grond leek weer mee te schudden.....of....nee....de grond schudde echt! Dacht ik verschrikt. "Gaat het wel?" Vroeg Jeremy en wilde naar me toe lopen, maar hij raakte zijn evenwicht kwijt en viel op de grond. "Jeremy!" Riep ik en ik viel ook op de grond. Het alarm ging en de leerlingen renden uit de klassen. De aardbeving was nu heviger dan gisteren. Ik werd nu echt bang. "Hou je goed vast!" Riep Jeremy.