Sesiz çırpınışlar

Bölüm 2

"Göz Rengi Temsili"

Başım çatlıyor ve üşüyordum .Gözlerimi açmayı denediğimde ilk önce ışık yüzünden açamasam da sonunda açmıştım.Etraf bembeyazdı .

"Uyanıyor uyanıyor .Oh be bir an uyanmıyacak diye ödüm patladı."

Sese doğru döndüğümde amcamı gördüm , yanında bir adam daha vardı onun kim olduğunu bilmiyordum .Kalkmaya çalıştığımda tabi ki kalkamayıp geri yatağa düştüm . Kolumda serum vardı. Amcama sorar gözlerle bakınca olayı anlatmaya başladı.

"Sabah kapı birden alacaklı gibi çalmaya başladı.Bende ilk sana bakmaya geldim ama yoktun .Ya lavabodasın ya da mutfakta diye düşündüm .Hızla aşağıya indim mutfakta yoktun.Seni bulamıyınca da kapıya koştum .Ne yapayım açana kadar kapıdaki kişi durmadan kapıya vuruyordu. Açtım ki kapşonu burnunun hizasına kadar kapalı bir çocuk seni bana uzattı.Yüzünü niye kapatıyorsa .Dışarıda fırtına kopuyo senin dışarıda ne işin var acaba ! Söyler misin ?" 

Konuşabilseydim söylerdim diye içimden geçirdim .Amcam hâlâ bana sorar gözlerle bakıyordu  , demek sıra ondaydı .Elimi kaldırıp elime yazı yazıyormuş gibi gösterdim bu benim kağıt kalem isteme şeklimdi.Amcam anlayınca bana özür dileyen bakışlar attı  not defteri ve kalemi çıkardı .Bu hafta içerisinde yanında kağıt kalem taşımayı huy edinmişti.Zaten ben geleli 1 hafta oluyordu.Not defterini ve kalemi alıp yazmaya başladım.

"    Yürüyüş yapmak için çıktım ama nerden biliyim her evin aynı olduğunu.Üzerlerindeki rakamlar bile Aynıydı .Evi aradım ama bulamadım .Bende ilk gördüğüm banka oturdum belki sen beni bulursun diye. "     Not defterini ona verdiğimde okyup derin bir nefes verdi. Elini ensesine götürüp ovduktan sonra bana baktı.

"Aslında olanlar benim suçum seni bilgilendirmeliydim." 

Arkaya dönüp   dolaba doğru ilerleyip telefonumu çıkardı ve  konuşmaya kaldığı yerden devam etti.

"Telefonuna ne olur ne olmaz diye evin adresini kaydediyorum tamam mı? Aklında bulunsun."

Tamam anlamında kafamı salladım . Odada birden sessizlik oldu.Konuşabilseydim keşke doktorlar tekrar konuşmam için yeni bir tramba yaşamam gerektiğini söylemişlerdi , yani kısaca çok korkmam gerekiyordu. Ben kimsesizdim kaybedicek bir ailem yok doktorlar neyin kafasını yaşıyorlardı anlamış değilim.

Ama amcama haksızlık etmemek gerek beni yetimhaneye gitmekten kurtarmış ve rahat bir hayat yaşamamı sağlamıştı.

Amcam oturduğu yerden kalkarak yanıma geldi ve elini alnıma koydu, sanırım ateşime bakıyordu.Elini çektikten sonra konuşmaya başaladı.

"Ateşin düşmüş gibi ben gidip doktorla konuşıyım .Eğer iyiysen seni taburcu edip eve gidelim . Kendini nasıl hissediyorsun iyi misin ?"

Evet anlamında kafamı saalladıktan sonra amcam odadan çıktı .Hastaneden o günden sonra nefret eder olmuştum , hatta beyaz ve kırmızı renginden de .Aslında amcam beni koruduğu için minnettardım.Öz yeğeni değildim ama beni özmüş gibi koruyup kolluyordu.Odada göz gezdirdiğimde yine o gün aklıma gelmişti.

Aslına bakarsanız kaza yaptığımız halimizi pek hatırlamıyordum doktorlar bunu Şoktan unuttuğumu ama hatırlayabileceğimi söylemişlerdi ama hâlâ hatırlamıyordum .Sesimin gitmesi ise cabası işin tuzu biberi olarak olayı daha kötü yapmıştı.

Tek hatırladığım yer Babamın ve ablamın kanlar içinde yoğun bakımda olması.Annem ve kardeşim hakkında bir ley söylememişlerdi . Onları sorduğumda öldüklerini söylediklerinde dünya başıma yıkılmıştı.Sinir kırizi geçirmiştim.Uyandığımda ise işler daha kötüydü yaşamdan soğumuştum ,hatta bir ara intiharı düşünmüştüm ama ben Aylin EREZ 'in kızıydım o eğer yaşasaydı bu düşüncem yüzünden bana çok kızardı.