Wensenkind (ON HOLD)

Proloog

Ik ben het beu...
Ik kan het niet meer aan...
Waarom moest dit nu gebeuren?
Waarom moest 1 van mijn vriendinnen mij nu verraden? Het doet me pijn, het doet pijn hoe ze me als een parasiet me leegzuigt. Misschien moest het zo zijn... Heel misschien was het niet eens voorzien dat we vriendinnen zouden worden.
Ik kan er niets aan doen, maar ik haat nu alles wat ze zegt of doet. Ik haat zelfs hoe ze lacht, dat ze lacht. Om eerlijk te zijn zou ik het amuserend vinden moest ze wenen, moest ze ongelukkig zijn. Vreselijk is dit, vreselijk. Geen andere woorden kan ik hier aan geven. Ik walg van mezelf, bijna evenveel als ik van haar walg. Misschien walg ik wel meer van mezelf omdat ik manieren zoek om haar subtiel te kwetsen. In een strijd zit ik, ik weet dat zij begonnen is en dat ik het erger gemaakt heb, maar ik wil niet zakken naar haar niveau.
Het doet me pijn.
Ben zelfs uit het oog verloren wie het slachtoffer is en wie de slachter. Misschien zijn we het allebei. Soms denk ik dat niemand mijn gevoelens mag zien, ze mogen geen medelijden met me hebben, dat wijst op zwakte. Andere keren wil ik huilen, roepen zorgen dat mensen vragen of alles goed voor me is. Voorlopig blijf ik bij het idee om geen emotie te tonen, dat is het moeilijkste om vol te houden maar het makkelijkste omdat ik zo niets hoef uit te leggen. Misschien is het zelfs makkelijker om me van alles en iedereen af te sluiten, maar dan ben ik alleen, wanneer ik alleen zou zijn zou ik sterven in een lange pijnlijke dood.

Mijn naam is Selene Higgins, ben 16, bijna 17 jaar oud. In mijn hele leven heb ik nog maar 3 keer echt ruzie gehad met een vriendin, waarvan ik er 1 keer niet echt veel mee te maken had. Deze keer is het wel anders als de vorige keren, deze keer voelt het echter, alsof wij allebei te koppig zijn om iets vriendelijks tegen elkaar te zeggen... wat zijn wij toch volwassen mensen, niet? De 1 doet zijn werk niet en maakt over alles een opmerking en de ander maakt er een drama van en wil de ene zien lijden... Toen ik klein was had ik eigenlijk wel verwacht dat ik me nu iets volwassener zou gedragen, heb ik me daar even vergist...
Het ergste van al vind ik dat ik niet weet hoe zij over mij nu denkt. Zou ik volgens haar het ultieme kwaad zijn? Of een gelijke?